Δραπέτες της μέρας

Ζούμε δύσκολες μέρες. Ευχή αυτές οι αράδες σε λίγο καιρό να μην έχουν καμία ουσία. Κι αν πέσουμε  κατά λάθος πάνω τους να τις προσπεράσουμε.

Κι αυτή η μέρα ξημέρωσε. Μπαίνεις στο διαδίκτυο να ενημερωθείς με τα φρέσκα νέα ή τα χθεσινά που δεν τα πρόλαβες. Παντού μια μαυρίλα. Νούμερα αυξάνονται ιλιγγιωδώς, γιατροί εκπέμπουν sos, δημοσιογράφοι σπέρνουν πανικό. Πουθενά μια χαραμάδα φωτός. Ένας πονοκέφαλος δεν αργεί να φυτευτεί στο σύστημα σου.  

Μπαίνεις σε ιστοσελίδες, βγαίνεις με μανία, ξαναμπαίνεις, ψάχνεις αυτόν ή αυτήν που θα σου δώσει ένα στίγμα ελπίδας. Όταν το πάρεις θα βγεις με μια δόση χαράς. Δε θα διαρκέσει πολύ. Απ’ το παράθυρο σου φαίνεται η κίνηση της λεωφόρου. Είναι μειωμένη. « Ασυνήθιστο για τέτοια ώρα ».  Ναι για κλάσματα δευτερολέπτου ξεχάστηκες. Είσαι σε καθεστώς lockdown. Δεν δουλεύεις, είσαι απλήρωτος, είσαι σε αναστολή, δεν έχεις όρεξη ούτε για σεξ, δεν βλέπεις τα αγαπημένα σου πρόσωπα, δεν ξέρεις πως να γεμίσεις αυτές τις ατέλειωτες ώρες…

Και στην παραδοχή αυτή μια ξαφνική ναυτία θα σ’ επισκεφτεί. Μη δώσεις σημασία. «Ψυχοσωματικά». Θα αποφασίσεις να πας κόντρα. Θα βγεις μ’ ένα φίλο για περπάτημα. Αν είσαι κοντά σε βουνό ή θάλασσα θα πας. Θα έρθεις σε επαφή με τη φύση. Εκεί ανήκεις.

Με την έλευση του οξυγόνου, η σκέψη θα καθαρίσει, θα λειτουργεί καλύτερα. Θα επικοινωνήσεις, θα τσακωθείς, θα γευτείς, θα αφήσεις τη φαντασία σου ελεύθερη να πλέκει ιστορίες. ΘΑ ΝΙΩΘΕΙΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΙ ΑΣ ΜΗΝ ΕΙΣΑΙ.