Πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερη συγκυρία και ευνοϊκότερες συνθήκες για έναν διευθυντή προγράμματος τηλεοπτικού καναλιού, από το να είναι παντελώς σίγουρος, πως, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα και για αρκετές ώρες μέσα στο 24ωρο, οι δέκτες των τηλεοράσεων, θα είναι πάντα ανοικτοί και μπροστά τους θα αναμένουν όλες οι ηλικιακές κατηγορίες, να παρακολουθήσουν… το οτιδήποτε!

Η χρονική αυτή περίοδος είχε τυπική έναρξη τα μέσα του Μαρτίου,   όπου «διατάχθηκε» όλος ο ελληνικός πληθυσμός να τεθεί σε κατ΄οίκον περιορισμό, την λεγόμενη καραντίνα! Κλειστά τα σχολεία, εργασία από το σπίτι, διακοπή εργασίας για άλλους και αεργία, κλειστά κάθε είδους διασκέδαση: εστίαση, θέαση, εκγύμναση.

Η χρήση της λέξης «οτιδήποτε» δικαιολογείται από την ανία που διαπιστώθηκε στην ζωή των ανθρώπων: «και τί να κάνουμε σπίτι;». Ξέρετε από πόσα στόματα το άκουσα αυτό; Παραξενεύτηκα!

Διαπιστώθηκε, λοιπόν, πως αρκετοί, για πρώτη φορά στη ζωή τους, ή μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, αναγκάστηκαν να αντιμετωπίσουν τον εαυτό τους, στη μοναξιά τους, ή τους οικείους τους, στην συνύπαρξη μαζί τους, μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από όσο είχαν συνηθίσει πριν. Όταν ένα βιβλίο δεν έχει κοιμηθεί  ποτέ στο παρελθόν στο κομοδίνο σου, δύσκολα θα βρεθεί τώρα στα χέρια σου, να σου κρατήσει συντροφιά. Αν δεν έχεις ποτέ βάλει στόχο σε μια χρονιά να δεις ένα αριθμό συγκεκριμένων θεατρικών παραστάσεων, δεν θα σου φανεί καθόλου ωραία ιδέα να ξεκινήσεις να παρακολουθείς θεατρική παράσταση στο youtube στις διαστάσεις που σου προσφέρει ένα tablet. To ίδιο και ταινίες. Μουσική; Αν τα μουσικά σου ακούσματα ήταν μόνο από τα μεγάφωνα ενός νυκτερινού μαγαζιού και χρειαζόσουν ένα μπουκάλι ουίσκυ για να αρχίζεις να τα σιγοτραγουδάς, δύσκολα θα σκεφτείς να κάνεις ένα μουσικό αφιέρωμα για κάθε μέρα.

Δεν κρίνω τη δυσκολία. Δεν κρύβω όμως και την εντύπωση που μου έκανε αυτό το «δεν ξέρω τί να κάνω στο σπίτι μου».  Αυτό το αδιέξοδο, επεκτάθηκε και στα παιδιά: και στη σχέση τους με τους γονείς τους, που δεν μπορούσαν να σκεφτούν τρόπους να τα απασχολήσουν, αλλά και σε αυτά τα ίδια, που βεβαίως δεν είχαν πάρει ποτέ την κατάλληλη εκπαίδευση να ξέρουν να γεμίζουν τον ελεύθερο χρόνο τους.

Μαγική λέξη: Ελεύθερος χρόνος. Το ποθούμενο τόσων ετών! Ώσπου ήρθε η ώρα να συνειδητοποιήσουμε πως η ρουτίνα της τόσο φορτωμένης καθημερινότητας, μάς έχει τόσο πολύ καλά εκπαιδευμένους στο να τρέχουμε να καλύπτουμε τις υποχρεώσεις και να ονειρευόμαστε κάποια στιγμή, ίσως, να κάνουμε διακοπές, που όταν κληθήκαμε να μείνουμε σπίτι και εν τέλει να εξοικονομήσουμε ελεύθερο χρόνο, γλιτώνοντας από τις μετακινήσεις μας και τις υποχρεώσεις μας, είτε να μην ξέρουμε πώς να τον αξιοποιήσουμε, είτε να νιώθουμε και τύψεις για αυτό το ζω χωρίς να «πρέπει» να κάνω κάτι. Η μία διαπίστωση, του ότι «δεν ξέρω με τί να ασχοληθώ» και η άλλη του ότι «κάθομαι χωρίς να κάνω κάτι», κατέληξε πολλούς σε κατάθλιψη.

Σαφώς οι διέξοδοι για άλλους ήταν η μαγειρική, το τρέξιμο κι άλλες νέες ασχολίες. Αλλά το μεγαλύτερο «κενό», κλήθηκε να το καλύψει η τηλεόραση: η πάντοτε εύκολη λύση στην ανία μας. Η τηλεόραση, η οποία όμως, έτσι κι αλλιώς για μερικές κατηγορίες του πληθυσμού, όπως για παράδειγμα την τρίτη ηλικία, είναι δεδομένη και πάντα ανοιχτή. Σαφώς όλοι έχουμε ακούσει πως σε μερικά σπίτια η τηλεόραση είναι απλώς ανοιχτή, για να υπάρχει στο σπίτι κάποιος να μιλάει. Πόσο μάλλον την περίοδο αυτή.

Αυτήν την ευκαιρία θα έπρεπε να περιμένουν οι άνθρωποι της τηλεόρασης να την εκμεταλλευτούν: Χωρίς να φοβούνται τώρα τον ανταγωνισμό του zapping, θα μπορούσαν να διαμορφώσουν προγράμματα, που άλλοτε θα φοβόντουσαν να εισαγάγουν στις τηλεοπτικές ζώνες, λόγω υψηλού κινδύνου και τα νέα αυτά προγράμματα, αν πήγαιναν καλά, μετά την καραντίνα, λόγω συνήθειας, να είχαν ισχυρές πιθανότητες να συνέχιζαν να υποστηρίζονται.

Ήταν η μεγάλη ευκαιρία να «φτιάξει η ελληνική τηλεόραση».

Να φτιάξει νέο τηλεοπτικό ήθος (=έθος, συνήθεια) και να «εκπαιδεύσει»  το τηλεοπτικό κοινό!

Πρόχειρα σκεπτόμενοι, το πιο, ίσως, εύκολο θα ήταν να «στηθούν» απλά αφιερώματα: με συνεντεύξεις αθλητών-πρωταθλητών που έχουν «ανεβάσει» την Ελλάδα σε βάθρα, παρουσιάζοντας τα αθλήματά τους, προσελκύοντας τους νέους να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους, με παρουσίαση άλλων  δεξιοτήτων, όπως μάθηση μουσικών οργάνων, από τη μεγάλη γκάμα των καλλιτεχνών μας, παρουσίαση τεχνών, όπως ζωγραφικής, γλυπτικής, σε μορφή σεμιναρίων που θα μπορούσαν να παρακολουθήσουν μικροί και μεγάλοι, εκπομπές ιστορικών γνώσεων και ανάλυσης της ελληνικής γλώσσας, είτε σαν παιχνίδια, είτε σαν μικρά magazinο, μικρά, πειραματικά έστω στην αρχή, ντοκιμαντέρ πολιτιστικού ενδιαφέροντος, από διάφορες γωνιές της πατρίδας μας, είναι μερικές από τις ιδέες. Ελπίζω να παρατηρήσατε και εσείς πως χάθηκαν οι κωμωδίες, οι κλασικές ελληνικές ταινίες, οι παλιές, έστω, ξένες ταινίες του γαλλικού και ιταλικού κινηματογράφου, που φημίζονται για την φαρσοκωμωδία, που τόσο είχαμε ανάγκη για να μας φτιάξει την διάθεση, πως χάθηκαν τα παιδικά προγράμματα, που θα μπορούσαν να κρατήσουν απασχολημένα τα παιδιά που βρίσκονταν συνέχεια στο σπίτι!

Όχι……έπρεπε από το πρωί έως το βράδυ να δείχνουμε τις εικόνες θανάτου. Αν θυμάμαι καλά εγκρίθηκε από την κυβέρνηση μία γερή χρηματοδότηση των μέσων μαζικής ενημέρωσης, για να προβάλλουν τα μέτρα προστασίας και τις συμπεριφορές για τον περιορισμό της διασποράς του κορονοϊού, να προφυλάσσουν τους πολίτες από την παραπληροφόρηση, τα fake news, την ανασφάλεια, το φόβο και τον πανικό. Μήπως, όμως, διαπιστώσατε κι εσείς πως τελικά μας έδειχναν κυρίως τον πόνο, την απειλή εξάπλωσης της επιμόλυνσης, καταφέρνοντας να διατηρείται η ανασφάλεια και ο πανικός; Ενώ η πολιτική προστασία είχε λάβει μέσω των τηλεφωνικών γραμμών υποστήριξης, αρκετά μηνύματα για την άσχημη ψυχολογική κατάσταση μεγάλου μέρους του πληθυσμού, γιατί δεν πριμοδοτήθηκαν μοντέρνα προγράμματα life coaching σε μια τόσο πρωτόγνωρη κατάσταση; Γιατί δεν μπορούσανε να φιλοξενηθούν, έστω, για δέκα λεπτά καθημερινά, σε κάθε ένα από αυτά, τα ολοήμερα ουσιαστικά, δελτία ειδήσεων, ψυχολόγοι, παιδοψυχολόγοι όχι για αναλύσεις, αλλά για λύσεις και συμβουλές ψυχικής υγιεινής; Προγράμματα γυμναστικής; Προγράμματα ανακαίνισης σπιτιού;

Απεναντίας οι τηλεάνθρωποι, αρκέστηκαν στο να χρησιμοποιούν τη μεγάλη τους δύναμη: αυτή του τρόμου. Στρατεύτηκαν μεγάλοι δημοσιογράφοι, στο να ενημερώνουν συνεχώς για θύματα, κρούσματα, θανάτους ανά την υφήλιο. Νομίζω πως η επίσημη ενημέρωση στις 18:00, από το Υπουργείο Υγείας και ένα-δύο σοβαρά ρεπορτάζ θα αρκούσαν να μεταφέρουν τις ίδιες πληροφορίες.

Πίστευαν πως μεγεθύνοντας την ανασφάλεια, προωθώντας συνεχώς την αβεβαιότητα στον οικονομικό τομέα και συμβάλλοντας ολοένα και περισσότερο στην κατάθλιψη των τηλεθεατών, κέρδιζαν τηλεθέαση;

Μήπως την έχασαν;

Μήπως η τηλεθέαση δεν ήταν αυτός ο σκοπός τους;

Μήπως, όμως, για άλλη μία φορά, απέτυχε η ελληνική τηλεόραση;

Facebook Comments