Το lockdown δεν δουλεύει, ζήτω το lockdown

Όσο πιο κοντά πλησιάσουμε σε μια συνεδρίαση της επιτροπής των λοιμωξιλόγων, τόσο πιο προβλέψιμη γίνεται αυτή η κατάσταση: από τη συζήτηση για ένα λελογισμένο άνοιγμα δραστηριοτήτων, φτάνουμε σε μια συζήτηση για παράταση του lockdown για ακόμα μερικές μέρες, μπας και δουλέψει, επειδή τρομάξαμε από τον ημερήσιο αριθμό των κρουσμάτων. 

Κάπου, όμως, αυτό το παραμύθι πρέπει να τελειώσει. Κυβερνητικά στελέχη στο παρασκήνιο-και μιλάμε για σοβαρά κυβερνητικά στελέχη-ζητούν επιτακτικά από την επιτροπή λοιμωξιολόγων να πάρει ορισμένες αποφάσεις και την ίδια ώρα, μέσα στην επιτροπή, από εκεί που παραδέχονται ότι αυτό το lockdown δεν δουλεύει την Παρασκευή, την Τρίτη φτάνουν να λένε ότι δεν μπορούμε να ανοίξουμε δραστηριότητες, γιατί η πίεση συνεχίζεται. 

Ας το κάνουμε τάλιρα για όποιον δεν καταλαβαίνει: είναι γελοίο να πιστεύεις ότι, αν βαράς το κεφάλι σου στον τοίχο πολλές φορές, θα σπάσει κάτι άλλο εκτός από το κεφάλι σου. Μάλιστα, σε ένα σημείο, αφού το έχεις χτυπήσει αρκετά, διερωτάσαι αν έχει νόημα να συνεχίσεις λίγο παραπάνω, μπας και ραγίσει ο τοίχος. Λοιπόν, δεν θα ραγίσει, το κεφάλι θα σπάσει. Ό,τι θα γίνει και με τις αντοχές των πολιτών, οι οποίοι κοροϊδεύουν πλέον ευθέως τα μέτρα, τα οποία η κυβέρνηση προσποιείται ότι εφαρμόζει.

Αντί λοιπόν να συζητήσουμε για μια λελογισμένη, προσεκτική άρση περιορισμών που θα δώσει ανάσες και ίσως και έναυσμα για μια πιο μεθοδική τήρηση των μέτρων, ορισμένοι έχουν βαλθεί να συνεχιστεί αυτή η αντιπαραγωγική και κουραστική κατάσταση που δεν έχει κανένα αποτέλεσμα. Δεν λέει κανείς να ανοίξουμε και να τρέχουμε στα λιβάδια. Αλλά, από την άλλη, ποιο το νόημα να συνεχίζεται ένα τέτοιου είδους lockdown, με τη μέρα να μεγαλώνει και τον καιρό να γίνεται όλο και καλύτερος;