Όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πρότεινε τη δεκαετία του 70 στον Σταύρο Ψυχάρη να ενταχθεί στους συνδυασμούς της Νέας Δημοκρατίας, ο νέος – τότε- δημοσιογράφος αρνήθηκε ευγενικά λέγοντας του: «Πρόεδρε, δεν θέλω να το κάνω. Δεν θέλω να γίνω τέως».

Όσοι έχουν περάσει από τον φοιτητικό συνδικαλισμό και τις πολιτικές νεολαίες γίνονται σε πολύ μικρή ηλικία «αξιωματούχοι» και συνεπώς και «τέως αξιωματούχοι». Αυτό συνήθως είναι θετικό καθώς συμβιβάζονται νωρίς με την ιδέα του εφήμερου χαρακτήρα της πολιτικής. Πολύ σπάνια είναι αρνητικό, όταν λίγοι συγκριτικά από όσους περνούν από τον φοιτητικό συνδικαλισμό αρνούνται να γίνουν «τέως» και επιμένουν να παραμένουν «νυν» για όσο περισσότερο μπορούν.

Στη περίπτωση του νυν Πρωθυπουργού, είναι παρότι πιο γνωστή η θητεία του στο μαθητικό δεκαπεντεμελές. Και αυτός όμως  έχει περάσει από το φοιτητικό συνδικαλισμό τη δεκαετία του 90 και μάλλον εντάσσεται στη δεύτερη κατηγορία, αυτών που θέλησαν να παραμείνουν «νυν».

Τα ΑΕΙ της δεκαετίας του 90 αποτέλεσαν ένα πολυεπίπεδο περιβάλλον πολιτικού ανταγωνισμού που διαμόρφωσε ο Νόμος Πλαίσιο του 82 και οι διεργασίες στα κόμματα και κυρίως στις πολιτικές νεολαίες μετά την πτώση του τοίχους του Βερολίνου, αλλά και οι προσπάθειες για μεταρρύθμιση από μια σειρά Υπουργών Παιδείας από τον Γιώργο Σουφλιά ως τον Γεράσιμο Αρσένη.

Ο Αλέξης Τσίπρας συμμετείχε τότε στο ΔΑΡΑΣ (προσκείμενο στον Συνασπισμό) και είχε να ανταγωνιστεί τη ΔΑΠ- ΝΔΦΚ, που από τα τέλη της δεκαετίας είχε πάρει την πρώτη θέση στις φοιτητικές εκλογές, την κυβερνητική ΠΑΣΠ, διάφορα ανεξάρτητα σχήματα (όπως αυτό που συμμετείχε η Ζωή Κωνσταντοπούλου στη Νομική), οι Νέοι Ορίζοντες (προσκείμενη στην Πολιτική Άνοιξη) και κυρίως την Πανσπουδαστική και την ΕΑΑΚ που κυριαρχούσαν στο χώρο της Αριστεράς.

Η ζωή για τους συνδικαλιστές του Συνασπισμού δεν ήταν καθόλου εύκολη στα ΑΕΙ εκείνης της εποχής. Προφανώς όμως ήταν πλούσια σε διδάγματα για τον Αλέξη Τσίπρα. Να λοιπόν κάποια από αυτά τα διδάγματα που πιθανώς πήρε ο Πρωθυπουργός από εκείνη την εποχή και τα οποία βλέπουμε σήμερα να αξιοποιεί στην κεντρική πολιτική σκηνή:

Να λειτουργεί ταυτόχρονα σε πολλά επίπεδα, απευθυνόμενος σε πολύ διαφορετικά κοινά (Πολιτικοί Μηχανικοί, Πολυτεχνείο, ΔΑΡΑΣ, ΕΦΕΕ, Συνασπισμός, Διεθνή Κινήματα). Κάτι ιδιαίτερα χρήσιμο σήμερα που απευθύνεται πότε στην Εθνική Αντιπροσωπεία, πότε στην Κοινοβουλευτική Ομάδα, στην Κεντρική Επιτροπή, στην Πολιτική Γραμματεία του κόμματος του, στις Συνόδους Κορυφής, στο Ευρωκοινοβούλιο, στους Έλληνες πολίτες μέσω «διαγγελμάτων» ή πρόσφατα στους Ευρωπαίους πολίτες ως υποψήφιος Πρόεδρος της Κομισιόν.

Να καταφεύγει συχνά στη λαϊκή ετυμηγορία. Εκείνα τα χρόνια ήταν πέραν από τις φοιτητικές εκλογές που γίνονται μια φορά τον χρόνο, οι Γενικές Συνελεύσεις και οι παραταξιακές ολομέλειες. Κατ’ αναλογία σήμερα είναι το δημοψήφισμα και οι πρόωρες εκλογές 7 μήνες μετά από αυτές που κέρδισε.

Να φτιάχνει συμμαχίες χωρίς να υπάρχει απαραίτητα ιδεολογική συνάφεια. Τότε, μπορούσε να συμμαχήσει με την ΠΑΣΠ στα Διοικητικά Συμβούλια για να υπερνικήσει τη συμμαχία της ΔΑΠ με την ΠΚΣ, ενώ στις Γενικές Συνελεύσεις συμμαχούσε με την ΕΑΑΚ και κατά περίπτωση με την ΠΚΣ. Σήμερα συγκυβερνά με τους ΑΝ.ΕΛ. και πιθανώς αύριο με το Ποτάμι.

Να λειτουργεί ταυτόχρονα ως «ισχυρός» και ως «ανίσχυρος». Αυτό ήταν μάλλον ένα δίδαγμα από τη ΔΑΠ- ΝΔΦΚ που κυριαρχούσε τη δεκαετία του 90 όντας πρώτη στα Πανεπιστήμια, αλλά αντιπολιτευόμενη στην κοινωνία. Έτσι, σήμερα, ενώ εμφανίζεται κυρίαρχος εντός Ελλάδας ταυτόχρονα παρουσιάζεται ως αντιπολιτευόμενος στην Ευρώπη.

Να κάνει διαχείριση ανθρώπινου δυναμικού χωρίς να δημιουργεί μεγάλες εντάσεις κάτι που προφανώς έμαθε καλά από εκείνα τα χρόνια μέχρι σήμερα. Πρώτα οδήγησε σε έξωση τον Αλέκο Αλαβάνο και τον Φωτη Κουβέλη και εν συνεχεία, κατόρθωσε να στείλει τους Γλέζο, Σακοράφα και Παπαδημούλη στις Βρυξέλλες, τη Ζωή Κωνσταντοπούλου στο Προεδρείο της Βουλής, τη Ρένα Δούρου στην Περιφέρεια Αττικής, ανοίγοντας έτσι θέσεις στο κυβερνητικό σχήμα για στενούς του συνεργάτες, στελέχη των 53+ και των συνεργαζόμενων ΑΝ.ΕΛ.. Και ετοιμάζεται σύντομα να αποχαιρετήσει τον Λαφαζάνη και την Αριστερή Πλατφόρμα.

Να υποχωρεί την κρίσιμη στιγμή, που το κόστος μιας προσπάθειας αρχίζει να στερεί κρίσιμους υποστηρικτές. Στα χρόνια του Πανεπιστημίου ήταν οι καταλήψεις που σταματούσαν όταν κινδύνευε να χαθεί το εξάμηνο, στα χρόνια της Πρωθυπουργίας ήταν η διαπραγμάτευση με τους εταίρους, που σταμάτησε λίγο πριν το Grexit. Στην πρώτη περίπτωση συνήθιζε να επιρρίπτει την ευθύνη στην Πρυτανικές Αρχές και στις ΔΑΠ- ΠΑΣΠ, που ήθελαν να πληγούν οι κινητοποιήσεις, στη δεύτερη περίπτωση είναι φυσικά οι εταίροι ή κάποιοι εκ των εκπροσώπων τους.

Τέλος, να μην επενδύει στην ενότητα της Αριστεράς γιατί από τότε διαπίστωσε ότι αυτή είναι ανέφικτη.

Αυτά τα πολύτιμα διδάγματα από τις φοιτητικές παρατάξεις και τις πολιτικές νεολαίες αποκόμισε από το 1992 που μπήκε στο Πολυτεχνείο ως το 2003 που εγκατέλειψε τη θέση του Γραμματέα της Νεολαίας του Συνασπισμού εξηγούν σε μεγάλο βαθμό γιατί κυριαρχεί σήμερα στην πολιτική σκηνή της χώρας.  

Άλλα τόσα, πιθανώς να αποκόμισε ως Πρόεδρος κόμματος από το 2008, κατορθώνοντας να υπερισχύσει αρχικά του ΚΚΕ και της ΔΗΜΑΡ στο χώρο της Αριστεράς, να προσπεράσει εν συνεχεία το ΠΑΣΟΚ το 2012 για να εξελιχθεί σε αξιωματική αντιπολίτευση και κερδίσει τις βουλευτικές εκλογές το 2015.

Το πρόβλημα για τον Αλέξη Τσίπρα είναι ότι στην Πρωθυπουργία δεν υπάρχει η ίδια άνεση χρόνου και μάθησης σε σχέση με τα προηγούμενα αξιώματά του, ενώ από το 1974 μόνο ένας τέως Πρωθυπουργός κατόρθωσε να ξαναγίνει νυν.

Facebook Comments