Διαβάζω ακόμα και αυτές τις μέρες τοποθετήσεις διαφόρων συμπολιτών μας που η γενική τους ρητορική είναι στη βάση μίας “ιδεαλιστικής” αντίληψης περί… ημι-ορθάνοιχτων συνόρων. Μη μπορώντας λίγο να συγκρατηθούν, επιμένουν να πρέπει να κάνουν τον δικό τους θόρυβο εκφράζοντας αραχνιασμένων σκεπτικών θέσεις τού τύπου – «η-μπάλα-στις-κερκίδες»- περί παγκόσμιου φιλανθρωπισμού, υπερεθνικής ενσυναίσθησης, αγάπης για τον πανταχού στην οικουμένη “πλησίον” , παγκοσμοιοποιημένης κοινωνικής πρόνοιας και κάθε άλλης μορφής εύπεπτα λαϊκιστικού – πάντοτε εκ τού ασφαλούς – συνθήματα τού οικουμενικού δικαιωματισμού και μίας υπερφίαλης και ανέξοδης γενικολογίας.

Παρότι η χώρα βρίσκεται στην αιχμή μίας οξύτατης εθνικής κρίσεως, προτεραιότητά τους φαίνεται να (συνεχίζει να) είναι, *όχι* η προσπάθεια αναζήτησης και προώθησης άμεσων συλλογικής ωφελείας λύσεων για αντιμετώπισή της, αλλά η κατοχύρωση τής υποτιθέμενης ηθικής ανωτερότητας τής κοσμοθεωρίας τους, πάντοτε στη βάση τής “αρχής” περί ανταγωνιστικής ιδεολογικής αντιπαλότητας (Υπάρχω επειδή μου δίνει νόημα υπόστασης η ύπαρξη ενός αντιπάλου).

Καθόλου δεν νοιάζονται για το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. Στο κάτω κάτω, άλλοι έχουν την ευθύνη… Και όχι απλώς “κάποιοι άλλοι”, αλλά… ‘οί’ «άλλοι”· εκείνοι δηλαδή που ανήκουν στο… αντίπαλο στρατόπεδο από τών “εμείς”. Ακόμα καλύτερα μάλιστα, να πάνε στραβά τα πράγματα, για να έχουν από αύριο πάτημα να βγάζουν πύρινους καταγγελτικούς λόγους. Η σοβαρότητα τής κατάστασης είναι γι’ αυτούς μία υποσημείωση με ψιλά αδιάφορα γράμματα. Προέχει η ευκαιρία για επιβεβαίωση τής ιδεολογικής, τάχα, ανωτερότητάς τους και το να αποπειραθούν να κερδίζουν λίγους πόντους στο – περισπούδαστα αυτοδιαφημιζόμενο ως… γιγάντιο – σπιθαμιαίας ηθικής ιδεολογικό τους ανάστημα.

Τί μόνο βλέπουν σε κάθε περίσταση; Μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να καταγγείλουν τον ρατσισμό, τον φασισμό, τον καπιταλισμό, τον μικρο-μεγαλο-κάθε φύσεως-αστισμό, τον απ-ανθρωπισμό, και όλα τα άλλα διαβόλια που, υποτίθεται, κατ αυτούς, φοράει κάτω από το πετσί του όποιος δεν συντάσσεται μαζί τους.

Ευκαιρία βέβαια να βάλουν μέσα στο στόρυ και λίγες πινελιές από την ‘πάει με όλα’ γαρνιτούρα αντι-ιμπεριαλισμού και καταγγελίας της αποικιοκρατίας ώστε να διασφαλίσουν ότι η μπάλα δεν θα πάει απλώς στην εξέδρα (από όπου κάποιος ίσως εύκολα θα μπορούσε να τη ξαναρίξει μέσα στο στίβο τού έλλογου διαλόγου), αλλά τελείως έξω από το γήπεδο ώστε να είναι σίγουροι ότι θα χαθεί.
Και γιατί το κάνουν αυτό;
Διότι πρακτικά είναι το μόνο που γνωρίζουν να κάνουν. Η όλη ιδεολογία είχει στηθεί επάνω στην “πάλη” με κάποιους κακούς από τους οποίους θα σε “λυτρώσουν”. Πότε, πού, ανέλαβαν τα ηνία τής εξουσιας και δεν επέφεραν τελικά παρά μόνο καταστροφή, καταπίεση και όλεθρο;

Θέλει κάποιος να κάνει κριτική στη κυβέρνηση; Βεβαίως, ας κάνει. Φυσικά και το δικαίωμα τής παραγωγικής κριτικής παραμένει ολοζώντανο, ακόμα και στα δύσκολα. Οπότε, ας την κάνει τουλάχιστον αληθινά χρήσιμα για τον τόπο. Διότι πράγματι υπάρχει άφθονο πεδίο να επικρίνουμε τα επί επτά μήνες αμφίβολης αποτελεσματικότητας πεπραγμένα και τις ολιγωρίες της που επέτρεψαν να την (μας) φέρουν άξαφνα απροετοίμαστους ενώπιον μίας τέτοιου τύπου (δυστυχώς, προ καιρού διαφαινόμενης) εθνικής κρίσεως.

Στις εν λόγω όμως περιπτώσεις, η επιθετική κριτική δεν ασκείται προς χάριν τού συλλογικά καλύτερου, αλλά προς χάριν του ιδιοτελώς ωφελιμότερου. Ποταπά τα κίνητρα, τραγικά γελοία η όλη ευτελής παράσταση. Τίποτα από όλα αυτά είναι ικανό να πείσει οποιονδήποτε, πέραν από όσους είναι ήδη προ-καλουπωμένοι σε αυτά τα ασάλευτα σκεπτικά, άντε ίσως και κάποια κατηγορία ανθρώπων που τους είναι αδύνατον να κρίνουν μόνοι τους και είναι επιρρεπείς σε πατερούληδες ρήτορες μεσσίες.

Ειδικά η καταγγελτική στάμπα τού «ρατσιστή» και τού «φασίστα» που πιπιλίζουν σαν καραμέλα ελλείψει ικανότητας κριτικής επιχειρηματολογίας για τους ιδεολογικούς τους αντιπάλους, φανερώνει το κατάντημα ακρισίας αυτών των ανθρώπων . Όμως, το κάνουν επειδή οι ίδιοι είναι που μισούν την κάθε αντίθετη άποψη και όποιον δεν υποτάσσεται στην ιδεολογική τους ψευδαίσθηση ανωτερότητας, οπότε τελικά εκείνοι καταλήγουν οι πρώτοι βέβαιοι εκφραστές ρατσιστικής (σε απορρίπτω και σε αποστρέφομαι επειδή απλώς δεν συμφωνείς με εμένα), αλλά και φασίζουζας συμπεριφοράς.

«Δηλαδή θες να πεις» -θα μου έλεγε κάποιος- «ότι δεν υπάρχουν φασιστικής και ρατσιστικής αντίληψης τύποι στην αντιπέρα όχθη;»
Ούουου, πώς δεν υπάρχουν! Όσοι θες! Πρόκειται συνήθως για ανόητους και ρηχών αντιλήψεων ανθρώπους που αβασάνιστα υιοθετούν ακατέργαστες αυτιστικές συμπεριφορές. Είναι αδύνατον να μη συμβεί σχεδόν σε κάθε χώρο. Ειδικά στη χώρα μας όπου η λογική, κριτική και αυτοκριτική σκέψη έχουν προ πολύ καιρού εκλείψει από τα δημόσια πράγματα. Όμως, στα σίγουρα, δεν είναι περισσότεροι από όσο στη δική τους πλευρά, η οποία, γελοιωδώς, βαυκαλίζεται ότι τάχα περιέχει την ηθική και πνευματική αφρόκρεμα…!

Το κυρίως όμως ζήτημα που τίθεται και επιθυμώ να αναδείξω σε αυτό το ποστ είναι ότι, για να γεννηθούν ελπίδες να ξημερώσει στην Ελλάδα λίγο φως, αυτό θα μπορέσει να συμβεί μόνον όταν πάψουμε, ως πολίτες, να μας ικανοποιεί να παραμένει ο δημόσιος βίος μας στο ευτελές επίπεδο του διαγωνισμού αναστήματος νάνων. Διότι όποιος νάνος και εάν κάθε φορά κερδίζει, πάλι ένα νάνο θα δοξάζουμε για το… «πρώτο μπόι» του. Δεν μιλάω για τυχόν εξαιρέσεις (που σίγουρα μεν υπάρχουν αλλά καί εκεί, άλλους θεωρούν οι μεν, άλλους οι δε…). Αναφέρομαι για την επικρατούσα ατμόσφαιρα και τα παγιωμένα ρηχά κριτήρια.

Να φτάσουμε κάποτε να πάψει αυτό το τραυματικά τραγικό για το έθνος φαινόμενο, σπιθαμιαίου ηθικού και πνευματικού αναστήματος τύποι να αυτοπαρουσιάζονται σαν να είναι τιτάνες ήθους και ευφυΐας. Και το χειρότερο, να υπάρχουν μάζες ανίκανες να δικρίνουν την οφθαλμοφανή πλάνη και να τους επευφημούν.

Αλλά τι κάθομαι και λέω εγώ τώρα; Έχουμε πρώτα να λύσουμε το γρίφο αν καταγγέλλοντας τον καπιταλισμό και τον ρατσισμό, έτσι γενικά και επαναστατικά, μάς καθιστά εμάς αυτομάτως πολύ σπουδαίους ανθρώπους και σε σύντομο δεύτερο χρόνο επιλύει -επίσης αυτομάτως- όλα μας τα προβλήματα αναδεικνύοντάς μας παγκόσμιους πρωταθλητές.

Τι μας δείχνει αυτό το ενδεικτικό ερώτημα; Μας δείχνει ότι στον τόπο μας εξακολουθεί να μην υπάρχει καμία ανάγκη να τεκμηριώσεις οτιδήποτε επικαλείσαι στο πολιτικό μπαλκόνι. Αρκεί μόνο όσα λες να είναι «ωραία» και καλόηχα∙ κανένας δεν θα σε στριμώξει στον τοίχο με δύσκολες επεξηγηματικές ερωτήσεις, κανένας δεν θα σου ζητήσει να αποδείξεις τίποτα. Κανένας δεν θα σου ζητήσει το λόγο για τις ανοησίες που έχεις ξεστομίσει. Αλλά κι αν ακόμα βρεθεί κάποιος το κάνει, το κοινό θα σε επιβραβεύσει για τον πολιτικάντικο τρόπο να αποφύγεις τη δύσκολη απάντηση – δηλαδή την αλήθεια…- παρά για το ότι, τυχόν, προσπάθησες με έντιμο πνεύμα να απαντήσεις επεξηγηματικά.

Γι αυτό και επιβιώνουν όλοι οι νάνοι, γι’ αυτό και ο πνευματικός πήχης τής χώρας είναι σε ύψος να τον υπερπηδούν νάνοι, γι αυτό και «άριστοι» μαθητές μας τού 19 πατώνουν στο διεθνές πρόγραμμα PISA, γι’ αυτό και έχουμε πανεπιστημιακή εκπαίδευση στην οποία προάγονται “με το σπαθί τους” μαθητές του 8 στα 20. Οι οποίοι κάποιο μεθαύριο θα βγαίνουν στα τηλεπαράθυρα ως διπλωματούχοι “ειδήμονες”

Έχουμε τελικά απογίνει κάτι σαν πολιτισμικοί λαθρεπιβάτες σε αυτόν τον ιστορικά λαμπρό τόπο.

Facebook Comments