Σήμερα, λοιπόν, μπαίνει ο επίλογος στο κεφάλαιο της Φώφης Γεννηματά. Μην σας λέω ψέματα και δεν θέλω και να γράφω και πολλά, αλλά όσοι ασχολούμαστε με την πολιτική είμαστε μαγκωμένοι. Ιδίως όσοι γνωρίσαμε περισσότερο ή λιγότερο τη Φώφη, μια γυναίκα θαρραλέα και μαχητική για όσα πίστευε, μια πολιτικό ευθεία και ντόμπρα, που ανεχόταν την κριτική και δεν έπαιρνε ποτέ τηλέφωνα για να διαμαρτυρηθεί για όσα τις είχαμε γράψει. Και, ανά τα χρόνια, δεν ήταν λίγα.

Η Φώφη, όμως, με όλα τα καλά και τα κακά που μπορεί να της καταμαρτυρήσει κανείς, είχε μια βασική ικανότητα: να κρατάει το μαγαζί ενωμένο. Το πήρε ερείπιο από τον Βαγγέλη Βενιζέλο, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, και το ανοικοδόμησε. Έφτιαξε το ΚΙΝΑΛ, όσο συζητήσιμο και αν είναι αυτό, και μεγάλωσε ξανά τον χώρο. Ίσως και να μην μπορούσε να το πάει παραπάνω, αλλά πήρε κομματίδιο και παραδίδει κόμμα.

Η Φώφη νοιαζόταν για την ενότητα. Να μην ξανασκορπίσουν τα στελέχη του ΚΙΝΑΛ σε τρεις μεριές, να μην το τεμαχίσουν σε τιμάρια. Λειτουργούσε ως εγγυήτρια και φρόντιζε, με ισορροπιστικές κινήσεις, τα νερά να αναδεύονται τόσο όσο. Επί των ημερών της, δεν τέθηκε ποτέ θέμα αν το ΚΙΝΑΛ θα μπει στη Βουλή. Αν μπορούσε να είναι διψήφιο παιζόταν. Αυτή, λοιπόν, είναι και η παρακαταθήκη της: όποιος αναλάβει τα ηνία, να μην διαλύσει αυτό που η ίδια συμμάζεψε, για ένα καπρίτσιο ή χάριν μιας ιστορικής δικαίωσης που είναι αμφίβολο αν θα έρθει έτσι.

Υ.Γ. Αντίο Φώφη. Μας λείπεις, πολύ.

 

Ο εξ απορρήτων

Facebook Comments