«Αδερφέ, χρεώνω 500 δολάρια το κεφάλι για την μεταφορά τους απέναντι στο ποτάμι. Δεν είναι πολλά. Βάζω 30 άτομα στη βάρκα, σύνολο 15.000 δολάρια. Αλλά έχω έξοδα, η βάρκα μόνο κοστίζει 10.000 δολάρια και άλλα 2.000 η μεταφορά των μεταναστών από την Κωνσταντινούπολη. Μας μένουν 3.000 δολάρια να μοιραστούμε τρία, τέσσερα άτομα και αυτά τα πληρωνόμαστε από το κύκλωμα μόνο αν ο μετανάστης περάσει απέναντι με ασφάλεια και τηλεφωνήσει στην Κωνσταντινούπολη ότι πέρασε και είναι όλα ΟΚ, μέχρι τότε χρηματοδοτούμε από την τσέπη μας».

Δακρύβρεχτη on camera εξομολόγηση δουλέμπορου για το πως γίνεται η διακίνηση στον Έβρο. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι και στις δύο όχθες του ποταμού, αλλά και του Αιγαίου, τα κίνητρα είναι πρώτιστα οικονομικά.

Η συμφωνία του 2016 μεταξύ ΕΕ και Τουρκίας προέβλεπε την διάθεση €6 δισ για 4 έτη εκ των οποίων τελικά τα €3,2 δισ φαίνεται πως διατέθηκαν για υποδομές στη γείτονα χώρα. Τώρα ο εξ ανατολών γείτονας πιέζει με μοχλό τα 4 εκ. πρόσφυγες στο έδαφός του για μεγαλύτερα οικονομικά και γεωπολιτικά οφέλη. 

Αναμενόμενα, ο Ερντογάν στον Έβρο, στη Συρία και τη Μεσόγειο προσπαθεί να προασπίσει τα συμφέροντα της χώρας του, όπως αυτός νομίζει, και καθήκον δικό μας είναι να κινηθούμε όπως εμείς νομίζουμε ώστε να προασπίσουμε τα δικά μας. Η πολιτική και οι διεθνείς σχέσεις δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται με συναίσθημα. Το να ψάχνουμε ποιος είναι διαχρονικά φίλος ή εχθρός και να εναποθέτουμε ελπίδες στον μεν και να δαιμονοποιούμε τον δε είναι αποπροσανατολιστικό. Οφείλουμε να αναλύουμε τα συμφέροντα εκάστου καθώς και τις αιτίες που ωθούν σε συγκεκριμένες πολιτικές  ενέργειες.

Παράλληλα υπάρχουν και τα οικονομικά συμφέροντα στην δική μας πλευρά των συνόρων.

Η ΕΕ διέθεσε στην Ελλάδα την ίδια περίοδο €816,4 εκ σε έκτακτη στήριξη πέρα των υπολοίπων €613,5 εκ που διατέθηκαν στην χώρα μας  σε εθνικά προγράμματα, συγκεκριμένα €328,3 εκ από το Asylum, Migration and Integration Fund (AMIF) και €285,2 από το Internal Security Fund (ISF), (Πηγή: European Commission, MANAGING MIGRATION – EU Financial Support to Greece).

Μέρος διατέθηκε σε κυβερνητικούς οργανισμούς (Λιμενικό, Αστυνομία, Υπουργείο Υγείας, υποδοχή, υπηρεσίες ασύλου) και μέρος σε ΜΚΟ και οργανισμούς.

Ενώ όμως οι τοπικές κοινωνίες υπέφεραν από την υποβάθμιση της καθημερινότητάς τους, τα διαφυγόντα κέρδη σε τουρισμό και τις ζημιές σε περιουσίες και κτήματα κάποιοι ωφελούνταν.  Ο κύκλος εργασιών γύρω από την φιλοξενία, σίτιση και νομική υποστήριξη των αιτούντων ασύλου είναι μεγάλος. Νομικά γραφεία, εργολάβοι, catering και ξενοδόχοι έχουν οικονομικό όφελος από τις μεταναστευτικές ροές. Κάποιοι δε από τους αιρετούς στα νησιά έχουν αποκαλυφθεί να υποδύονται διπλό ρόλο, το πρωί εξαπολύουν μύδρους κατά της λαθρομετανάστευσης και το βράδυ εισπράττουν από ενοίκια.  

Ως αναμενόμενο, τα νομικά γραφεία που ωφελούνται έχουν διασυνδέσεις με την πολιτική ηγεσία και η τελευταία με τον Τύπο. Μια ολόκληρη φιλοσοφία δημιουργήθηκε πάνω στο τι δεν μπορεί να κάνει η χώρα μας σύμφωνα με τα απορρέοντα από τις διεθνείς συμβάσεις που έχει υπογράψει. Για χρόνια ολόκληρα στήθηκε μια βιομηχανία «ανθρωπισμού» όπου πέρα από όσους πραγματικά είχαν ανάγκη ως πρόσφυγες πολέμου (η ΕΕ είχε συμφωνήσει με την Τουρκία για κάθε Σύρο πρόσφυγα που δεχόταν πίσω στο έδαφός της, η ίδια θα έδινε άσυλο σε άλλον έναν) επωφελούταν και ένα σωρό οικονομικοί μετανάστες στην πλειοψηφία τους άγνωστου ποινικού μητρώου.

Έτσι λοιπόν στήθηκε ένα ολόκληρο πλέγμα επιχειρηματολογίας ώστε να αιτιολογηθεί «νομικά» γιατί η κατάσταση με τις ροές πρέπει να διατηρηθεί ως έχει.

Σε όσους λέμε ότι οι αριθμοί δεν είναι πλέον διαχειρίσιμοι αντιτάσσουν ότι η χώρα μας δεσμεύεται από την σύμβαση της Γενεύης και το Πρωτόκολλο της Νέας Υόρκης χωρίς να υπεισέρχονται σε νομικές λεπτομέρειες. Αυτό που δεν λένε είναι ότι οι μισές χώρες την είχαν υπογράψει με επιφυλάξεις σε συγκεκριμένα άρθρα, ανάλογα με τις ιδιαιτερότητες που κάθε μία αντιμετώπιζε. Δεν είναι δυνατόν μία συνθήκη να επιβάλλει σε μία χώρα υπέρμετρες ζημιές προσπαθώντας να διαφυλάξει τον ανθρωπιστικό χαρακτήρα της.

Στο τέλος της γραφής όλα είναι μετρήσιμα.  Λένε ότι δεν μπαίνει αξία στην ανθρώπινη ζωή. Ορθό από φιλοσοφικής απόψεως, από πολιτικής σκοπιάς όμως δεν είναι δυνατόν να διαχειρισθεί ένα πρόβλημα χωρίς να μπει. Το κάνουν οι ασφαλιστικές εταιρίες, η νομοθεσία και τα δικαστήρια όταν επιδικάζουν αποζημιώσεις διότι δεν είναι δυνατόν να συμφωνηθεί ή νομοθετηθεί μια παράμετρος όταν δεν μπορεί να αξιολογηθεί, έστω και για πρακτικούς σκοπούς. Στο τέλος της ημέρας, ένα κράτος μπορεί να είναι ανθρωπιστικό όσο τα οικονομικά του το επιτρέπουν (25% των εξόδων επιβαρύνει τη χώρα μας και τον Έλληνα φορολογούμενο). Αναρωτηθείτε ως πολίτες τι ποσό είναι ο καθένας διατεθειμένος να δώσει για αυτό ακριβώς τον σκοπό και έχετε μια προσέγγιση του τι μπορεί να κάνει το κράτος μας (σκόπιμα σε αυτή την ανάλυση δεν υπεισέρχομαι σε άλλου είδους κινδύνους που ενέχει η λαθρομετανάστευση).

Σε όσους έλεγαν ότι οι πρόσφυγες των οποίων εκκρεμεί η εκδίκαση για άσυλο ή η απέλαση πρέπει να κρατούνται σε κλειστές δομές σε μη κατοικημένα νησιά ώστε να μην επιβαρύνονται οι τοπικές κοινωνίες αντέτασσαν ότι έτσι χάνει το δικαίωμα η Ελλάδα να επαναπροωθήσει στην Τουρκία όσους εισέρχονται παρανόμως. Πόσοι επαναπροωθήθηκαν την περίοδο 2016-2019 όταν η συμφωνία ήταν σε ισχύ; 1.995 άτομα σύμφωνα με τη Welt am Sonntag. Όσοι δηλαδή εισέρχονται σε μία τυπική εβδομάδα με αυξημένες ροές! Σιγά την απώλεια δικαιώματος. Προφανώς δεν είναι λόγος να μην προχωρήσει η Ελλάδα σε αυτή τη λύση.

Και, ω του θαύματος όλο και περισσότεροι, καθώς και κυβερνητικοί κύκλοι, φλερτάρουν με αυτή την επιλογή.

Ήρθε λοιπόν το πλήρωμα του χρόνου στο τέλος Φεβρουαρίου 2020 με τις συγκρούσεις  στη Λέσβο και με τις χιλιάδες κόσμου να στοιβάζονται στην άλλη πλευρά του φράχτη επιχειρώντας να ξεχυθούν μέσα στη χώρα για να αποφασίσει η κυβέρνηση ότι δεν πάει άλλο. Στον Έβρο και (με μία εβδομάδα καθυστέρηση) στα νησιά στήθηκε γιγάντια επιχείρηση αποτροπής. Η κοινή γνώμη στήριξε την πολιτική αυτή και η αντιπολίτευση δεν τόλμησε να πάει κόντρα στο ρεύμα. 

Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να φανεί ότι

  • Όταν μία κυβέρνηση αποφασίσει να φυλάξει τα σύνορα μπορεί να είναι αποτελεσματική, τόσο σε στεριά όσο και στη θάλασσα.
  • Ο ΟΗΕ και οι διεθνείς οργανισμοί αναγνώρισαν το δικαίωμα της Ελλάδας να προστατεύσει τα σύνορά της. Μόνο η Διεθνής Αμνηστία κάτι μουρμούρισε για την αναστολή των αιτημάτων ασύλου αλλά ως εκεί.
  • Η ΕΕ όχι μόνο δεν μας επέπληξε για την «παραβίαση» των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά μας στήριξε, διότι δώσαμε επιτέλους δείγματα σοβαρής αντιμετώπισης κυρίαρχης χώρας.

Και εδώ είναι το σημείο όπου ο πολίτης μετά την πρώτη ανακούφιση για την εφαρμογή της πολιτικής αποτροπής και επαναπροωθήσεων πρέπει να οργισθεί!

Να οργισθεί με τις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών που δημιούργησαν μια δύσκολα διαχειρίσιμη κατάσταση με προφανείς προσόδους για συγκεκριμένους κύκλους αλλά ζημιά συνολικά για την ελληνική κοινωνία.

Να οργισθεί με την διστακτικότητα της νυν κυβέρνησης να αναλάβει δράση για επτά μήνες και αφού πάνω από 60.000 μετανάστες εισήλθαν παράνομα στον ελληνικό χώρο μέχρι που αντιλήφθηκε ότι η ίδια η υπόστασή της βρίσκεται σε κίνδυνο. Ήταν μια απόφαση πολιτικής επιβίωσης που έτυχε να συμβαδίζει με την επιβίωση της χώρας.

Δεν άλλαξαν τα διεθνή ισχύοντα, άλλαξε η αντοχή της ελληνικής κοινωνίας. Ας ελπίσουμε ότι αυτό σηματοδοτεί την αναγκαστική στροφή της Ελλάδας και της ΕΕ σε ρεαλιστικές πολιτικές διαχείρισης του μεταναστευτικού.

Υ.Γ. Η κυβέρνηση της Τουρκίας για αρκετές εβδομάδες απέκρυπτε ή δεν ασχολούταν με την εξάπλωση του COVID-19 στη χώρα της, τη στιγμή που έχει τεράστιο πληθυσμό, η Κωνσταντινούπολη είναι συγκοινωνιακός κόμβος μεταξύ Ευρώπης και Ασίας και συνορεύει με το προσβεβλημένο Ιράν. Είναι έγκλημα κατά των πολιτών της και ανευθυνότητα ενάντια στην ανθρωπότητα.  Και ένας ακόμη λόγος να μην σπάσει η άμυνα στον Έβρο.

Facebook Comments