Η ταμπακιέρα είναι το Σύμφωνο Σταθερότητας

Χθες το βράδυ που είχε δροσίσει, ήμουν κάπου προς τα Βόρεια, σε έναν ωραίο κήπο και η μεγάλη οθόνη έπαιζε την εκπομπή με τα αποτελέσματα των γερμανικών εκλογών. Το τραπέζι που καθόμασταν είχε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα σύνθεση, με  διπλωμάτες, πολιτικούς και δημοσιογράφους, των οποίων δεσμεύομαι και όσο και να με πιέσετε δεν θα σας πω. 

Αφού συζητήσαμε για τα σενάρια κυβερνητικών συνασπισμών και εξηγήθηκε στους…λιγότερο γερμανομαθείς τι σημαίνουν περίεργοι όροι, όπως ο «Συνασπισμός Τζαμάικα» ή ο «Συνασπισμός Φανάρι», περάσαμε στην ταμπακιέρα: τι σημαίνει αυτό το αποτέλεσμα και ο κάθε συνασπισμός για τα καθ’ ημάς. 

Όλοι ομονοήσαμε ότι για τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής καλό είναι να μην συζητάμε επί μακρόν, η Γερμανία έχει πάγιες θέσεις τόσο ως προς την Τουρκία, όσο και ως προς το μεταναστευτικό. Άρα, δεν χρειάζονται αυταπάτες, αλλά διαχείριση μιας πραγματικότητας. Στην οικονομία, όμως, ένας από τους συνδαιτημόνες, μας εξήγησε κάτι θεμελιώδες: η μεγάλη μάχη για την επαναδιαπραγμάτευση του Συμφώνου Σταθερότητας που, θεωρητικά, επανέρχεται από το 2023, δεν αφορά τόσο τους στόχους των πλεονασμάτων, καθώς η ελληνική οικονομία έχει τέτοιους ρυθμούς ανάπτυξης που άνετα μπορεί να εξυπηρετεί τους στόχους. Το μείζον είναι το χρέος και η ανάγκη μείωσής του στο 60% μέσα σε 20 χρόνια. Εμείς, βεβαίως, θέλουμε μια γερή επιμήκυνση αυτής της περιόδου. 

Θα μπορέσουμε να το πετύχουμε; Εξαρτάται από τον συσχετισμό δύναμης στη Γερμανία. Αν για παράδειγμα οι Φιλελεύθεροι έχουν το υπουργείο Οικονομικών, ακόμα και σε μια κυβέρνηση Σολτς, τα πράγματα είναι δύσκολα. Αν, όμως, το έχουν οι Πράσινοι, και να είναι οι Φιλελεύθεροι στην εξίσωση, η συζήτηση αλλάζει. 

Ας μην βιαζόμαστε πάντως. Πριν τα Χριστούγεννα, δεν νομίζω ότι θα έχουμε κυβέρνηση. Άλλωστε, για πρώτη φορά, ιστορικά, πρέπει να κάνουν τρικομματική κυβέρνηση.