Στην Ελλάδα επικρατεί εδώ και αρκετά χρόνια, η στρεβλή άποψη, πως όταν η κοινωνία δέχεται μια πίεση πρέπει να υποχωρεί! Πάντα…

Στο όνομα της “μετριοπάθειας”, της “καταλλαγής”, της “μη πόλωσης” και της “συναίνεσης”.

Αλλά η μετριοπάθεια ως αρετή στηρίζεται σε τέσσερα πράγματα:

Στη νομιμότητα, στο Κύρος, στο Δίκαιο και στην Ισχύ…

Αν λείπει ένα από τα τέσσερα, τότε δεν μιλάμε για “μετριοπάθεια”! Μιλάμε για παθολογική ηττοπάθεια και κραυγαλέα διάθεση πλήρους συνθηκολόγησης…

Κάποιοι στην Ελλάδα δεν έχουν κανένα από τα τέσσερα! Και όσοι μιλούν για “μετριοπάθεια”, μάλλον προδίδουν μια διαρκεί νεύρωση υποχωρητικότητας!

–Όταν η Τουρκία δημιουργεί τετελεσμένα σε βάρος μας, στην Ανατολική Μεσόγειο, στο Αιγαίο, παντού, εμείς πρέπει να “συνομιλούμε” μαζί της, λέει, για να μη μας… κακό-χαρακτηρίσει η Διεθνής Κοινότητα (η οποία, έχει ήδη καταδικάσει τις προκλήσεις της Τουρκίας)!

–Όταν συμμορίες εξω-πανεπιστημιακών μπαχαλάκηδων ελέγχουν τα Πανεπιστήμια, τρομοκρατούν τους πάντες και προπηλακίζουν φοιτητές και διδάσκοντες, η Πολιτεία οφείλει να τους ανέχεται στο όνομα του… “Πανεπιστημιακού ασύλου”, λέει. Και να αποφεύγει να τους… “προκαλεί”, για να μη διχάσει την κοινωνία, λέει…

–Όταν ένας πολυ-ισοβίτης τρομοκράτης κάνει απεργία πείνας στη φυλακή με αίτημα να ορίζει αυτός πού θα εκτίσει την ποινή του, η Πολιτεία οφείλει να δεχθεί το αίτημά του, για να μη φτάσει ο ισοβίτης στα άκρα και… “διχαστεί” η κοινωνία!

Αυτά ισχυρίζονται! Ότι η Πολιτική είναι η τέχνη του “συμβιβασμού” απέναντι σε οποιονδήποτε προκαλεί.

Κι ότι ο “ρεαλισμός” είναι “αρετή” της μόνιμης… υποχώρησης!

Όμως όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση ούτε με την Πολιτική ούτε με τον Ρεαλισμό.

Πολιτική είπε κάποτε ο Μπίσμαρκ (κι όχι ο… Αριστοτέλης!) είναι η τέχνη του “εφικτού” – όχι η συνταγή του μόνιμου συμβιβασμού με όποιον προκαλεί.

Για παράδειγμα, ο ίδιος ο Μπίσμαρκ πριν επιβάλει την λογική των συμβιβασμών (και των ισορροπιών) στην Ευρώπη, είχε ο ίδιος ανατρέψει όλους τους προϋπάρχοντες συσχετισμούς, κι είχε γίνει κυρίαρχος του παιγνιδιού! Αφού είχε συγκρουστεί επιτυχώς, και με τη Δανία (1861) και με την Αυστρία (1866) και με τη Γαλλία (1870-71) κι είχε πραγματοποιήσει το προαιώνιο όνειρο όλων των Γερμανών για Ένωση.

Κανένα από τα μεγάλα πολιτικά γεγονότα που σημάδεψαν την πρόσφατη ιστορία του κόσμου, όταν ξεκίνησε, δεν θεωρούνταν “εφικτό”: Ούτε η Αμερικανική Επανάσταση (1776), ούτε η Γαλλική Επανάσταση (1789), ούτε η αντίσταση της Αγγλίας στον Άξονα το 1940, όταν οι Ναζί είχαν ήδη κατακτήσει την Ευρώπη (κι είχαν υπογράψει Συμφωνία με τους Σοβιετικούς), ούτε οι νίκες του Ισραήλ κατά του συνόλου των Αράβων σε τρείς Πολέμους (1947-48, 1956, 1967) – τίποτε απ όλα αυτά δεν είχε το παραμικρό στοιχείο “εφικτού” όταν ξεκίναγε.

Και βέβαια στην Ελληνική Ιστορία το ίδιο ακριβώς ισχύει: Ούτε η Επανάσταση του 1821 ήταν “εφικτή” όταν άρχισε (το ακριβώς αντίθετο), ούτε οι Βαλκανικοί Πόλεμοι του 1912-13 (μόλις 15 χρόνια μετά την ντροπιαστική ήττα του 1897), ούτε βέβαια το “Αλβανικό έπος” του 1940-41.

Όλα αυτά ήταν απολύτως “ανέφικτα” όταν ξεκίνησαν. Κι όμως έγιναν. Και πέτυχαν. Και μας έχουν σημαδέψει ως λαό και ως έθνος!

Θα έλεγε κανείς πως στο σύγχρονο κόσμο, εκείνο που δίνει νόημα στην Πολιτική είναι όταν καθιστά το – φαινομενικά – “ανέφικτο”, πραγματικό!

Αλλιώς, είναι απλή διαχείριση ρουτίνας, ή μιζέριας, ή απλώς… βάλτωμα!

 

Όταν η επίκληση “της τέχνης του εφικτού” ή η επίκληση του “ρεαλισμού” γίνεται μονίμως για να δικαιολογήσει υποχώρηση απέναντι σε οποιαδήποτε πρόκληση, αυτό είναι απλώς πρόσχημα υποχώρησης!

 Κι αποτελεί την άρνηση της Πολιτικής. Κι αυτό, δυστυχώς, έχει γίνει μόνιμη νεύρωση ενός μέρος της Πολιτικής τάξης στην Ελλάδα (κι ίσως όχι μόνο πλέον).

Μας ζητούν κάποιοι (κι όχι μόνον οι μόνιμοι “προστάτες” της 17Ν στην Αριστερά) να υποχωρήσουμε ως Πολιτεία απέναντι στον εκβιασμό του Κουφοντίνα!

Τι θα συμβεί αναρωτιούνται, αν το τραβήξει στα άκρα και χάσει τη ζωή του;

Αλήθεια, τι θα συμβεί;

Θα ξεσηκωθούν οι οπαδοί του, θα αρχίσουν τα έκτροπα και θα αγανακτήσει ολόκληρη η ελληνική κοινωνία. Και τελικά θα τους απομονώσει όσο ποτέ στο παρελθόν. Γιατί η ελληνική κοινωνία ΔΕΝ είναι “αλληλέγγυα” προς τον καταδικασμένο δολοφόνο.

Το πιο ενδιαφέρον είναι το ακριβώς αντίθετο:

Τι θα συμβεί αν του περάσει του Κουφοντίνα!

Τότε όλοι οι βαρυποινίτες θα ψάχνουν να βρουν “προστάτες” για να πέσουν στα μαλακά. Και ουσιαστικά το οργανωμένο έγκλημα θα γίνει “πολιτικός παράγοντας” με καθοριστική παρέμβαση στις εξελίξεις.

* Κι αυτός είναι ο λόγος που τα σύγχρονα δημοκρατικά κράτη ΔΕΝ διαπραγματεύονται με κακούργους ούτε υποχωρούν στις πιέσεις τους. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για καταδικασμένους τρομοκράτες.

Γιατί είναι υπαρξιακό ζήτημα για τις Δημοκρατίες να μην διαπραγματεύονται με τρομοκράτες (και λοιπούς βαρυποινίτες).

–Ούτε η Συντηρητική Πρωθυπουργός της Βρετανίας, Μάργκαρετ Θάτσερ υποχώρησε στην απεργία πείνας του Μπόμπυ Σάντ (ο οποίος πέθανε στη φυλακή το 1981).

–Ούτε ο Σοσιαλδημοκράτης Καγκελάριος της (Δυτικής) Γερμανίας Χέλμουτ Σμίτ υποχώρησε στους εκβιασμούς της τρομοκρατικής οργάνωσης Μπάαντερ Μάϊνχοφ (της οποίας η τρείς ηγέτες “αυτοκτόνησαν” στις φυλακές το 1977).

–Ούτε η Ιταλία δέχθηκε να υποταχθεί στον εκβιασμό των Ερυθρών Ταξιαρχειών το 1978, όταν είχαν απαγάγει και κρατούσαν όμηρο τον πρώην Πρωθυπουργό της χώρας Άλντο Μόρο. Τον οποίο τελικά εξετέλεσαν. Και συνελήφθησαν και πλήρωσαν γι αυτό. Αλλά δεν τους πέρασε…

Τότε μάλιστα το ίδιο ο Κομμουνιστικό Κόμμα της χώρας πρωτοστατούσε σε συλλαλητήρια εναντίον της τρομοκρατίας και ήταν διακήρυσσε την πλήρη αντίθεσή του σε κάθε σκέψη για “διαπραγμάτευσης” με τους τρομοκράτες.

Οι Ιταλοί Κομμουνιστές της δεκαετίας το 70 δεν είχαν καμία απολύτως σχέση με το κατάντημα της… καθ ημάς “Αριστεράς”!

Τότε μάλιστα είχαν επικαλεστεί την περίφημε ρήση του Αριστοτέλη:

 «Ώσπερ σώμα στερηθέν ψυχής πίπτει, ούτω καί πόλις, μή όντων νόμων, καταλύεται»

 Όπως το σώμα, αν χάσει την ψυχή καταρρέει, έτσι και η Πόλις (Πολιτεία), αν καταργηθούν οι νόμοι της καταστρέφεται.

Δηλαδή οι υποχωρήσεις απέναντι στους εκβιασμούς των παρανόμων καταργούν τους νόμους και καταλύουν το Πολίτευμα!

Σκεφτείτε, οι Ιταλοί Κομμουνιστές του 20ου Αιώνα είχαν εντρυφήσει στον Αριστοτέλη, τον οποίο εμείς εξακολουθούμε να αγνοούμε…

Αντίστοιχα ισχύουν με τους εξωτερικούς εκβιασμούς κατά της χώρας συνολικά:

Η Τουρκία κλιμακώνει τις προκλήσεις της κατά της Ελλάδας, και η Ελλάδα επιμένει σε… “διερευνητικές” επαφές μαζί της!

Κάποιοι ισχυρίζονται ότι αν εγκαταλείψουμε τις διαβουλεύσεις θα μείνουμε με το “μουτζούρη”. Δηλαδή θα μας “ψέξουν” κάποιοι εταίροι μας (ούτε καν όλοι, ούτε καν οι περισσότεροι, εδώ που τα λέμε – κυρίως οι Γερμανοί)…

Στο μεταξύ, όλοι οι εταίροι μας και όλοι οι σύμμαχοί μας και όλοι οι γείτονές μας, έχουν καταδικάσει τις παράνομες προκλήσεις της Άγκυρας.

Αλλά αυτό δεν τη σταμάτησε.

Κι αφού την καταδίκασαν όλοι, κάποιοι επιμένουν ότι πρέπει να “διαβουλευόμαστε” μαζί της. Ενώ συνεχίζονται οι προκλήσεις της. Με αμείωτη ένταση μάλιστα…

Φυσικά όσο η Τουρκία παραβιάζει τα κυριαρχικά μας δικαιώματα κι εμείς… διαβουλευόμαστε μαζί της, νομιμοποιούμε τα τετελεσμένα που εκείνη δημιουργεί! Και ταυτόχρονα απο-νομιμοποιούμε τα δικά μας κυριαρχικά δικαιώματα!

Σήμερα ήδη τουρκικό ερευνητικό σκάφος, για να κάνει ωκεανογραφικές έρευνες στο κεντρικό Αιγαίο παίρνει άδεια από τις τουρκικές αρχές.

Αν αύριο ένα Νορβηγικό, ας πούμε, ερευνητικό σκάφος πάρει επίσης άδεια για να κάνει έρευνες στην ίδια περιοχή από τις τουρκικές αρχές, τι θα γίνει; Θα … “διαμαρτυρηθούμε” εντόνως;

Και θα συνεχίσουμε να… διαβουλευόμαστε με την Τουρκία;

Το ακριβώς αντίθετο απ ό,τι μας λένε θα συμβεί:

Αν, εν όψει της “Γαλάζιας Πατρίδας” (η οποία αποτελεί τεράστιας κλίμακας ανοιχτή πρόκληση κατά της Ελληνικής θαλάσσιας κυριαρχίας), η Ελλάδα αντιδράσει εγκαταλείποντας τις “διερευνητικές” σήμερα,  θα από-νομιμοποιήσει τις τουρκικές προκλήσεις.

Είναι το ελάχιστο που μπορεί και οφείλει να κάνει…

Κάποιοι θα ενοχληθούν, κάποιοι θα το ευχαριστηθούν, αλλά ουδείς πλέον θα θεωρεί την Ελλάδα έτοιμη να κάνει μείζονες παραχωρήσεις.

Κι αυτό στη Διεθνή Πολιτική είναι το πιο σημαντικό: Γιατί βρίσκει συμμάχους, όχι όποιος δείχνει έτοιμος να υποχωρήσει, αλλά όποιος προασπίζεται σθεναρά τα συμφέροντα και τα δικαιώματά του…

Η Τουρκία δεν είναι “στριμωγμένη” όταν εμείς παρακαλάμε για συνάντηση μαζί της, την ώρα που εκείνη μας προκαλεί, από τη μια ως την άλλη άκρη των συνόρων μας.

Η καλύτερή της είναι! Γιατί δημιουργεί “τετελεσμένα” σε βάρος μας παντού.

Χωρίς τη δική μας αντίδραση…

Η Τουρκία θα αρχίσει να στριμώχνεται όταν καταγγείλουμε τις διερευνητικές και σπεύσουμε να υπογράψουμε Σύμφωνο Αμυντικής Αρωγής με όποιαν χώρα δυσφορεί  με τους τυχοδιωκτισμούς της Τουρκίας και αναζητά συμμάχους εναντίον της.

Θα αρχίσουμε να βρίσκουμε συμμάχους κατά της Τουρκίας, ή μάλλον θα αρχίσουν να μας παίρνουν στα σοβαρά όλοι οι άλλοι, όταν πάψουμε να συμπεριφερόμαστε ως χώρα έτοιμη να συνθηκολογήσει με την Τουρκία…

Κι εδώ το ίδιο αρρωστημένο δόγμα: Αν δείξουμε “καλή συμπεριφορά”, αν δείξουμε έτοιμοι να κάνουμε πίσω, θα αποφύγουμε τα χειρότερα…

Λάθος! Έτσι θα τα φέρουμε τα χειρότερα, μιαν ώρα αρχύτερα – σε βάρος μας!

Αν μια κοινωνία δεν μπορεί να προασπίζεται τα συμφέροντά της στο εξωτερικό και τους νόμους της μέσα στην επικράτειά της δεν πάει πολύ μακριά.

Κι αν δεν μπορούμε να αντισταθούμε στους εκβιασμούς ενός πολυ-ισοβίτη μέσα στη χώρα, πώς θα αντισταθούμε στις προκλήσεις της Τουρκίας απ άκρη σε άκρη;

Μη δώσουμε στο εξωτερικό την επαίσχυντη εικόνα:

–Μάθανε πως το κάνουμε, πλάκωσε κι ο… Κουφοντίνας!  

Facebook Comments