Πριν λίγες ημέρες ο Γερμανός επικεφαλής της συμμαχίας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (ΕΛΚ) στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο Μάνφρεντ Βέμπερ, δήλωσε ότι η ΕΕ πρέπει να αντιδράσει με συντονισμένο τρόπο και να βάλει τέλος στο «κινεζικό ταξίδι για ψώνια». Ποια είναι τα ψώνια; Η εξαγορά ευρωπαϊκών εταιρειών: «Πρέπει να δούμε ότι κινεζικές εταιρείες, εν μέρει με τη στήριξη κρατικών κεφαλαίων, προσπαθούν ολοένα περισσότερο να εξαγοράσουν ευρωπαϊκές εταιρείες διότι έχουν φθηνή τιμή, ή αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσκολίες εξαιτίας της κρίσης του κορονοϊού» είπε ο Μ Βέμπερ και πρότεινε  12μηνη απαγόρευση των εξαγορών ευρωπαϊκών εταιρειών από κινέζους επενδυτές. «Πρέπει να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας» κατέληξε.

Θεωρητικά ο Μ Βέμπερ μιλά ως Ευρωπαίος στην πραγματικότητα όμως μιλά ως Γερμανός, μια που η ατμομηχανή της Ε.Ε  είναι ασφαλώς η Γερμανία. Τα συμφέροντα μια οικονομικής υπερδύναμης η οποία από την μεγάλη διεύρυνση της Ε.Ε το 2004  και μετά, σάρωσε επενδυτικά σε όλες σχεδόν τις νέες χώρες της Ένωσης,  κοινώς έκανε ένα «γερμανικό ταξίδι για ψώνια» είναι απολύτως κατανοητά. Όπως και τα συμφέροντα άλλων Ευρωπαικών χωρών που μέσω ιδιωτικών ή κρατικών μεγάλων εταιρειών «ψωνίζουν»  δηλαδή  επενδύουν, συμμετέχουν ή εξαγοράζουν εταιρείες και κατά προτίμηση …..εταιρείες υποδομών και στρατηγικής σημασίας,  σε άλλες χώρες. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τις ΗΠΑ  την ηπειρωτική υπερδύναμη του Δυτικού κόσμου η οποία εντελώς ρεαλιστικά,  θέτει όρους κανόνες και απαγορεύσεις  σε τρίτες χώρες, αλλά και συμμαχικές χώρες, όταν εκτιμά ότι τα οικονομικά και όχι μόνο, συμφέροντα της απειλούνται.

Εδώ και μερικά χρόνια λοιπόν «ψωνίζουν» πλέον και οι Κινέζοι στην Ευρώπη. Μέχρι στιγμής δεν ψωνίζουν εκπτωτικά. Δηλαδή δεν στοχεύουν στις «ευκαιρίες» εκμεταλλευόμενοι μια πασιφανή «αδυναμία» για να πληρώσουν λιγότερα αλλά πληρώνουν ακόμη και περισσότερα αν κρίνουν ότι στρατηγικά η επένδυση έχει ενδιαφέρον μεσο/μακροπρόθεσμα.

Η πανευρωπαϊκή κρίση λόγω κορωνοϊού, ασφαλώς δημιουργεί ένα νέο ασταθές περιβάλλον στο οποίο οι εθνικές οικονομίες των πιο αδύναμων χωρών, θα δοκιμαστούν πολύ περισσότερο απ ότι των ισχυρών οικονομικά. Και κάπου εκεί αρχίζει η διελκυστίνδα για μια χώρα όπως η Ελλάδα. Μετά από 10 χρόνια ισοπέδωσης από την συντεταγμένη μας  χρεωκοπία,  με ένα τεράστιο δημόσιο χρέος και με μετρημένα στα δάχτυλα τα  αληθινά κι όχι επάργυρα «ασημικά» η νέα φιλελεύθερη κυβέρνηση  πρέπει να διαχειριστεί μία ξαφνική κρίση που ανέτρεψε όλα σχεδόν τα δεδομένα. Με συγκεκριμένο πλάνο ιδιωτικοποιήσεων αλλά και  ΣΔΙΤ projects αναζητά όλους τους τρόπους προσέλκυσης ισχυρών επενδυτών που όχι μόνον δεν θα αγοράσουν μισοτιμής αλλά θα διασφαλίσουν και την περαιτέρω ανάπτυξη του «ασημικού» προς όφελος όλων.

Δεν είναι συνεπώς τυχαίο ότι γύρω από τον τομέα της ενέργειας και με δεδομένη την ιδιωτικοποίηση του ΔΕΔΔΗΕ αλλά και την περαιτέρω ιδιωτικοποίηση του ΑΔΜΗΕ, ήλθε στο δημόσιο διάλογο κομμάτι του παρασκηνίου που εξελίσσεται πολύ καιρό. Ετσι είδαμε π.χ πρ Υπουργό του  ΣΥΡΙΖΑ να μιλάει ξαφνικά  για «ιδιωτικό μονοπώλιο στη διανομή ηλεκτρικής ενέργειας» όταν  επι των ημερών της κυβέρνησης του υπεγράφη η συμφωνία που -ορθώς- έδινε προνόμια στον επενδυτή για την  περαιτέρω ιδιωτικοποίηση! Τα 320 εκ ευρώ που κατεβλήθησαν το 2016 για το 24%  των μετοχών- σημειωτέον  η πώληση έγινε  βάσει μνημονιακής υποχρέωσης της χώρας μας – ήταν κάτι παραπάνω από fair deal αν σκεφθεί κανείς ότι τότε ο ΑΔΜΗΕ δεν υπήρχε, ήταν μόνον ΔΕΗ και η δεύτερη προσφορά ήταν στα 180εκ ευρώ. Τα περί επενδυτικού πλάνου που «ξεπερνά τα 5 δισ. ευρώ την επόμενη δεκαετία» – όταν η αποτίμηση της εταιρείας σήμερα είναι 1,5 δισ.- είναι εξαίρετη προοπτική αλλά προφανώς είναι προαπαιτούμενο οι μέτοχοι να είναι ισχυροί για να διασφαλιστεί. Όσο για τον «δημόσιο έλεγχο στις κρίσιμες υποδομές», θα ήταν το συντομότερο ανέκδοτο αν δεν μας είχε στοιχίσει δισ. και δεν είχε καθυστερήσει δραματικά τον εκσυγχρονισμό της χώρας και στον χώρο της ενέργειας όπως παλιότερα με τις τηλεπικοινωνίες κλπ  

Εξίσου ενδιαφέρουσες είναι και διαρροές συγκεκριμένων κυβερνητικών στελεχών που αφορούν σε  σχέδια μετοχικού  by pass δια μέσου της ΑΔΜΗΕ Συμμετοχών, για να μην γίνει αυτό που όλοι ξέρουν ότι θα γίνει μόλις ανοίξουν οι φάκελοι: Η State Grid να έχει by far την μεγαλύτερη προσφορά και να αυξήσει το ποσοστό της.  Μάλιστα σύμφωνα με τις ίδιες πηγές διαρρέεται ότι επειδή κανείς δεν θέλει ρήξη με το Πεκίνο θα αναζητηθεί «συναινετική λύση» … Τι είδους άσκηση είναι αυτή και πως νομίζουν κάποιοι ότι θα την λύσουν χωρίς να σπάσουν αυγά -το λιγότερο- είναι απορίας άξιον!

Όσο για τον ΔΕΔΔΗΕ, το άλλο «ασημικό» που χρειάζεται επειγόντως μερικές δεκάδες δισ. επενδύσεων καθώς οι υποδομές του είναι στο όριο , εκεί κι αν υπάρχει γόρδιος δεσμός. Συνδεδεμένος με την ΔΕΗ κατά τρόπο που δεν επιτρέπει ριζικές κινήσεις, αλλά την ίδια στιγμή εν δυνάμει asset για όποιον θα ήθελε και θα μπορούσε να ξοδέψει αρκετά δις στα επόμενα χρόνια, για να είναι στην πόρτα κάθε ελληνικού σπιτιού παρέχοντας  πλέον πολλά περισσότερα από ρεύμα.  Ποιό ευρωπαϊκό σχήμα θα επενδύσει εδώ, με ποιο ποσοστό, σε ποια τιμή και κυρίως με ποιό business plan; Κι αν εμφανιστούν και εδώ επενδυτές από την Ασία;

Για να επανέλθουμε λοιπόν στα «ψώνια» του Μ. Βέμπερ. Αν η Ε.Ε υψώσει τείχη προστατευτισμού a la cart ακολουθώντας την μυωπική πολιτική  των ΗΠΑ,  τότε θα μπούμε σύντομα σε αχαρτογράφητα νερά που δεν θα διαρκέσουν ούτε 12 ούτε 24 μήνες. Κι αν χώρες όπως η δική μας όπως διαφαίνεται, γίνουν σάκος του μποξ, τότε το πολιτικό πρόβλημα εντός Ε.Ε θα ενταθεί σε βάρος της Ευρωπαϊκής προοπτικής κι όχι προς όφελος της όπως νομίζουν κάποιοι εκ Βρυξελλών ορμώμενοι.

Κούρταλη Ελευθερία

Facebook Comments