Η προσφυγή στο Δικαστήριο της Χάγης είναι κάτι που το πολιτικό μας σύστημα επί χρόνια επικαλείται, αλλά είμαι πεπεισμένος ότι πολλοί δεν είναι ιδιαίτερα διατεθειμένοι να αντιληφθούν ότι, εφόσον πάμε εκεί, δεν θα πάρουμε στο 100% όσα υποστηρίζουμε. Έτσι λειτουργεί αυτό το δικαστήριο, άλλωστε, και γι’ αυτό η Χάγη είναι μια επιλογή που απαιτεί πολιτική γενναιότητα. 

Ενώ η Τουρκία, λοιπόν, συνεχίζει τους τσαμπουκάδες, για την ελληνική διπλωματία ανοίγεται ένα παράθυρο προσφυγής στη Χάγη με την Αλβανία για την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα. Μετά το ναυάγιο της συμφωνίας του 2009, οι διαπραγματεύσεις καρκινοβατούν και με τη χώρα να έχει εκλογές τον Απρίλιο, είναι μικρές οι πιθανότητες για μια κανονική συμφωνία. Συνεπώς, ο Νίκος Δένδιας πηγαίνει σήμερα στη γείτονα με έναν βασικό στόχο: να δει, αν στο πολιτικό σύστημα είναι ώριμες οι συνθήκες, ώστε οι συζητήσεις των δύο χωρών να αλλάξουν κατεύθυνση και από τη συμφωνία για την υφαλοκρηπίδα να πάμε σε μια συμφωνία για εν συνυποσχετικό, εν γνώσει μας ότι το Διεθνές Δικαστήριο μπορεί να μας «ρίξει» έναντι όσων θα παίρναμε με βάση τη συμφωνία του 2009. 

Γιατί θα ήταν κρίσιμη για την Ελλάδα μια τέτοια εξέλιξη; Πέραν του ότι θα λυνόταν ένα πρόβλημα με μια χώρα που είναι ευεπίφορη σε τουρκικές παρεμβάσεις, θα στελνόταν ένα εμφατικό μήνυμα στη διεθνή κοινότητα ότι η Ελλάδα είναι έτοιμη να πάει σε ένα διεθνές δικαιοδοτικό όργανο, σε αντίθεση με την Τουρκία που επιδιώκει να πορεύεται ως ο ταραξίας της περιοχής. 

 

Ο εξ απορρήτων

Facebook Comments