Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν κάνουμε και ως μεγάλοι ότι και τα μικρά παιδιά: να κρυβόμαστε πίσω από τις παλάμες μας. Αυτή η σκέψη μου ήρθε στο μυαλό βλέποντας τα πρώτα ρεπορτάζ για το κόψιμο των καμένων κορμών στις περιοχές που επλήγησαν από τις πρόσφατες καταστροφικές πυρκαγιές. Ένα, δύο, τρία συνεργεία και τέλος! Σε ένα εκ. στρέμματα καμένης γης!
 
Φοβάμαι ότι το πρόβλημα δεν πρόκειται να λυθεί με κάποιες εργολαβίες. Πιστεύω ότι το συγκεκριμένο έργο μπορεί να το φέρει σε πέρας μόνο το κράτος. Το οποίο, όμως, θα πρέπει να αποφασίσει να δουλέψει. Να κινητοποιήσει όλους τους διαθέσιμους πόρους. Και τους ιδιώτες εργολάβους, βεβαίως. Αλλά, θα πρέπει να βγουν ξανά στο βουνό οι δασικοί. Να είναι εκεί οι πυροσβέστες. Και οι ένοπλες δυνάμεις. Να μην σκουριάζουν τα τεράστια μηχανήματα έργου στα γκαράζ. Να βγουν από τα στρατόπεδα και να προσφέρουν έργο στην άμυνα της κοινωνίας. Να αποτρέψουν αθώα θύματα μεταξύ του πληθυσμού. Αυτή δεν είναι η αποστολή τους; 
 
Εκεί θα πρέπει να είναι και οι υπάλληλοι Δήμων και Περιφερειών. Δεν είναι δυνατόν να συνεχιστεί το μοντέλο που κάθε ένας δημόσιος υπάλληλος θέλει έναν εργολάβο, ο οποίος θα προσλάβει στη συνέχεια ανειδίκευτο προσωπικό, για να κάνει τη δουλειά για την οποία έγινε η πρόσληψη του πρώτου. Δεν έχει λογική, δεν βγαίνει οικονομικά, δεν έχει αποτέλεσμα. Και πολλά πληρώνουμε και η δουλειά δεν γίνεται δηλαδή. 
 
Οι κάτοικοι έχουν και αυτοί ρόλο. Δεν μπορεί να είναι αμέτοχοι. Δεν γίνεται να βρεθεί λύση χωρίς τη δική τους συμμετοχή. Δεν μπορεί πάντα κάποιος άλλος να κάνει τη δουλειά για εμάς. Κάποιες στιγμές πρέπει και εμείς να κάνουμε το κομμάτι που μας αντιστοιχεί. Όσοι ζούσαν από το δάσος, θα πρέπει να προσφέρουν τις γνώσεις τους. Να μην κοιτάξουν μόνο τις αποζημιώσεις. Όσοι ζούσαν στο δάσος, θα πρέπει να πάρουν και αυτοί τα απαραίτητα μέτρα προστασίας τους. Όσοι ζουν κάτω από καμένες πλαγιές θα πρέπει να σιγουρευτούν ότι τα απαραίτητα έργα θα γίνουν. Να μην αποσυρθούν και αυτοί από τη δημόσια σφαίρα απλά και μόνο επειδή θα πάρουν κάποια χρήματα.
 
Η προστασία από τις πλημμύρες που έρχονται είναι υπόθεση όλων μας. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να κρυφτεί πίσω από τις παλάμες του. 

Facebook Comments