Εννέα Επιλογές και… “Άσπρο Πάτο”

Με εννέα ταινίες, έξι πρεμιέρες και τρεις επανεκδόσεις, μπαίνουμε στον Ιούλιο κι ενώ τα θερινά σινεμά παραμένουν οάσεις δροσιάς και ανακούφισης από τον παρατεταμένο καύσωνα. Η ταινία που ξεχωρίζει είναι το πολυβραβευμένο και με Όσκαρ δράμα του Τόμας Βίντερμπεργκ, “Άσπρο Πάτο”, με τον εξαιρετικό Μαντς Μίκελσεν.

Άσπρο Πάτο (Druk) Δραματική ταινία, δανέζικης παραγωγής του 2020, σε σκηνοθεσία Τόμας Βίντερμπεργκ, με τους Μαντς Μίκελσεν, Τόμας Μπο Λάρσεν, Μάγκνους Μίλανγκ, Μαρία Μπόνεβι, Λαρς Λάνθε κ.ά.

Ενδιαφέρουσα ταινία. Πολύ ενδιαφέρουσα. Καλογυρισμένη και με έναν Μαντς Μίκελσεν να κάνει μια ερμηνεία να την πιεις στο ποτήρι. Μία από τις πλέον πολυσυζητημένες και αναμενόμενες ταινίες της χρονιάς, που σάρωσε στα Ευρωπαϊκά Βραβεία, στα Bafta, Σεζάρ, κέρδισε και το Όσκαρ Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας.

Ο Τόμας Βίντερμπεργκ, βασικός εκπρόσωπος του Δόγματος 95, εδώ προσεγγίζει τα καλά του αλκοόλ, χωρίς να αφήνει έξω και τα προβλήματά του. Άλλωστε, το αλκοόλ επηρεάζει πολύ, γενικότερα στη Σκανδιναβία, τον τρόπο ζωής. Όμως, απ ό,τι φαίνεται έχει επηρεάσει τους ανθρώπους εκεί πάνω και ειδικά στη Δανία η επιβολή ενός τρόπου ζωής, που οδηγεί σε μία ανυπόφορη ρουτίνα. Ασφάλεια, τακτοποίηση των πάντων, κανόνες, νόμος και τάξη, πολιτική ορθότητα, ανεκτικότητα, οικονομική ευμάρεια. Πολλά απ τα οποία μπορεί να ακούγονται ιδανικά, αλλά απ ό,τι φαίνεται όταν επιβάλλονται γίνονται αβάσταχτα και όπως προτείνει το στόρι της ταινίας απαιτείται ένα ποτηράκι παραπάνω -για την ακρίβεια αρκετά ποτηράκια παραπάνω- για να αντέξει κάποιος. Έτσι, όταν σε αυτά προσθέσεις και την κρίση της μέσης ηλικίας, εκεί που ο άνθρωπος αρχίζει να συνειδητοποιεί για το πώς έφυγε και πού πάει η ζωή του, όπως συμβαίνει στην αντροπαρέα των πρωταγωνιστών, τα πράγματα μπορεί και να ξεφύγουν. Έτσι, θα δοκιμάσουν τη θεωρία του Νορβηγού φιλόσοφου Finn Skårderud, που λέει ότι εάν οι άνθρωποι διατηρούσαν ένα 0,05% αλκοόλ, θα είχαν καλύτερη ζωή. Αποτέλεσμα, ο ένας της παρέας αυτοκτονεί, ο άλλος κάνει έξαλλη την καταπιεστική πλούσια γυναίκα του και γλυτώνει απ αυτή, ενώ ο κεντρικός ήρωας αφήνει πίσω του τις συμβάσεις, με βασικότερη αυτή του γάμου, προσεγγίζει ανθρώπινα τους μαθητές του, θυμάται την αγάπη του για τον χορό, που έθαβε βαθιά μέσα του για χρόνια, και εντέλει απελευθερώνεται και μετά από έναν ξέφρενο χορό βουτάει στο κενό χωρίς καμία ασφάλεια…

Από τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες της χρονιάς, καθώς ο Βίντερμπεργκ, παρά τις όποιες ενστάσεις για ορισμένες σκηνές που ξεκουρδίζουν το ρυθμό και κάποια όρια που βάζει από μόνος του σε συμπεριφορές και καταστάσεις, έχει δουλέψει πολύ στους χαρακτήρες, αναδεικνύει τη φιλία, την ανδρική ευαλωτότητα, αλλά και την πεποίθηση ότι στη ζωή, ορισμένες φορές, οι κανόνες είναι για να παραβιάζονται.

Εξαιρετικός ο Μίκελσεν, φανερώνει τη βαθιά υποκριτική του ικανότητα, ενώ από κοντά και οι υπόλοιποι συμπρωταγωνιστές του, που συμβάλλουν στην επιτυχία της ταινίας.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Μια παρέα μεσηλίκων κολλητών φίλων και καθηγητών σχολείου αποφασίζουν να κάνουν ένα πείραμα. Στο πλαίσιό του οφείλουν καθημερινά να πίνουν συγκεκριμένη ποσότητα αλκοόλ ώστε να συντηρούν τον οργανισμό τους σε προκαθορισμένο βαθμό μέθης, ο οποίος σύμφωνα με μια επιστημονική θεωρία θα τους κάνει πιο ευτυχισμένους. Το αποτέλεσμα θα ανατρέψει την πορεία της ζωής τους…

Πώς να Σκοτώσεις τον Πρωταγωνιστή σου (The Comeback Trail) Κωμωδία, αμερικανικής παραγωγής του 2020, σε σκηνοθεσία Τζορτζ Γκάλο, με τους Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Μόργκαν Φρίμαν, Τόμι Λι Τζόουνς, Ζακ Μπραφ, Εμίλ Χιρς, Κέιτ Κάτζμαν κ.ά.

Επιτέλους κωμωδία. Πρωταγωνιστές πρώτα ονόματα, σταρ ολκής. Τραβηχτικό στόρι, παραλλαγή της ξεκαρδιστικής κωμωδίας του Μελ Μπρουκς “Δυο Τρελοί Παραγωγοί”. Κι όμως η κωμωδία του Τζορτζ Γκάλο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μία άτυχη επιλογή για τους Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Μόργκαν Φρίμαν, Τόμι Λι Τζόουνς και Ζακ Μπραφ, όπως βεβαίως και για τους θεατές που θα παρασυρθούν από τα ονόματά τους και την ελκυστική ιστορία, δηλαδή την προσπάθεια ενός βετεράνου παραγωγού b-movies να κάνει ένα γουέστερν και να εκμεταλλευθεί το γήρας ενός αυτοκτονικού παλιού σταρ, για να εισπράξει την ασφάλεια….

Όπως είναι κατανοητό, οι σινεφιλικές αναφορές φτάνουν στα όρια του γραφικού, το σενάριο αγκομαχά, προσφέροντας μόνο λίγες διασκεδαστικές στιγμές και τα κλισέ να μπερδεύονται με τα αποτυχημένα γκαγκς, αποδεικνύοντας, για μια ακόμη φορά, ότι η κωμωδία είναι ένα απαιτητικό είδος που δεν ταιριάζει πλέον στο Χόλιγουντ. Όμως, σε κακή φάση είναι και ο Ντε Νίρο, στο ρόλο του ξεπεσμένου παραγωγού και είναι τόσο υπερβολικός, που φτάνει στα όρια της καρικατούρας, του γκροτέσκο, της λύπησης. Ο μόνος που διασώζεται από αυτό το ναυάγιο είναι ο Τόμι Λι Τζόουνς, στον ρόλο του παλιού κινηματογραφικού καουμπόι, αφού διαθέτει την επάρκεια να κατανοήσει εύκολα τον χαρακτήρα, ενός ηθοποιού που βρέθηκε από τα ψηλά στα χαμηλά.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Δύο κινηματογραφικοί παραγωγοί που χρωστάνε χρήματα στη μαφία, χρησιμοποιούν τον γερασμένο κινηματογραφικό τους αστέρα σε μία απάτη στην προσπάθειά τους να σωθούν. Όμως, καταλήγουν να κερδίσουν περισσότερα απ όσα φαντάζονταν.

Ο Προστάτης (The Marksman) Περιπέτεια, αμερικάνικης παραγωγής του 2021, σε σκηνοθεσία Ρόμπερτ Λόρενζ, με τους Λίαμ Νίσον, Κάθριν Γουίνικ, Χουάν Πάμλο Ράμπα, Τερέζα Ρουίζ κ.ά.

Και στο τέλος ο Λίαμ Νίσον τους καρπαζώνει όλους… Ακόμη μία βίαιη περιπέτεια για τον Λίαμ Νίσον, αυτή τη φορά χειρότερη και από τη γνωστή σειρά των “Απαγωγών”. Η σκηνοθεσία στον αυτόματο πιλότο, σενάριο, που θα μπορούσε να έχει κάποιο ενδιαφέρον, αλλά τελικά εξελίσσεται σε συμπυκνωμένο τηλεοπτικό υποπροϊόν, χωρίς ούτε μια πρωτοτυπία, με τις συνταγές να ακολουθούνται προχείρως κι ένας γερασμένος Νίσον να μεταμορφώνεται σε Ράμπο, για να προστατέψει ένα ορφανό παιδί, μετανάστη από το Μεξικό, ενώ τους καταδιώκουν φονιάδες του καρτέλ. Ένα προσχηματικό σενάριο, μερικές φορές ασυνάρτητο και ασύνδετο που σερβίρεται με ολίγη από “Οικογενειακές Ιστορίες”, μισαλλόδοξα μηνύματα και έναν ακόμη “Αμερικάνο ήρωα”, που είναι έτοιμος να θυσιαστεί για να νικήσει το “καλό”.

Όσο και να συμπαθείς τον Λίαμ Νίσον, αυτό το άθλιο κατασκεύασμα δεν μπορείς να του το δικαιολογήσεις.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Στα σύνορα μεταξύ Αμερικής και Μεξικού, στην Αριζόνα, ο Τζιμ, βετεράνος του Βιετνάμ, περνάει δύσκολες ώρες. Η αγαπημένη του σύζυγος μόλις απεβίωσε και η τράπεζα ετοιμάζεται να κατάσχει την περιουσία του. Η αδιάφορη ζωή του, διαταράσσεται ακόμα περισσότερο από την άφιξη δύο παράνομων μεταναστών που θέλουν να περάσουν τα σύνορα διαμέσου της γης του. Πρόκειται για μία μητέρα με τον γιο της, οι οποίοι θέλουν απεγνωσμένα να διαφύγουν από ένα σκληρό καρτέλ. Μετά από μια συμπλοκή η μητέρα πέφτει νεκρή και ο Τζιμ μένει μόνος με το παιδί. Οι δύο τους θα πρέπει να διαφύγουν όχι μόνο από τους αδίστακτους μαφιόζους αλλά και από την αστυνομία.

Λούκα (Luca) Παιδική ταινία κινουμένων σχεδίων, αμερικάνικης παραγωγής του 2020, σε σκηνοθεσία Ενρίκο Κασαρόζα.

Συμπαθές, εύπεπτο και καλών προθέσεων animation από τους ανθρώπους της Pixar, αλλά μάλλον μοιάζει περισσότερο με επανάληψη της επανάληψης. Κι αυτό γιατί για μια ακόμη φορά η Pixar θέλει να μιλήσει για τη διαφορετικότητα, την ανεκτικότητα, την αγάπη, τη φιλία, το σπάσιμο των στερεότυπων, αλλά χωρίς φρέσκες ιδέες, κέφι ή κάποια πρωτοτυπία, αφού αυτή τη φορά δυο τερατάκια- πλασματάκια της θάλασσας μεταμορφώνονται σε παιδιά όταν βγαίνουν από τη θάλασσα και έρχονται αντιμέτωπα με τους κατοίκους σε ένα ψαροχώρι της ιταλικής Ριβιέρας, κάτι που παραπέμπει σε Πόρτο Φίνο, κάποιες δεκαετίες πριν, όταν ακόμη δεν είχε ανακαλυφθεί η τρέλα του τουρισμού και η πιο θεαματική ανακάλυψη ήταν η Vespa.

Η ταινία, που προβάλλεται και μεταγλωττισμένη, θα αρέσει στους μικρούς μας φίλους, αλλά μάλλον όλοι οι λίγο μεγαλύτεροι θα αναπολήσουν τις παλιότερες παραγωγές της Pixar.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Με φόντο μια πανέμορφη παραθαλάσσια πόλη της ιταλικής Ριβιέρας, ένα αγόρι περνά το καλοκαίρι που θα αλλάξει τη ζωή του με φρέσκο παγωτό, μακαρόνια και ατελείωτες βόλτες με βέσπα. Ο Λούκα μοιράζεται αυτές τις περιπέτειες με τον νέο του φίλο, τον Αλµπέρτο, αλλά η καλοπέρασή τους απειλείται από ένα καλά κρυμμένο μυστικό: είναι και οι δύο τέρατα της θάλασσας και έρχονται από έναν άλλο κόσμο…

Προβάλλονται ακόμη οι ταινίες:

Το Νησί των Ψεμάτων (La Isla de las Mentiras) Ισπανική ταινία παραγωγής 2020, που βασίζεται σε αληθινό περιστατικό. Το 1921, ένα ατμόπλοιο μετέφερε 260 Ισπανούς μετανάστες στην Αμερική, όταν βυθίστηκε ακριβώς έξω από το νησί Σαλβόρα της Ισπανίας. Τρεις γενναίες γυναίκες από το νησί έτρεξαν να βοηθήσουν και κατάφεραν να σώσουν 48 από τους επιβάτες. Όχι μη βιαστείτε, δεν πρόκειται για μία ψυχαγωγική περιπέτεια, αλλά για ένα σκοτεινό ψυχολογικό θρίλερ, που μπορεί να θίγει το πρόβλημα της καταπίεσης των γυναικών, σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο, αλλά η σκηνοθέτιδα Πάουλα Κονς φλερτάρει με ένα σινεμά παρωχημένο, επιδεικνύοντας, μέχρι εξαντλήσεως, τη στυλιστική της δεξιοτεχνία, όπως προφανώς πιστεύει η ίδια και χάνει τόσο σε ρυθμό όσο και αφήγηση.

Το Κάλεσμα 3: Ο Διάβολος με Έβαλε να το Κάνω (The Conjuring 3: The Devil Made Me Do It) Ταινία τρόμου, αμερικάνικης παραγωγής του 2021, που η πρεμιέρα της μετατέθηκε, την τελευταία στιγμή, για αυτή την εβδομάδα. Σκηνοθεσία Μάικλ Τσέιβς, με Πάτρικ Γουίλσον και Βέρα Φαρμίγκα. Το δημοφιλές φραντσάιζ φτάνει την τρίτη συνέχεια και οι γνωστοί κυνηγοί υπερφυσικών φαινομένων, πρέπει να αποδείξουν ότι πίσω από ένα φρικιαστικό έγκλημα δεν κρύβεται ένας νεαρός, αλλά ο ίδιος ο διάβολος. Στα συν της ταινίας, ο τίτλος που παραπέμπει σε καλτ Horror του 50. Εννοείται, μόνο για τους φανατικούς των ταινιών τρόμου.

ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΕΙΣ

Ο Τρελός Πιερό (Pierrot le Fou) Φαινομενικά ένα αισθηματικό δράμα, που μετατρέπεται σε φιλοσοφική αναζήτηση, έναν ύμνο στη ζωή και τον έρωτα δίχως συμβάσεις, που γύρισε το 1965 το “τρομερό παιδί” της νουβέλ βαγκ, Ζακ Λικ Γκοντάρ. Όμως, δεν είναι μόνο αυτά το μοντέρνο στην εποχή του, κλασικό σήμερα φιλμ, που προβάλλεται σε νέες ψηφιακές κόπιες. Ο Γκοντάρ κάνει ένα σινεμά που κάποιοι θα απολαύσουν- άλλοι θα μισήσουν, με τη λογοδιάρροια και τους σκηνοθετικούς και αφηγηματικούς πειραματισμούς του σκηνοθέτη. Σίγουρα, όμως, η ταινία εξάπτει σχεδόν όλες τις αισθήσεις, φουλάρει το μυαλό με τις φιλοσοφικά ζητήματα που θέτει, τα υπαρξιακά διλήμματα, τις αντιπολεμικές του σπόντες, τη δοξασία ενός αντισυμβατικού έρωτα. Ο Γκοντάρ, με ένα υποτυπώδες στόρι, που θέλει έναν παντρεμένο να εγκαταλείπει γυναίκα και παιδί και να τριγυρίζει τη Μεσόγειο με μία νεαρά Γαλλίδα, μιλάει για πολλά, ίσως υπερβολικά, διαλύει της νορμάλ φόρμες, κάνει πλάκα κομματιάζοντας τη σοβαροφάνεια, υπερασπίζεται την ανέμελη ζωή. Και όλα αυτά μέσα σε μια πανδαισία χρωμάτων, σε εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους και τον Ζαν Πολ Μπελμοντό, να δίνει τα ρέστα του, όπως και στο αριστουργηματικό “Με Κομμένη την Ανάσα”, αυτή τη φορά έχοντας δίπλα του τη μούσα τού Γκοντάρ, τη γλυκιά όσο και εύθραυστη, Άννα Καρίνα.

Επιστροφή στο Χάουαρντς Εντ (Howards End) Ο Τζέιμς Άιβορι, στην κορύφωση της καριέρας του, έναν χρόνο πριν από τα “Απομεινάρια Μιας Μέρας”, γυρίζει το 1992 ένα στιβαρό διεισδυτικό δράμα εποχής για την ανώτερη τάξη της εδουαρδιανής Αγγλίας του 1910, έχοντας στη διάθεσή του ένα λαμπρό καστ πρωταγωνιστών. Και βεβαίως, το ομώνυμο βιβλίο του Ε.Μ.Φόρεστερ, το οποίο ο Άιβορι μετέφερε παραδειγματικά, αποφεύγοντας να πέσει στην παγίδα του λογοτεχνικού λόγου. Πάθη, έρωτες, μυστικά, εμμονές, ρομαντισμός, κοινωνικές ανισότητες, αλλά και κυριαρχία του χρήματος, μέσα σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον. Το βαρυφορτωμένο στόρι και κάποιες μικρές αστοχίες στο μοντάζ, με τη διάρκεια να αγγίζει τις δυόμισι ώρες, κρύβονται πίσω από την υποδειγματική δουλειά που έχει γίνει στα σκηνικά, τα κοστούμια, τη φωτογραφία και κυρίως στις ερμηνείες των Άντονι Χόπκινς, Έλενα Μπόναμ Κάρτερ, Βανέσσα Ρεντγκρέιβ και Έμα Τόμσον, η οποία κέρδισε και ένα από τα τρία Όσκαρ της ταινίας, αυτό για τον Α γυναικείο ρόλο.

2046 Ερωτικό, ονειρικό, δράμα, κινέζικης παραγωγής 2004, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και συνέχεια της “Ερωτικής Επιθυμίας”, που προβλήθηκε πριν λίγες εβδομάδες στη χώρα μας. Η ιδιότυπη ρετροσπεκτίβα για τον εικονοκλάστη Γουόνγκ Καρ Γουάι συνεχίζεται στη χώρα μας, με ένα ονειρικό φιλμ, όπου οι εικόνες, οι σκηνές, τα πλάνα, με την ευφάνταστη προοπτική και τα πλούσια χρώματα, σαγηνεύουν τον θεατή, ο οποίος αφήνεται στα μαγικά χέρια του Γουάι. Το στόρι μας πηγαίνει και πάλι στη Σιγκαπούρη της δεκαετίας του 60, σε ένα μίζερο ξενοδοχείο όπου ένας συγγραφέας προσπαθεί να γράψει ένα μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας και ταυτόχρονα απολαμβάνει τους έρωτές του, συνήθως με τις γυναίκες του δωματίου 2046. Χωρίς φόρμες, ρυθμική αφήγηση και με ανατρεπτικό πνεύμα, ο Γουάι φτιάχνει ένα μεθυστικό φιλμ, το οποίο, ωστόσο, μεθά και τον ίδιο, χάνει τον ειρμό τον σκέψεών του, φτάνοντας σε ένα αδιέξοδο, κάτι που φαίνεται και στο φινάλε. Ικανοποιητικές ερμηνείες από τους γνωστούς Κινέζους ηθοποιούς και ειδικά από την Ζανγκ Ζιγί, στον ρόλο της ευαίσθητης πόρνης. Για τους πιστούς του διαφορετικού σινεμά σε νέες ψηφιακές κόπιες.