Πόσους Άλκηδες πρέπει να θρηνήσουμε για να αλλάξει επιτέλους κάτι…

Η οπαδική βία είναι ένα φαινόμενο που επί χρόνια εκδηλώνεται όχι μια στο τόσο αλλά συστηματικά λαμβάνοντας πολύ επικίνδυνα χαρακτηριστικά. Σε συνάρτηση με την αυξανόμενη ενδοοικογενειακή βία και την ευρεία διάδοση του κινήματος #metoo στην Ελλάδα-έστω και καθυστερημένα, καταλαβαίνουμε πως η χώρα μας, ιδίως τα τελευταία δυόμιση πανδημικά χρόνια, διάγει μια “μαύρη” περίοδο σε κάθε κοινωνική έκφανση. 

 

Οφείλουμε όλοι να σκεφτούμε και να δράσουμε σήμερα κιόλας, χωρίς καθυστέρηση. Γιατί πάνω από κάθε “ζητούμενο” είναι ο άνθρωπος, η κοινωνία στην οποία μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, το αύριο αυτής της χώρας. Και ίσως δεν το έχουμε σκεφτεί αρκετά, μα παράλληλα με όλα τα άγχη που επέφερε αυτή η πανδημία, παρόλη την πόλωση που καλλιεργήθηκε τεχνιέντως από κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, υπάρχει και μια γενιά νέων που στα πιο κρίσιμα χρόνια της διαμόρφωσης του χαρακτήρα τους, βρέθηκαν “κλεισμένοι” και κυρίως μπροστά σε οθόνες αφιλτράριστες ως προς το περιεχόμενο γιατί οι γονείς, η οικογένεια, οι φίλοι, είχαν άλλα προβλήματα να ασχοληθούν από το τι βλέπουν τα παιδιά στο δωμάτιο… 

 

Προβληματικό και επικίνδυνο, αποτέλεσμα μιας ανέτοιμης κοινωνίας και πολιτείας να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε κρίση όσο και να προφασίζεται “αριστείες” και “επιτελικά κράτη”, από φιάσκο σε φιάσκο, φτάνουμε στο σημείο να μετράμε νεκρούς και οι νεκροί να γίνονται αριθμοί στις συνειδήσεις μας. 

 

Εξαγγελίες, επικοινωνιακή ρητορεία, φανατισμός και πόλωση οδηγούν την κοινωνία στα άκρα και έχουμε φτάσει σε ένα οριακό σημείο συνολικά. Είμαστε στο σημείο της σπασμωδικής αντίδρασης, για λίγο, όσο το θέμα “απασχολεί τα ΜΜΕ” και μετά επαναφορά στο γνωστό “μούδιασμα”. Δεχόμαστε καθημερινά την τραγωδία στην ζωή μας και απλώς συνεχίζουμε την ρουτίνα του φόβου και της ανασφάλειας δίχως να πράξουμε επί της ουσίας κάτι. 

 

Χρειάζονται άμεσα δράσεις από την Πολιτεία σε συνδυασμό με την Εκπαίδευση για να μπορέσουμε να “οχυρώσουμε” με αρχές και αξίες τα παιδιά μας για να “προλάβουμε” την λελογισμένη αντίδραση του αύριο. Χρειάζεται κοινωνικό και προοδευτικό πρόσημο στις επιλογές που θα γίνουν και στις αλλαγές που πρέπει να γίνουν σε νομικό πλαίσιο. 

 

Έχοντας ζήσει τα αποτελέσματα του ακραίου λαϊκισμού και της μικροκομματικής εκμετάλλευσης στις πλατείες των “αγανακτισμένων” ή στους γνωστούς “Μακεδονομάχους” που εντελώς συμπτωματικά τους “συναντήσαμε” όλους αυτούς στα συλλαλητήρια των αρνητών του κορονοϊού , οφείλουμε να δώσουμε βάση, στην υπευθυνότητα, στην κοινωνική δικαιοσύνη, στην ανανέωση και στην ενότητα. Η σοσιαλδημοκρατική διακυβέρνηση της χώρας είναι παραπάνω από αναγκαία.

 

Σε μια τόσο τραγική στιγμή όπως η δολοφονία ενός αθώου 19χρονου παιδιού, αναρωτιέται κανείς πόσους Άλκηδες πρέπει να θρηνήσουμε για να  αλλάξει επιτέλους κάτι…