Η χώρα βρίσκεται ξανά σε κατάσταση έκτακτου ανάγκης. Για τρίτη φορά μέσα στη δεκαετία, όπως το 2010 και το 2015 θα μπει σε ύφεση με απροσδιόριστο ορίζοντα. Και αυτή τη φορά, υπάρχει ένας σοβαρός κίνδυνος και η Κυβέρνηση, ζυγίζοντας τις συνέπειες, πήρε μια σοβαρή απόφαση με βαρύτατες συνέπειες στην οικονομία. Έχουμε επιδημία ενός εισαγόμενου ιού, του κορωνοϊού SARS-CoV που προκαλεί την ασθένεια CoVid-19, ο οποίος δεν έχει ακόμα εμβόλιο ή θεραπεία και ο οποίος γνωρίζουμε ότι είναι αδύνατο να εξαφανιστεί στο ορατό μέλλον.

Εμείς στον ιδιωτικό τομέα που χρειάζεται να εργαζόμαστε για να βιοποριστούμε, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να στοιχηθούμε πίσω από την απόφαση της Κυβέρνησης που θέτει ως πρώτη προτεραιότητα τις ανθρώπινες ζωές, ιδιαίτερα των ευπαθών ομάδων συμπολιτών μας. Και το κάνουμε αυτό χωρίς δισταγμό, οποίες και να είναι οι πεποιθήσεις μας, ελπίζοντας ότι αγοράζουμε χρόνο ώσπου να βρεθούν θεραπείες και να οργανωθεί καλύτερα το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης, ανεπαρκές λόγω πολιτικών αποφάσεων ή ελλείψεως τους και συνδικαλιστικών παιχνιδιών. Αυτό ελπίζουμε ότι θα μειώσει το φορτίο των απωλειών και θα σώσει περισσότερους συνανθρώπους μας από τις ευπαθείς ομάδες.

Ωστόσο, είναι δύσκολο μετά από μια δύσκολη δεκαετία, πολλές φορές καταστροφικής διαχείρισης της οικονομίας, που την πληρώνουμε κυρίως εμείς του κόσμου της αγοράς, να μη σημειώσουμε ότι δε βιώνουμε όλοι οι Έλληνες πολίτες με τον ίδιο τρόπο τις κρίσεις και τα αποτελέσματα τους, όπως επίσης και δεν πληρώνουμε αντίστοιχα μερίδια στο λογαριασμό. Πολύ περισσότερο που οι προηγούμενες κρίσεις έκαναν το ήδη τεράστιο κομμάτι του κράτους στην οικονομία, μεγαλύτερο και κυριολεκτικά αποδεκάτισαν τον κόσμο των επιχειρήσεων. Διότι δεν είναι ευπαθείς ομάδες μόνο άτομα, είναι και οι επιχειρήσεις, σκοτώνονται κι αυτές και παρασύρουν τις ζωές όσων εξαρτώνται από αυτές.  Και δυστυχώς το ίδιο φαίνεται ότι θα ισχύσει και αυτή τη φορά.

Καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές, έχουν ληφθεί και ορθώς, τα πρώτα μέτρα που στοχεύουν στην άμβλυνση των επιπτώσεων του σοκ που προκαλούν και θα προκαλέσουν τα μέτρα στον παραγωγικό ιστό. Σε αυτή τη φάση, η στόχευση των μέτρων αφήνει έξω πολύ περισσότερες επιχειρήσεις και ελεύθερους επαγγελματίες που θίγονται, παρά όσες περιλαμβάνει. Στο δικό μου τομέα λχ, είναι προφανές ότι κανείς δεν προβαίνει στις διαδικασίες που οδηγούν  στην αγοραπωλησία ακινήτων κλεισμένος σε καραντίνα. Παρόλα αυτά, δεν έχει ληφθεί καμία μέριμνα, ούτε και σκέφτηκε κανείς πώς θα πληρώσουμε τα έξοδα μας. Έχουμε βέβαια προσωπικές υποσχέσεις και διαβεβαιώσεις  ότι θα μπούμε στην επόμενη φάση, μαζί με άλλους κλάδους των οποίων η δραστηριότητα κατέρρευσε λόγω μέτρων, οπότε αφήνω αυτή την αβλεψία κατά μέρος προς το παρόν. Όμως, αυτό δε σημαίνει ότι το δίκαιο δεν είναι προφανές: τα μέτρα προκαλούν κατάρρευση της αγοράς και οι όλοι ανεξαιρέτως οι τομείς που θίγονται από τα μέτρα αυτά, πρέπει να βοηθηθούν.

Και αν έχουμε υποσχέσεις ότι το εύρος των μέτρων θα απλωθεί ώστε να καλύψει κι άλλους θιγόμενους τομείς, η φύση των μέτρων είναι κάτι που επίσης οφείλει να συζητηθεί. Οι έως τώρα κινήσεις αφορούν βασικά σε μετατόπιση φορολογικών υποχρεώσεων (και εισφορών που βέβαια είναι φορολογία με άλλο όνομα). Με λίγα λόγια η Κυβέρνηση μας «βοηθάει» με τα λεφτά μας, αφήνοντας μας να τα κρατήσουμε λίγο ακόμα ενώ με τα μέτρα δεν μπορούμε καν να βιοποριστούμε. Και στη μόνη περίπτωση που βλέπουμε την πιθανότητα να λάβουμε ρευστότητα, στην «επιστρεπτέα προκαταβολή», ουσιαστικά θα μας δώσει πίσω κάτι από την προκαταβολή φόρου κερδών στην οποία μας υποχρεώνει, αλλά… με τόκο. Μα με αυτή την κατάσταση και την επερχόμενη βαθειά ύφεση γιατί να έχει το κράτος απαίτηση σε προκαταβολή φόρου κερδών; Ποιος θα έχει κέρδη στο εγγύς μέλλον δηλαδή;

Όπως και να έχει, και με τη δική μας στήριξη και αμέριστη βοήθεια, θα περάσει και αυτή η κρίση. Αρκεί να μη μας θυσιάσει η Κυβέρνηση μαζικά, όπως τόσες Κυβερνήσεις των οποίων τα λάθη και τις αστοχίες πληρώσαμε δέκα χρόνια τώρα. Κι όταν με το καλό τελειώσει και αυτή η κρίση να συζητήσουμε λίγο και να αποφασίσουμε ως κοινωνία ότι δεν μπορεί τη νύφη για λάθη, παραλείψεις ή και καλή τη πίστει αποφάσεις των πολιτικών ηγεσιών, όπως οι τωρινές, να την πληρώνει μόνο ο παραγωγικός ιδιωτικός τομέας.

Είναι καιρός να ακουστεί και η δική μας φωνή, όταν κινδυνεύει η δική μας ζωή.

Facebook Comments