Παρακολουθούσα χθες μια συζήτηση στην τηλεόραση για τον κορονοϊό και έκανα τη σύγκριση με μια αντίστοιχη που έβλεπα τις προηγούμενες μέρες σε ένα κανάλι του εξωτερικού. Η μέρα με τη νύχτα. Όχι τόσο ως προς το επίπεδο της συζήτησης, αλλά ως προς το επίπεδο της διαφωνίας μεταξύ πολιτικών. Βλέπετε, στο εξωτερικό καταλαβαίνουν ότι έχουμε πόλεμο και στον πόλεμο, μπορεί να υπάρχουν διαφωνίες και εναλλακτικές προτάσεις, αλλά δεν υπάρχει αλληλοσπαραγμός.

Αυτό που γίνεται στην Ελλάδα δεν γίνεται ούτε στη Γερμανία, ούτε στη Γαλλία, ούτε στην Αυστρία, ούτε στο Βέλγιο. Σε αυτές τις χώρες, στελέχη της αντιπολίτευσης δεν βγαίνουν να κραδαίνουν τους αριθμούς των νεκρών. Δεν βγαίνουν να κάνουν αντιπολίτευση με τον πόνο των συνανθρώπων μας ή με τις οριακές αντοχές του συστήματος Υγείας, υποσχόμενοι εύκολες λύσεις. Από την άλλη, σε καμία από αυτές τις χώρες δεν περιφέρονταν κυβερνητικά στελέχη σε κανάλια επί μέρες μιλώντας για φάσεις ανοίγματος, ούτε υπουργοί έδιναν στο παρασκήνιο ημερομηνίες αβέρτα.

Η κατάσταση, όπως εξελίσσεται, γίνεται αφόρητη και σε συναισθηματικό επίπεδο. Οι πολίτες δεν είναι ψύχραιμοι, αλλά και οι πολιτικοί δεν είναι ψύχραιμοι. Η αντιπολίτευση κάνει αντιπολίτευση του αισχίστου είδους, με λίγες εξαιρέσεις. Αντιπολίτευση των υπεραπλουστεύσεων και των εύκολων εναλλακτικών. Και από την άλλη μια κυβέρνηση που παλεύει μεν, αλλά έχει να διαχειριστεί τις αντιφάσεις της.

Απαιτείται ψυχραιμία τώρα που είναι η πιο κρίσιμη ώρα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρώτος το καταλαβαίνει αυτό. Ίσως είναι από τους λίγους και αυτό είναι πρόβλημα.

 

Ο εξ απορρήτων

Facebook Comments