Είναι κοινό μυστικό ότι, ακόμη, εν έτη 2020, ο δρόμος προς την πόρτα του ψυχιατρικού γραφείου είναι δύσβατος. Είναι πιο δύσκολο να πούμε ότι πηγαίνουμε στο ιατρείο ενός ψυχίατρου, παρά να πούμε ότι πηγαίνουμε να επισκεφτούμε ένα παθολόγο. Έτσι, στην πρώτη περίπτωση, η όλη διαδικασία συχνά περιβάλλεται από άκρα μυστικότητα, είτε πρόκειται για μεμονωμένο ραντεβού, είτε πρόκειται για συστηματική παρακολούθηση.

Ποιοι, όμως, είναι οι λόγοι που ακόμα συντηρούν αυτό το ταμπού; Ο ένας έχει να κάνει με εξωτερικούς παράγοντες, ενώ οι άλλοι δύο με περισσότερο εσωτερικές διεργασίες. Ας προσεγγίσουμε, λοιπόν, το θέμα με ψυχραιμία και ηρεμία, και σίγουρα δίχως φόβο και πάθος.

Πρώτο εμπόδιο

Η άγνοια σχετικά με το τι είναι ψυχική πάθηση και με το πώς δρουν τα ψυχιατρικά φάρμακα. Και η δική μας άγνοια και η άγνοια των γύρων μας. Συχνά οι άνθρωποι φοβούνται ότι ο ψυχίατρος θα τους πει ότι είναι τρελοί, ότι δεν έχουν κανένα έλεγχο πάνω στη ζωή τους, στο μυαλό τους ή στα συναισθήματά τους, ότι είναι επικίνδυνοι για τους άλλους. Όλα αυτά, κατάλοιπο του “σχιζοφρενούς δολοφόνου με το πριόνι”, δυστυχώς στερούν από πολλούς ανθρώπους τη βοήθεια που τόσο χρειάζονται, για να γίνει η ζωή τους πιο εύκολη, πιο όμορφη, πιο παραγωγική.

Σε όλα αυτά προστίθεται και η αβάσιμη δοξασία ότι  τα ψυχιατρικά φάρμακα κάνουν τον άνθρωπο “ζόμπι”, “φυτό”, επικίνδυνο, άχρηστο.

Δεύτερο εμπόδιο

Είναι δύσκολο για κάποιους ανθρώπους να δεχτούν ότι χρειάζονται βοήθεια, να αναγνωρίσουν ότι μόνοι τους δεν μπορούν να τα καταφέρουν να λύσουν τα προβλήματα στη ζωή τους. Αρνούνται να παραδεχτούν ότι δεν είναι σίγουροι για τις αποφάσεις που πρέπει να πάρουν και τις επιλογές που καλούνται να κάνουν. Δεν τους αρέσει να παίρνουν βοήθεια.

Τρίτο εμπόδιο

Είναι συχνό οι άνθρωποι να είναι απρόθυμοι να κάνουν αλλαγές στη ζωή τους, ακόμα και αν δεν είναι ευχαριστημένοι από αυτή. “Δεν μου αρέσει αυτό που έχω, αλλά δεν είμαι διατεθειμένος να κάνω κάτι για να αλλάξω”: να επανεξετάσουν τον τρόπο που σκέφτονται, που συμπεριφέρονται, αυτά που ανέχονται, τα ¨όχι¨ που δεν λένε, και πάει λέγοντας…

Τα πράγματα, ευτυχώς, σιγά σιγά αλλάζουν. Ο κόσμος ενημερώνεται για θέματα γύρω από την ψυχική υγεία και ξέρει ότι υπάρχουν δυνατότητες να βρει τη βοήθεια και τις λύσεις που χρειάζεται. Ευτυχώς, γιατί μπορεί όλοι να έχουμε σιγοτραγουδήσει τα λόγια του Ελύτη: “σα να ‘μουν άλλος και όχι εγώ μες στη ζωή πορεύτηκα”, αλλά πονάει πολύ όταν το πιστεύουμε κιόλας… 

Facebook Comments