Τα όρια και τα δικαιώματα των ανεμβολίαστων

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το νέο πλαίσιο για τη λειτουργία των καταστημάτων εστίασης και των κέντρων διασκέδασης είναι ένα ισχυρό αντικίνητρο, προκειμένου κάποιος ανεμβολίαστος να βγει και να διασκεδάσει ή κάποιος επιχειρηματίας να μην απευθύνεται αποκλειστικά σε εμβολιασμένους ή νοσήσαντες. 

Και επειδή διάφοροι που δεν έκαναν το εμβόλιο και τώρα βλέπουν το αποτέλεσμα της επιλογής τους, ας εξηγήσουμε κάτι βασικό: δεν είναι υποχρεωμένοι να πάνε για φαγητό ή για να διασκεδάσουν. Επιλογή τους είναι, όπως επιλογή και του κράτους ή του επιχειρηματία να τους αφήσει έξω από το μαγαζί, αν δεν τους θέλει. Πρόκειται για ενσυνείδητη επιλογή μη ουσιώδους χαρακτήρα και υπό αυτό το πρίσμα θα πρέπει να αξιολογείται. Ιδίως από τον Σεπτέμβριο και μετά, όταν θα αρχίσουμε όλο και περισσότερο να μπαίνουμε σε κλειστούς και άρα περιορισμένους χώρους. 

Μέχρι εδώ καλά. Το νέο πλαίσιο, όμως, έχει και ορισμένους περιορισμούς. Καταλαβαίνω ότι κανείς εμβολιασμένος δεν θέλει να πάει σε ένα μαγαζί με ανεμβολίαστους εργαζόμενους, αλλά εδώ υπάρχουν δύο παράμετροι. Αφενός ο εργαζόμενος εξακολουθεί να φορά μάσκα και να τηρεί τα μέτρα. Αφετέρου, για τον εργαζόμενο η πρόσβαση στην εργασία του είναι ουσιώδες δικαίωμα, απαραίτητο για τη διαβίωση του. Συνεπώς, άλλο να πηγαίνεις σε εστιατόριο ως πελάτης και άλλο να δουλεύεις εκεί, από τη στιγμή που δεν τίθεται ευρύτερα ζήτημα για τη δημόσια υγεία, όπως στα νοσοκομεία, όπου και θα προβλεφθεί η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού από το φθινόπωρο και μετά.