Η τέχνη είναι εδώ και θα είναι πάντα εδώ. Όσο κι αν κάποιοι από εσάς που κόβατε κορδέλες εγκαινίων, που ποζάρατε εν μέσω φλας φωτογραφικών μηχανών, που κλείνατε πρώτη θέση στους επίσημους στην Επίδαυρο, συμπεριφέρεστε σαν σε αμνησία.

Η τέχνη είναι εδώ. Είναι στη μνήμη, είναι στη καθημερινή γλώσσα, είναι στο συναίσθημα, είναι στην αλήθεια μας.

Μια συρραφή από Τέχνη:

«Ξενύχτισα στη πόρτα σου και σιγοτραγουδώ: Μ’ ένα όνειρο τρελό, όνειρο απατηλό… Όλα σε θυμίζουν απλά κι αγαπημένα. Έτσι μιλώ για σένα και για μένα, επειδή σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, δεν μπορώ τίποτα άλλο να πω, πιο βαθύ, πιο απλό, πιο μεγάλο. Μια φορά θυμάμαι μου μιλούσες, τώρα σιωπή. Κεκλεισμένων των θυρών. Άνοιξε πέτρα για να μπω, ήλιος να μη, ο ήλιος να μη με βλέπει. Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα. Συννεφιασμένη Κυριακή. Η επιμονή της μνήμης. Μα υπάρχω ακόμα, είμαι ακόμα εδώ, παίρνω ανάσα και χρώμα, σε τροχιά άλλη πετώ. Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει…»

 

Αυλαία

Facebook Comments