Το άρθρο μου αυτό δεν έχει συγκεκριμένο θέμα, είναι απόρροια ενός ταραγμένου κυριακάτικου πρωινού μετά από έναν κακό ύπνο, ενός ακόμα χειρότερου πρωινού, και μιας είδησης που, αν και κάπως την ανέμενα, μου ήρθε δύσκολα να την καταπιώ.

Την είδηση της αζερικής προέλασης προς το Στεπανακέρτ, πρωτεύουσας της αυτοανακυρηχθείσας Δημοκρατίας του Ναγκόρνο Καραμπάχ. Την παρτίδα για τους Αζέρους την έσωσαν όπως πολύ συχνά τα τελευταία χρόνια, τα τουρκικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη, Unmanned aerial vehicle. Όπως και στην Λιβύη έσωσαν την κυβέρνηση Σάρρατζ, στην Συρία στρίμωξαν τονΆσσαντ σε σημείο να στηριχθεί αποκλειστικά στην Ρωσία, και μένει να δούμε που αλλού θα γίνουν ο μπαλαντέρ κάποιας ακόμη γεωπολιτικής σύγκρουσης. Εντωμεταξύ εμείς ακόμη βρισκόμαστε σε διαπραγματεύσεις και ψάξιμο περί του τίνος χρειαζόμαστε για να θωρακιστούμε εναντίον μιας απειλής που γίνεται όλο και μεγαλύτερη, όλο και ισχυρότερη, όλο και πλησιέστερη.

Εθνική Άμυνα και υστεροβυζαντινά σύνδρομα

Αν κάποιος παρατηρήσει τον αριθμό οικονομικών σκανδάλων και δωροδοκιών ολκής στο ελληνικό δημόσιο, θα εστιάσει αμέσως στους ευαίσθητους τομείς υγείας και άμυνας. Θα έλεγε κανείς ότι βάλαμε στοίχημα σαν κράτος να αφανιστούμε ακριβώς κατά τον ίδιο τρόπο που εξαφανίστηκε το Βυζάντιο με τους εμφύλιους σπαραγμούς, τις αντιπαλότητες, και τις αμέλειες του 14ου αιώνα, τότε που νικηφόροι στρατηγοί οι οποίοι είχαν απωθήσει τους Οθωμανούς στα πέρατα της Ανατολίας, κατηγορούταν ως υποκινητές ανταρσίας και τυφλώνοταν, αφήνοντας ακέφαλο το στράτευμα και αφύλαχτα τα σύνορα. Χρόνια ακούμε για εντιμότατους μεσάζοντες που εγκαθίστανται στα ακριβά ξενοδοχεία της Αθήνας παραμονές μεγάλων αποφάσεων για την ενίσχυση της άμυνας, χρόνια ακούμε για προμήθειες που ανεβάζουν κατά πολύ την τελική τιμή των οπλικών συστημάτων που θέλουμε να αγοράσουμε, επειδή τα λεφτά σε μας περισσεύουν, χρόνια ακούμε για απογοητευμένους στρατιωτικούς που ωσάν φωνή εν τη ερήμω μας κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου επί ματαίω.

Επιπλέον η οικονομική κρίση του 08 έφερε την εθνική μας άμυνα στα όρια της. Πλοία και αεροσκάφη κινούνται με υπεράνθρωπες προσπάθειες του προσωπικού. Ελλείψεις εμφανίζονται σε όλους τους τομείς, και η μείωση της θητείας στους 9 μήνες αποψίλωσε και τον αριθμό του στρατεύματος, επειδή έχουμε υπεράριθμο πληθυσμό υποθέτω…

Στο τέλος, μας μένει να περιμένουμε σαν τα ανήλικα από τους γονείς τους, μια ξένη μεγάλη δύναμη να επέμβει για να μας βγάλει από την δύσκολη θέση, μια από αυτές τις δυνάμεις που συνήθως τις κατηγορούμε για οτιδήποτε, μιας και είμαστε κριτές όλου του κόσμου, και μάλιστα αμείλικτοι.

Υποτίθεται ότι το ελληνικό κράτος κάποτε αποφάσισε να βάλει τα θεμέλια για μια ανεξαρτητοποίηση της εθνικής μας άμυνας από ξένα κέντρα αποφάσεων και συμφερόντων. Υποτίθεται βέβαια, γι αυτό και δημιούργησε και τις δύο αμυντικές μας βιομηχανίες, ΕΛΒΟ και ΕΑΒ, ενώ σε μία περίοδο κρατικοποίησε και τα ναυπηγεία Ελευσίνας. Σαν να ήθελε αυτό το κράτος να κοροϊδέψει τον εαυτό του, να αυτοκτονήσει, ή σαν να έπαθε μαζική κρούση παράνοιας, δημιούργησε τέτοιο πλαίσιο λειτουργίας για αυτές τις βιομηχανίες, το οποίο μαθηματικά τις χρεοκοπούσε μέρα με την μέρα. Κομματικά συμφέροντα, οικονομικά σκάνδαλα, παράνομες υπερωρίες, συνδικαλιστικό πλαίσιο που έστεκε τροχοπέδη σε κάθε κίνηση, νοοτροπία δημόσιου υπαλλήλου δημαρχιακού γραφείου, μέχρι κλοπές υλικού παρατηρούνταν. Πάνω από όλα όμως ατιμωρησία.

Ο μόνος που δεν είχε δικαίωμα του συναποφασίζειν σε αυτές ήταν και ο άμεσα ενδιαφερόμενος, η ηγεσία του στρατού. Με την δικαιολογία ότι η εγχώρια ανάπτυξη οπλικού συστήματος θα κόστιζε περισσότερο σε χρόνο και χρήμα από την αγορά έτοιμου συστήματος από το εξωτερικό, εγκαταλείφθηκε σχεδόν κάθε προσπάθεια αξιοπρεπούς στήριξης των αμυντικών μας βιομηχανιών. Πλέον ξεπουλήθηκαν για να γλυτώσουν οι κυβερνήσεις από τον “μόνιμο βραχνά των συνδικαλιστών”, αυτή η καραμέλα στάθηκε πολύ χρήσιμη σε ψηφοφόρους που σχηματίζουν γνώμη και άποψη σε πρωϊνάδικα και ριάλιτις…θα ήταν πολύ δύσκολο να σκεφτούν ότι αυτές οι ζωτικής σημασίας βιομηχανίες δεν ξεπουλιούνται, αλλάζει το νομικό καθεστώς τους και το γενικότερο πλαίσιο λειτουργίας τους, και περνάει στην διοίκηση του στρατού.

Κανένα σοβαρό κράτος δεν έχει ιδιωτικοποιήσει την αμυντική του βιομηχανία με εξαίρεση τις ΗΠΑ και την Γερμανία, η πρώτη ως χώρα που είναι η μεγαλύτερη δύναμη στον πλανήτη και έχει μια εντελώς αντικρατική οικονομική νοοτροπία, η δεύτερη διότι δεν έχει καμία φιλοδοξία να καταστεί στρατιωτικός παράγοντας στην διεθνή σκηνή και φοβάται το παρελθόν της. Ακόμη και η Βρετανία κρατάει τον κύριο έλεγχο στην αμυντική της βιομηχανία. Αλλά η Ελλάδα όχι. Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα όπου οι άμεσα ενδιαφερόμενοι δεν ερωτούνται ποτέ. Το ύστερο Βυζάντιο στο μεγαλείο του. Μένει να παρακολουθούμε την Τουρκία να κάνει βήματα αλματωδώς προς τα μπροστά και εμείς να τρέχουμε λαχανιασμένοι πίσω από τις εξελίξεις…

Τι ακριβώς έκανε η Τουρκία; Απλά πράγματα, παιδαριώδη στην σύλληψή τους. Στην αρχή ακόμη της διακυβέρνησης του ο Ερντογάν έκοψε τον βήχα, για να μην πω τα πόδια, στους μεγαλοεργολάβους της χώρας, οι οποίοι λυμαίνονταν ολόκληρο τον οικονομικό κλάδο της χώρας. Με συνοπτικές διαδικασίες καθορίστηκαν λογικά πλαίσια στην ανάληψη έργων, συντομεύθηκε ο χρόνος των διαδικασιών, ερευνήθηκαν σκάνδαλα υπέρβασης του προϋπολογισμού των έργων, πολλοί μπήκαν φυλακή. Αποφάσισε να εξοπλίσει την χώρα του με δικά της μέσα. Δήλωσε ότι η τεχνολογία δεν είναι μόνο για κατανάλωση, αλλά και για να κάνεις κάτι μόνος σου.

Στο εμπάργκο εξαγωγής UAVs από τις ΗΠΑ, η Τουρκία απάντησε με την στροφή της στον ιδιωτικό τομέα. Την απαραίτητη τεχνολογία για τα Μη Επανδρωμένα την βρήκε σε μία βρετανική εταιρία του Μπράιτον, την EDO MBM Technology. Από κει και πέρα οι Τούρκοι εξέλιξαν με δικά τους μέσα τα Μη Επανδρωμένα. Αλλά οι φιλοδοξίες δεν σταματάνε μόνον εκεί. Του χρόνου η Τουρκία θα διαθέτει το δικό της ελικοπτεροφόρο Αναντολού το όνομα, το οποίο εκτός ελικοπτέρων και Μη Επανδρωμένων, θα φέρει και αποβατικά οχήματα, καθιστώντας έτσι εαυτόν σε πρωταγωνιστή της περιοχής. Στα τέλη της δεκαετίας φιλοδοξεί η χώρα να έχει το δικό της μαχητικό αεροσκάφος, και όσοι γελάνε καλά θα κάνουν να συγκρίνουν αυτά που η Τουρκία παράγει μόνη της με αυτά που ΔΕΝ παράγουμε εμείς, διότι έτσι γελούσανε πολλοί όταν η χώρα ξεκίνησε να παράγει δικά της Μη Επανδρωμένα. Ήδη φέτος οι εξαγωγές όπλων της Τουρκίας έφτασαν τα 2,75δις$, λεφτά που θα μπορούσαμε κι εμείς να κερδίσουμε αν είμασταν υπεύθυνοι και πάνω από όλα τίμιοι τόσο με τον εαυτό μας όσο και με τις γενιές που θα μας ακολουθήσουν, αν υπάρχουμε ως κράτος…και αν θέλουμε να υπάρχουμε, τότε πρέπει να τρέξουμε, και μάλιστα χωρίς διάλειμμα. Πρέπει να πετάξουμε στον κάλαθο των αχρήστων δοξασίες και πεποιθήσεις που ανήκουν στο παρελθόν.

Μία αμυντική βιομηχανία δεν υφίσταται για να βγάλει κέρδος, υπάρχει για να καλύπτει τις αμυντικές ανάγκες μιας χώρας, εκτελεί λειτούργημα και όχι οικονομική δραστηριότητα πρωτίστως. Κύκλοι δήθεν φιλελεύθεροι κήρυτταν ευθαρσώς αυτό το επιχείρημα χωρίς αιδώ. Το χειρότερο είναι ότι δεν το κάνουν επειδή έχουν ιδία συμφέροντα, αλλά επειδή κυρίως είναι ηλίθιοι. Το τι σημαίνει εγχώρια παραγωγή όπλων το είδαμε όλοι κατά τις διαπραγματεύσεις μεταξύ ΗΠΑ και Ισραήλ για την αγορά από τις ΗΠΑ του ισραηλινού συστήματος Iron Dome. Οι ΗΠΑ απαίτησαν να αγοράσουν και τα “κλειδιά” λειτουργίας του συστήματος, πράγμα που οι Ισραηλινοί αρνήθηκαν, και έτσι η συμφωνία ναυάγησε. Διότι, το Ισραήλ θέλει να έχει την αποκλειστικότητα στην λειτουργία των αμυντικών του συστημάτων, πράγμα που εμείς δεν πιστεύουμε ότι έχουμε ανάγκη…

Η χώρα που σκοτώνει τις ιδέες

Θα έμπαινε σε πραγματικά μεγάλο κόπο κάποιος που θα προσπαθούσε να βρει πόσες καινοτόμες πατέντες έχουν βγει στην Ελλάδα, και ακόμη περισσότερο θα κόπιαζε εάν προσπαθούσε να βρει πόσες από τις πατέντες που αναπτύχθηκαν στην Ελλάδα, μετατράπηκαν σε βάση κάποιας παραγωγικής δραστηριότητος. Είτε στον τομέα της έρευνας είτε σε αυτόν της επιχειρηματικότητας, η έλλειψη ιδεών και καινοτομίας μας διακρίνει σαν χώρα. Ακόμη και να βρεθεί κάποιος που θα διατυπώσει μια ιδέα πάνω στην οποία θα μπορούσε να δημιουργηθεί μία ερευνητική προσπάθεια, θα έχανε τα νεύρα του και τον χρόνο του προσπαθώντας να πείσει τους αρμόδιους ή και τους συνεργάτες του για την δυνατότητα επιτυχίας αυτής της ιδέας. Διότι στην χώρα μας δεν προωθούνται αυτοί που σκέφτονται και νεωτερίζουν, παρά αυτοί που μιμούνται και παπαγαλίζουν. Για αυτό δεν θα βρείτε κανέναν μεγάλο όνομα της επιστήμης εν Ελλάδι, κανένας νομπελίστας δεν θα γεννηθεί στην Ελλάδα. Πως θα μπορούσε άλλωστε.

Η οικογενειοκρατία κυριαρχεί παντού. Αν δεν είσαι από τζάκι, απλά μετανάστευσε. Τα Πανεπιστήμια είναι άντρα νεποτισμού όπου κάθε διδάσκων βολεύει το παιδί του, ει δυνατόν του παραχωρεί και την θέση του όταν έλθει το πλήρωμα του χρόνου, και εκκολαπτήρια μελλοντικών προϊσταμένων του Δημοσίου ή κομματικών στελεχών. Αυτοί είναι και οι στόχοι, με κάποιες εξαιρέσεις στα τεχνικά τμήματα. Άνθρωποι που έλαβαν εκπαίδευση απομνημόνευσης χωρίς να τους δοθεί η ευκαιρία να αναπτύξουν την δική τους πρωτοβουλία στο σχολείο, πέρασαν ξαφνικά στην εποχή του Google. Γνωρίζοντας ότι δεν αξίζει τον κόπο να αφοσιωθούνε στην πραγμάτωση ενός επιστημονικού σκοπού μιας και τα πόστα τα έχουν οι γνωστοί ημέτεροι, περιμένουν να περάσουν τις εξετάσεις με την βοήθεια σημειώσεων και να τελειώσουν όπως όπως τις σπουδές τους. Στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να βρεθούνε ανάμεσα στα μέλη ενός ερευνητικού team στο εξωτερικό, και κάποιες εφημερίδες να γράψουν στην Ελλάδα πόσο υπερήφανοι νοιώθουμε ως Έλληνες που οι νέοι μας διακρίνονται στο εξωτερικό. Λες και έφυγαν επειδή ήταν τα πρώτα ονόματα και όχι γιατί τους έδιωξε η πατρίδα τους. 

Αν στα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα που μόνο εκπαίδευση δεν παρέχουν, τα πράγματα είναι θλιβερά, στον επιχειρηματικό τομέα είναι ένα όνειδος. Πέραν του κράτους τίποτε. Αν το κράτος, επιδοτεί, κηδεμονεύει, προστατεύει από τράπεζες και πιστωτές, τότε όλο και κάποιος αετονύχης μπορεί να σκαρφιστεί κάποια επιχειρηματική ιδέα, που μάλλον θα καταλήξει σε οικονομικό σκάνδαλο, και το κράτος θα πρέπει να πληρώσει με λεφτά των φορολογουμένων….

Η χώρα δεν παράγει τίποτα. Τυρί και γιαούρτι, και κάτι λάδια είναι όλα κι όλα που βγαίνουν στο εξωτερικό. Κάποιες εξαιρέσεις του βιομηχανικού τομέα και του κλάδου των Εφαρμογών είναι επιβεβαίωση του γενικού κανόνα. Οι λίγες επιχειρήσεις που να αξίζουν αυτό τον τίτλο διαλύθηκαν είτε από αδέξιες κινήσεις του κράτους, είτε και κυρίως από ανάξιους απογόνους, οι οποίοι μέσα στην θαλπωρή της ελληνικής οικογενειοκρατίας, μεγάλωσαν σε κολλέγια, σπούδασαν κάτι με οικονομία και Marketing σε μια αγγλοσαξωνική χώρα, εθεάθησαν με σελέμπριτις του εγχώριου χώρου, φωτογραφήθηκαν σε κάποια γκαλά, φωτογράφισαν τις συλλογές τους από ακριβά αυτοκίνητα ή πανάκριβα ρούχα, και αφού φαλίρισαν τις επιχειρήσεις που κληρονόμησαν από τους μπαμπάδες τους, βολοδέρνουν κάπου στο άγνωστο. Πλήρωσαν την παγίωση της νοοτροπίας του γεννημένου διευθυντή. Διευθυντής γίνεσαι όμως δεν γεννιέσαι. Φυσικά αυτοί είναι και οι λίγοι, διότι πραγματικό επιχειρηματικό κόσμο είχαμε ελάχιστο πάντα, οι πολλοί είναι επιχειρηματίες επειδή άνοιξαν ένα εστιατόριο, ένα κλαμπ, μια καφετέρια, στην καλύτερη περίπτωση ένα ξενοδοχείο, το τελευταίο επειδή συνήθως ήταν γόνοι κάποιας οικογένειας…

Όσοι πάλι θέλουν να βγάλουν πολλά λεφτά και έχουν τις γνωριμίες, λαδώνουν δηλαδή, ιδρύουν ιδιωτικές εταιρίες παροχής ρεύματος, τράπεζες, επενδυτικά σχήματα, real estate εταιρίες, ασφαλιστικές και άλλες επιχειρήσεις του τομέα των υπηρεσιών, όπου το ελληνικό  κράτος έχει φροντίσει να δημιουργήσει μια τέτοια ζούγκλα νομολογιών και νομικών παραθύρων, που να ευνοείται η ευδοκίμηση του συμπαθούς είδους των αετονύχηδων, οι οποίοι επιβιώνουν με την τεχνική της αρπαχτής. Στην ζούγκλα που λέγεται Ελλάδα, αυτό το είδος έχει τις περισσότερες πιθανότητες να βγει αλώβητο από οποιαδήποτε νομική περιπέτεια, ακόμη και αν συλληφθεί με αποδείξεις. Το είδος αυτό συμπαθεί ιδιαίτερα την ζούγκλα που λέγεται Ελλάδα, επειδή σε αυτή την ζούγκλα η αδέκαστη Θεά που ονομάζεται Δικαιοσύνη, δεν είναι τυφλή, αλλά μονόφθαλμη, κυρίως μονόφθαλμη στο συμπαθές αυτό είδος, το οποίο στην υπόλοιπη Ευρώπη τελεί υπό αδιάκοπο διωγμό. Είναι αντιληπτό λοιπόν ότι σε ένα τέτοιο κράτος, πρωτοβουλίες χρηματοδότησης, υποστήριξης, ή επιδότησης κάποιας πρωτοποριακής ιδέας θα φάνταζε ως ανέκδοτο.

Είναι σίγουρο ότι θα πέθαιναν στα γέλια οι υπεύθυνοι του τομέα χρηματοδοτήσεων και επιδοτήσεων στο αρμόδιο υπουργείο ή υπηρεσία αν κάποιος τους μιλούσε για την ιδέα του να αναπτύξει ένα ένζυμο το οποίο κρατάει στην σωστή γραμμή το ανθρώπινο σώμα χωρίς να παχαίνει όσο κι αν τρώει, ή βιονικές σταγόνες που θα διορθώνουν μόνες τους την μυωπία, παραγωγή κρέατος από έναν ιστό μόνον χωρίς να θανατώνεται το ζώο, αεροταξί, παραγωγή ενέργειας από υδρογόνο, και άλλα τέτοια ευτράπελα. Θα άκουγαν αντιθέτως με μεγάλη προσοχή μία πρόταση ανέγερσης Καζίνο κάπου στην Κάτω Ραχούλα Άνω Ποταμιάς το οποίο θα συγκέντρωνε μεγάλες πιθανότητες να το επισκεφτούνε κάποιοι πετρελαιάδες από την Μέση Ανατολή….

Αλλά γιατί θα έπρεπε να είναι διαφορετικά τα πράγματα; Αυτοί που κυβερνάνε εδώ και εκατό τόσα χρόνια πόσο καλύτεροι είναι; Η Ελλάδα είναι μία χώρα όπου κυβερνάνε εναλλάξ τρεις οικογένειες πάνω κάτω, και άλλες τρεις στην οικονομία. Αν εξετάσει κανείς καλύτερα, η συντριπτική πλειοψηφία εξ αυτών δεν έχει τελειώσει καν ένα δημόσιο ελληνικό σχολείο. Κατ αυτό τον τρόπο δεν ξέρουν να σφυγμομετρήσουν την διάθεση αυτού του λαού που θα κληθούν να κυβερνήσουν, δεν μπορούν να τον αφουγκραστούν.

Οι Έλληνες πολιτικοί μοιάζουν να κυβερνούν όπως οι Βαυαροί στην Ελλάδα ελλείψη εμπειρίας και γνώσης του τόπου του οποίου κληρονομικώ δικαιώματι κλήθηκαν να κυβερνήσουν. Η Ελλάδα είναι η μόνη ευρωπαϊκή–τρόπος του λέγειν ευρωπαϊκή- χώρα, όπου το πολιτεύεσθαι είναι κληρονομικό δικαίωμα. Αυτοί οι άνθρωποι δεν σπούδασαν καν σε ελληνικά Πανεπιστήμια, δεν έχουν γνώση της γενικής εικόνας στον τομέα της Παιδείας, της Έρευνας, των δυνατοτήτων μας σαν κράτος. Αυτοί οι άνθρωποι μετά τα ξενογλωσσα ιδιωτικά κολλέγια που τελείωσαν, σπούδασαν στο εξωτερικό, σε θέσεις που τα μεγάλα αγγλοσαξωνικά Πανεπιστήμια έχουν ήδη έτοιμες για αυτούς, αυτοί οι άνθρωποι δεν μπήκαν στην αγορά εργασίας, δεν ανησύχησαν για το νοίκι τους και τον επιούσιο, δεν χτύπησαν κάρτα εργασίας ποτέ τους, δεν γνωρίζουν τι σημαίνει εργατικό δικαίωμα, απόλυση, μείωση μισθού, αποδοτικότητα, παραγωγικότητα, όλα όσα συνδέονται με την παραγωγή τελικά. Τέλος, αυτοί οι άνθρωποι δεν υπηρέτησαν στον στρατό. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, κάπως κάπου είτε βρέθηκαν σε κάποιο γραφείο του κέντρου ή η στρατολογία που δεν ξεχνάει ούτε και νεκρούς, ξέχασε να τους καλέσει.

Ελάχιστα υπουργεία ανατίθενται σε πραγματικά αρμόδιους για το αντικείμενο τους, συνήθως το ΥΠΑΜ είναι ένα από αυτά. Άνθρωποι που διαρκώς έχουν να σκεφτούν και να προγραμματίσουν σύμφωνα με τρόπους που έχουν αναπτυχθεί σε άλλες χώρες και από άλλους λαούς, έρχονται στην Ελλάδα να ασχοληθούν με τις ιδιαιτερότητές της, οι οποίες δεν είναι και λίγες. Όταν αντιλαμβάνονται τις διαφορές, ξεχνάνε τι έμαθαν έξω και πως θα μπορούσαν να εφαρμόσουν κάτι προοδευτικό στην χώρα τους, και αναλώνονται στην μικροπολιτική του πελατειακού μας συστήματος.

Γιατί όχι στο Διάστημα;

Φαντάζει σύντομο ανέκδοτο, πρέπει όμως να το λάβουμε σοβαρά. Οι καιροί μεταβάλλονται ραγδαία. Αν μείνουμε πίσω, τότε δεν θα μας τραβήξει κανείς. Η ίδια η ΕΕ αισθάνεται πλέον άβολα με τις εξελίξεις, σύντομα θα αρχίσει να απαλάσσεται από τα βαρίδια, κι εμείς ήδη αποτελούμε ένα από αυτά. Ίσως κάποτε μείνουμε μόνοι. Ίσως κάποτε κανείς δεν θα θελήσει να ασχοληθεί μαζί μας. Πρέπει να μάθουμε να στέκουμε στα πόδια μας. Πριν από λίγα μόλις χρόνια γελούσαμε με τις φιλοδοξίες της Τουρκίας να στήσει εγχώρια αμυντική βιομηχανία, τώρα εξάγει όπλα game changers, στα τέλη της δεκαετίας στοχεύει στο πρώτο τουρκικό τζετ, και μετά επιθυμεί να μπει στην κούρσα του διαστήματος. Και θα το κάνει. Κι εμείς;

Εμείς στήσαμε με τον πλέον άτσαλο τρόπο τον ΕΛΔΟ- Ελληνικό Διαστημικό Οργανισμό το 2017, του οποίου ο πρώτος διευθυντής Σταμάτης Κριμιζάς έδωσε την παραίτηση του μόλις έναν μήνα μετά την τοποθέτησή του, με το αιτιολογικό ότι ο οργανισμός αυτός κατευθύνεται από το αρμόδιο υπουργείο σε μία γραφειοκρατική δομή η οποία θα προωθούσε δράσεις και πρωτοβουλίες χωρίς κριτήρια αξιοκρατίας, αξιολόγησης, και μακριά από τα διεθνή πρότυπα, πράγματα ανήκουστα στην Ελλάδα φυσικά. Το 2019 ο οργανισμός καταργείται από την νέα κυβέρνηση, και ιδρύεται αντικαταστάτης του πάραυτα, το Ελληνικό Κέντρο Διαστήματος. Δεν είναι για γέλια, είναι για κλάματα. Η σημασία του Διαστήματος μεγαλώνει κάθε μέρα και περισσότερο.

Στο μέλλον οι πόλεμοι θα διεξάγονται από το Διάστημα, εμείς δεν έχουμε ούτε δορυφόρο, αυτός που λέμε ότι έχουμε ανήκει σε αραβική κοινοπραξία. Ένας άμεσος συντονισμός ΕΑΒ και ΕΚΔ καθώς και η άμεση αναβάθμισή τους επιβάλλονται το συντομότερο δυνατόν. Η διαστημική έρευνα αποτελεί όχημα ανάπτυξης της τεχνολογίας σε μια χώρα και ένταξής της σε πεδία άγνωστα και δημιουργικά. Η έρευνα του διαστήματος μπορεί να οδηγήσει σε ανακαλύψεις που είναι δυνατόν να φέρουν καινοτομίες που θα ενίσχυαν την ανάπτυξη της εγχώριας βιομηχανίας, που ως τώρα και αυτή η έννοια αποτελεί ανέκδοτο με δύο λέξεις. Αυτή την στιγμή πάνω από 35 χώρες έχουν αναπτύξει δικά τους δορυφορικά και διαστημικά προγράμματα, ανάμεσά τους χώρες όπως η Αργεντινή, Βολιβία, Βενεζουέλα, Πολωνία, Αλγερία, Ρουμανία, κλπ. Η Ελλάδα πρέπει να αρχίσει να σκέφτεται με βάση το μακρύ μέλλον, να αναπτύξει δικά της προγράμματα μόνη της ή και σε συνεργασία με άλλες χώρες.

Σε 10 χρόνια οι περισσότερες χώρες που θέλουν να γίνουν σεβαστές θα κονταροχτυπιούνται για μια θέση στην σελήνη ή σε κάποιο διαπλανητικό διεθνές πρόγραμμα. Η πατροπαράδοτη ελληνική μοιρολατρία του στυλ “ δεν είναι αυτά για μας” μόνο πίσω μας πάει, στην ουσία μας οδηγεί στην αυτοκτονία. Πρέπει να μάθουμε να διεκδικούμε. Διότι όλοι είδαμε τι έπαθε η Αρμενία. Και το έπαθε διότι ανακάλυψε αργά, πολύ αργά μάλιστα, ότι κανείς δεν την χρειαζόταν πια. Ας προσέξουμε να μην γίνουμε εμείς η επόμενη Αρμενία. Για να μην τρέχουμε πίσω από τις εξελίξεις..

Facebook Comments