Μια αναδρομή στις κοινοβουλευτικές συμμετοχές των τελευταίων τετραετιών θα δείξει ότι το εκλογικό σώμα έστειλε στη Βουλή μόνο τρεις πολιτικούς σχηματισμούς που περνάνε τον πήχη της σοβαρότητας και έχουν, έστω καταστατικά, έναν ευρωπαϊκό προσανατολισμό:  το Ποτάμι, τη ΝΔ και το ΚΙΝΑΛ.  Όλα τα υπόλοιπα είτε ενστερνίζονταν ακραίες ιδεολογίες, είτε ποντάριζαν στις φοβίες και τα ένστικτα μέρους του εκλογικού σώματος, λαϊκίζοντας δίχως τέλος.

Η Φώφη Γεννηματά είχε μια δύσκολη αποστολή ως επικεφαλής του ΚΙΝΑΛ. Έπρεπε να δώσει ταυτότητα σε ένα πολιτικό κίνημα που κάποτε σχημάτιζε αυτοδύναμες κυβερνήσεις αλλά πλέον έπρεπε να συνειδητοποιήσει ότι θα λειτουργούσε, στην καλύτερη περίπτωση, ως ρυθμιστής και τα στελέχη του θα έπρεπε να προσαρμόσουν την δράση και ρητορική τους ανάλογα. 

Το κατάφερε; Κατά τη γνώμη μου όχι. Παγιδευμένη στις συμπληγάδες της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ έχανε φιλοευρωπαϊστές προς τα δεξιά και λαϊκιστές προς τα αριστερά, καθώς το πρώην ΠΑΣΟΚ είχε και τις δύο κατηγορίες εν αφθονία. Τι έκανε η Φώφη; Επιχείρησε να τηρήσει ίσες αποστάσεις για να μην απορροφηθεί εντελώς από την μία ή την άλλη πλευρά, πράγμα που διαμόρφωσε ένα διφορούμενο λόγο με πολλά «ναι μεν, αλλά» ακόμη και όταν δεν χρειαζόταν. Τουλάχιστον δεν ολίσθησε προς την σκοτεινή πλευρά στήριξης του ΣΥΡΙΖΑ και αυτό της πιστώνεται.

Εκλογές στις 5 και 12 Δεκεμβρίου στο Κίνημα λοιπόν για την διάδοχη κατάσταση. Ενδιαφέρουν τους πολίτες που δεν είναι ψηφοφόροι του κόμματος αυτές οι εκλογές; Θα έπρεπε. Βλέπετε, η χώρα έχει ανάγκη παραγωγικής πολυφωνίας. Χρειάζεται η παρουσία στη Βουλή Φιλελεύθερων, Σοσιαλιστών και Συντηρητικών όχι ως ετικέτες αλλά ως φορείς σοβαρών προγραμμάτων. Τι έχει σήμερα; Σχεδόν καθόλου Φιλελεύθερους, πολλούς λαϊκιστές και ακόμη περισσότερους κρατιστές.

Στις 12 Δεκεμβρίου το ΚΙΝΑΛ θα έχει αποφασίσει αν επιθυμεί να πορευτεί ως ένα σοβαρό σοσιαλιστικό κόμμα ή ως μία φθίνουσα καρικατούρα. Θα διαμορφώσει προτάσεις για οικονομική ανάπτυξη και ευρωπαϊκή προοπτική ή θα αναμασήσει ατελέσφορο κρατισμό;  Το ΚΙΝΑΛ του σήμερα δεν είναι το ΠΑΣΟΚ του 2009, τότε το κόμμα είχε κυβερνητική προοπτική και την εξαργύρωσε. Σήμερα ψάχνει ταυτότητα. Ποια προτίθενται να δώσουν οι έξι υποψήφιοι;

Υποψηφιότητες σαν του Γερουλάνου και του Καστανίδη, με βάσει τα δείγματα γραφής τους, σαφώς κλίνουν προς την ασόβαρη πλευρά του κινήματος, τυχόν εκλογή τους θα διώξει και τους νουνεχείς από το κίνημα.

Η υποψηφιότητα Παπανδρέου είναι επίσης case study. Ένας άνθρωπος που χρημάτισε Πρόεδρος του κόμματος και πρωθυπουργός επανέρχεται ως υποψήφιος. Για ποιο λόγο, τι παραπάνω έχει να προσφέρει, τι θέλει να προσδώσει στο κόμμα, έχει καταλάβει κανείς;  Το μόνο που έχουμε καταλάβει, από τις κατά καιρούς δηλώσεις του, είναι η πρόθεσή του να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ, οπότε οποιαδήποτε συζήτηση για την χρησιμότητα της υποψηφιότητάς του παρέλκει. 

Ας ελπίσουμε ότι οι έτεροι τρεις υποψήφιοι θα στηρίξουν μια πιο μοντέρνα οπτική για τον ρόλο του ΚΙΝΑΛ. Αν και προσωπικά είμαι υποστηρικτής άλλου πολιτικού σχηματισμού, ως μέλος της ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ, εξακολουθώ να ελπίζω σε μια Βουλή όπου η πλειοψηφία των κομμάτων θα καταθέτει δουλεμένες και ρεαλιστικές προτάσεις σε μια διαδικασία δημιουργικής αντιπαράθεσης. 

Στις θέσεις του το ΚΙΝΑΛ αναφέρεται σε «αποτελεσματικό κράτος». Πως θα το μεταφράσει αυτό; Μπορεί να παρουσιάσει πρόγραμμα αύξησης του ΑΕΠ, ασφάλειας, εξωστρέφειας και ευρωπαϊκής προοπτικής απαλλαγμένο από κρατικιστικές αντιλήψεις και παλαιομοδίτικες οπτικές που εξισώνουν τις προσλήψεις στο δημόσιο με εξαγορά ψήφων; Θα είναι χρήσιμο. Δεν μπορεί; Θα απορροφηθεί.

Facebook Comments