Η περίπτωση του Πάμπλο Ιγκλέσιας των Podemos είναι, αν μη τι άλλο, ενδιαφέρουσα. Ξεκίνησε ως sui generis καθηγητής και εκφραστής του κύματος των Ισπανών αγανακτισμένων, των Indignados. Οδήγησε το κόμμα του σε ρυθμιστή του πολιτικού τοπίου και έδωσε νέα πνοή στην ισπανική Αριστερά. Και βρέθηκε ακόμα και σε θέση αναπληρωτή πρωθυπουργού, στο σχήμα με τον Πέδρο Σάντσεθ μέχρι να αποχωρήσει για να επικεντρώσει την προσοχή του στη μάχη της Μαδρίτης. 

Εντάξει, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν θα γίνουμε τώρα εξπέρ στα της περιφερειακής πολιτικής της Ισπανίας. Η περίπτωση της Μαδρίτης, όμως, όπου η ισπανική Αριστερά (μαζί με τους Σοσιαλιστές) καταποντίστηκε, ανοίγοντας τον δρόμο για την πολιτική κυριαρχία μιας Ισπανίδας…Τραμπ, σε συνεργασία με τους φρανκιστές του Vox, είναι διδακτική για πολλούς λόγους. Ένας βασικός: τι συμβαίνει σε ένα κόμμα, το οποίο δεν πατά σε γερά θεμέλια, παρά ανεβαίνει και κερδίζει πλατιά υποστήριξη ως προϊόν της οργής των πολιτών. Δυστυχώς, είναι νομοτέλεια. Αργά ή γρήγορα, η οργή περνά και το κόμμα πρέπει να βρει έναν τρόπο να επανεφεύρει τον εαυτό του. Αλλιώς, πεθαίνει. 

Και ποιο είναι το μήνυμα για τον ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, καθώς βεβαίως δεν κινδυνεύει με εξαφάνιση και πολιτική εξαΰλωση; Είναι η στασιμότητα, ο εγκλωβισμός στη δεύτερη θέση. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε κυρίαρχη δύναμη σε περιόδους έντασης και οργής. Σε μια περίοδο που ο κόσμος επιζητεί κανονικότητα και ηρεμία, δυσκολεύεται να βρει χώρο. Και, όσο δεν εκφράζει μια πειστική εναλλακτική στον κυβερνητικό βίο της ΝΔ, τόσο το οξυγόνο θα λιγοστεύει. 

 

Ο εξ απορρήτων

Facebook Comments