Πριν από έναν χρόνο, η Κατερίνα Σακελλαροπούλου ήταν μια συμπαθής δικαστικός που έγινε Πρόεδρος. Αλλά πόσο προεδρική ήταν; Η απάντηση είναι σχεδόν καθόλου και το γνωρίζει και η ίδια. Μέσα σε έναν χρόνο, όμως, η Πρόεδρος έγινε πιο προεδρική, χωρίς να γίνει λιγότερο ανθρώπινη. Και ξέρει πώς να μιλά πολιτικά, χωρίς να υπερβαίνει το θεσμικό της ρόλο, και την ίδια ώρα ανθρώπινα και όχι με πομπώδη, ηρωικά σχήματα. 

Οι διήμερες εκδηλώσεις για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση έδωσαν την ευκαιρία στην Πρόεδρο να αρθεί στο ύψος της. Ποιος έχει να πει κάτι τώρα για την κ. Σακελλαροπουλου; Είπε όσα έπρεπε να πει για το παρελθόν μας, χωρίς να μείνει δέσμια αυτού. Του φέρθηκε με σεβασμό, αλλά μίλησε για το παρών και το μέλλον, αλλά και για διαχρονικά στοιχεία, όπως οι θεσμοί και για το ότι η Δημοκρατία δεν «χάνεται» στη συγκυρία. 

Διάλεξε προσεκτικά τα δώρα που θα έκανε, από την ειδική έκδοση «Σάλπισμα Πολεμιστήριον» του Αδαμάντιου Κοραή ή τον παιδικό ντουλαμά στον Πρίγκιπα Κάρολο για τον εγγονό του, Γεώργιο. Και συνόδευσε τον Κάρολο στην επίσκεψη στην Προεδρική Φρουρά, ακόμα και αν χρειάστηκε να βαστήξει λίγο πιο σφιχτά την ομπρέλα της, για να μην την πάρει ο αέρας. Δεν δίστασε να συγκινηθεί, δε, κατά τη διάρκεια της παρέλασης, όταν το αισθάνθηκε. Έτσι είναι αυτά, ιδίως όταν γίνονται ανεπιτήδευτα. 

Η κ. Σακελλαροπούλου είναι ανθρώπινη και εξ ου συμπαθής. Είναι, όμως, και βαθιά θεσμική και, πλέον, άκρως προεδρική, έστω και με τον δικό της, διόλου φασαριόζικο τρόπο. 

 

Ο εξ απορρήτων

Facebook Comments