Ο Γιώργος Μπαλάφας προχώρησε σε μία αδιανόητη δήλωση στην efsyn, για την απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα.

Ειδικότερα έγραψε: «Η απεργία πείνας ως καθολική παθητική διαμαρτυρία είναι μια ακραία καταφυγή, η ύστατη πράξη διεκδίκησης αναφαίρετων και στοιχειωδών δικαιωμάτων του αιχμάλωτου, του φυλακισμένου…

Αναφέρομαι στις σοβαρές τέτοιες και συγκεκριμένα σ όσες έχουν επιχειρηθεί από πολιτικούς κρατούμενους, κυρίως. Με την απεργία πείνας στη σκληρή της εκδοχή, ο πολιτικός κρατούμενος κάνει την τελευταία του δήλωση και προβαίνει στην τελευταία του πολιτική πράξη: «Αφού ως απάνθρωποι, όντας αιχμάλωτος και σιδεροδέσμιος επιχειρείτε να με εξοντώσετε, πεθαίνω μόνος μου! Αυτό το δικαίωμα δε μπορεί κανείς να μου το αφαιρέσει!»

Ο πολιτικός κρατούμενος όμως επιπλέον και κυρίως απευθύνεται προς την κοινωνία: «Αν κλείνετε τα μάτια, ανέχεσθε ή και προκρίνετε τέτοιες άδικες κι αυθαίρετες συμπεριφορές, πρέπει να ξανασκεφτείτε τις απόψεις σας για την αλληλεγγύη και την κοινωνική δικαιοσύνη -κι όσοι δεν τις έχετε, υπάρχει και… Θεός(!!!). Με σκοτώνουν κι αν πεθάνω το κρίμα στο λαιμό σας! Κι όσο αδιαφορείτε η αδικία εξαπλώνεται γρήγορα και συμμαζεύεται αργά και με τεράστια κόστη».

Φαινομενικά, ίσως υπάρχει αντίφαση ανάμεσα στο διάβημα-πράξη του απεργού και στην επιδίωξη του αδικούντος -θεσμού στην προκειμένη. Αντίφαση, αφού έτσι επιτυγχάνεται η επιδίωξη του δεύτερου! Επιπλέον μοιάζει σαν η απεργία πείνας να ναι… απόπειρα αυτοκτονίας!.

Τέτοιες πολιτικοθεωρητικές προσεγγίσεις είχα πριν 30 χρόνια… Όμως δεν είναι η “απεργία πείνας”, ούτε το ένα ούτε το άλλο… Ενέχει μια μικρή απελπισία μόνο… αλλά ο πολιτικός κρατούμενος την νταγιαντάει, τη μεταστρέφει κι ενισχύει ακόμα παραπάνω την σιδερένια του θέληση και την απόλυτη αποφασιστικότητά του! Μόνο τότε έχει ελπίδα, αλλά κι αν πεθάνει… πάει εν δόξη και τιμή!… Πριν 30 σχεδόν χρόνια την έκανα. Τότε ήμουν 38 χρονών, φυλακισμένος αλλά κι αθωωμένος. Ήμουν 80 κιλά κι ύστερα από 62 μέρες κατάληξα 54. Δεν πέθανα. Έκανα να ξαναπερπατήσω 40 μέρες, ν ανεβοκατέβω σκαλιά τρεις μήνες και να συνέλθω σωματικά, πάνω από ενάμισο χρόνο. Δε μ άφησε σημαντικά κουσούρια…

Όπως λέω και παραπάνω, μέχρι τότε θεωρούσα αδιανόητη-αντιφατική, την καταφυγή σε τέτοιου είδους πολιτική πράξη, όμως οι συνθήκες μου επέβαλαν αλλιώς, διαφοροποιώντας και τη θεώρησή μου. Κι εναρμονίζοντάς την με τους τόσους -όπου Γης- τιμημένους νεκρούς-εκτελεσμένους, απεργούς πείνας… Στις τότε συνθήκες, αυτοί υποχώρησαν… Άλλες εποχές…

ΥΓ. Το ταξικό κράτος στη σημερινή Δυτική “φιλελεύθερη” μορφή, θέλει να παρουσιάζεται στους υπηκόους του ως επιτομή και υπόδειγμα της Δημοκρατίας και της Δικαιοσύνης. Θεσπίζει τα Συντάγματά του και τους κανονιστικούς του νόμους προς αυτές τις κατευθύνσεις. Όμως δε μπορεί να απεκδυθεί την ολιγαρχική του φύση. Στο βάθος και στην ουσία, κάτω απ΄τα “δημοκρατικά” επιχρίσματα, παραμένει απάνθρωπο, αντιανθρώπινο και καταστροφικό για την Κοινωνία. Κόντρα στις επικλήσεις του στη Δικαιοσύνη, την Αλληλεγγύη και το σεβασμό της Ανθρώπινης υπόστασης, οι φορείς του εκδηλώνουν την αυταρχική, ολικά κατασταλτική, βαθιά ανελεύθερη, ταξικά οριοθετημένη, αντικοινωνική τους λειτουργία.

Ο Δημήτρης Κουφοντίνας είναι ένας αιχμάλωτος του ταξικού πολέμου. Επικαλείται νόμους και κανονιστικές διατάξεις  που το Κράτος έχει θεσπίσει για τους αιχμαλώτους του. Και οι φορείς του, στο ανώτατο επίπεδο, χαιρέκακα ψεύδονται κι υποκρίνονται, ανεύθυνα παραποιούν και ξεδιάντροπα τον οδηγούν στο βασανιστικό θάνατο. Είναι φρικτοί.

24/2/2021, 48η μέρα απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα

Γιώργος Μπαλάφας 

απεργός πείνας τον Αύγουστο-Σεπτέμβριο 1994»

Facebook Comments