Γ. Λακόπουλος: «Με τον Πολάκη ή με τον Ανδρουλάκη;»

Με νέο του άρθρο στο anoixtoparathyro.gr ο Γ. Λακόπουλος εξαπολύει εκ νέου πυρά κατά του Π. Πολάκη.

Το άρθρο του:

Οι πληροφορίες από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ότι ο Αλέξης  Τσίπρας αρχίζει «πορεία στο λαό»  για να κεφαλαιοποιήσει τις  κεντρικές πολιτικές πρωτοβουλίες του με το αίτημα για εκλογές, και την  πρόταση μομφής, δείχνουν ότι μετακινεί το κέντρο βάρους του κόμματός του εκεί που βρίσκεται πάντα η δύναμη ενός ηγέτη: στο λαό.

Η  περιοδεία του στην επικράτεια δεν αναβαθμίζει μόνο την πολιτική παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ απέναντι την κυβέρνηση, εν όψει των εκλογών.

Είναι και στο εσωκομματικό  πεδίο, εν όψει του συνεδρίου, η πιο αξιόπιστη απάντηση στο κύμα εσωστρέφειας που προκαλεί η εσωκομματική αντιπολίτευση, για να κρατήσει το κόμμα κολλημένο σε μειοψηφικές επιλογές.

Ωστόσο για να αποδώσει η  «πορεία στο λαό» ως πρωτοβουλία συσπείρωσης στον Τσίπρα και μετεξέλιξης του κόμματος που θα εξελιχθεί σε πρόκριμα  εκλογικής νίκης, θα  πρέπει να κλείσουν οι πηγές της κακοδαιμονίας.

Όπως τις προσωποποιούν κάποια στελέχη των οποίων η δημόσια παρουσία  επιβαρύνει την εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.

Λόγω του αρνητικού απολογισμού τους στις προηγούμενες κυβερνήσεις Τσίπρα, την προβληματική συμπεριφορά και τις μονολιθικές ιδεολογικές εμμονές τους, που δεν συνάδουν με  προοδευτικό κόμμα εξουσίας.

Τα στελέχη-βαρίδια προέρχονται από όλες τις εσωκομματικές πτέρυγες και βλάπτουν τη Συρία το ίδιο:  είτε εμφανίζονται ως «προεδρικοί» και ομνύουν στο όνομα το Τσίπρα, είτε δρουν στην αντίπαλη φράξια και  επιδιώκουν την ανατροπή του μετά από εκλογική ήττα.

Αποτελούν πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ  όχι γιατί ασκούν το δικαίωμα τους να διατηρούν τις απόψεις τους, ως στελέχη η βουλευτές., αλλά γιατί   βρίσκονται στο προσκήνιο με όχημα ρόλους που συναρτώνται αποκλειστικά από την άσκηση των προνομίων του Τσίπρα ως προέδρου του κόμματος και  κυρίως  της Κοινοβουλευτικής Ομάδας. Τους έχει επιλέξει ο ίδιος.

Χωρίς την ανάθεση αυτών των ρόλων από τον πρόεδρο οι επιπτώσεις από τη συμπεριφορά τους αρχίζουν και τελειώνουν στους ίδιους.  Γι’ αυτό και η διαχείριση του προβλήματος που δημιουργούν αφορά τον ίδιο ως αρχηγό του κόμματος και φυσικό επικεφαλής της Δημοκρατικής Παράταξης, την οποία πρέπει να συσπειρώσει για να προκόψει προοδευτική κυβέρνηση: δεν έχει παρά να τους πάρει τους ρόλους που τους έδωσε και να σκυλιά δεμένα.  

Χωρίς τα κομματικά αξιώματα, δεν ενοχλούν κανένα. Όποιος δεν βολεύεται χωρίς αξίωμα, ας κατεβεί από το τρένο.

Πρώτα λίγη πρόσφατη Ιστορία, για να γίνει κατανοητό το πρόβλημα.

Ποιος κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ κόμμα εξουσίας;

Ούτε η Ελλάδα το 2015 απέκτησε ξαφνικά 36% «αριστερούς», ούτε η ακτινοβολία των πολιτικών θέσεων και της ιδεολογίας του παλαιού ΣΥΡΙΖΑ που έμπαινε-δεν έμπαινε στη Βουλή, διευρύνθηκαν, ούτε οι «Λαφαζάνηδες»  και έγιναν ξαφνικά ελκυστικοί. 

Δεν υπήρξε ποτέ καμία «πρώτη φορά Αριστερά». Ως κυβερνώσα  δύναμη ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δημιούργημα τριών παραγόντων:

Της κρίσης των Μνημονίων, της εγκατάλειψης των αρχών του ΠΑΣΟΚ από τις μετά Σημίτη ηγεσίες του και της χαρισματικής παρουσίας του Αλέξη Τσίπρα που μετακίνησε τους ψηφοφόρους του στον ΣΥΡΙΖΑ.

Κατ’ αντίστοιχο τρόπο το 32% του  2019, δεν το διασφάλισαν  ο Πολάκης, ο Παππάς, ο Παπαδημούλης, η Δούρου, ο Βούτσης, ο Σκουρλέτης και ο Φλαμπουράρης, με την πολιτεία τους στην κυβερνητική  περίοδο. 

Ήταν πολιτική επένδυση που έκαναν όσοι αυτοτοποθετούνται στη Δημοκρατική Παράταξη και την ευρύτερη Αριστερά, στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα. Δίκην εντολής να διευρυνθεί και να μετεξελιχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ σε σύγχρονο ριζοσπαστικό πολιτικό φορέα με ευρωπαϊκό προσανατολισμό.  Όχι να επιστρέψει στο παρελθόν του.

Κοντολογίς από το 2012 ως το 2019 η πολιτική επάρκεια του Τσίπρα  – και οι κεντροαριστεροί ψηφοφόροι -μετά την απογοήτευση τους από τις ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ- μετέτρεψαν το παλιό περιθωριακό κόμμα  διαμαρτυρίας σε κόμμα εξουσίας.

Αυτή η σχέση Τσίπρα – Δημοκρατικής Παράταξης θα μπορούσε να το ξαναφέρει στην κυβέρνηση, ως ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ αυτή τη φορά.

Αλλά όχι στα τυφλά και χωρίς προϋποθέσεις.  Κορόιδα δεν υπάρχουν να αναθέσουν τη διακυβέρνηση σε όσους έχουν καεί από τον πρότερο κυβερνητικό βίο τους και την τρέχουσα συμπεριφορά τους και αναζητούν  αποκατάστασή τους, με τις ψήφους της παράταξης.

Όσο και αν οι πολίτες αποστρέφονται τη διακυβέρνηση Μητσοτάκη, δεν πρόκειται να δώσουν την ψήφο τους για να γίνουν υπουργοί οι προαναφερόμενοι.

Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έχει πολλά στελέχη που μπορούν να πλαισιώσουν τον Τσίπρα, ως μέλλουσα κυβέρνηση, ανεξάρτητα από την εσωκομματική τους τοποθέτηση. Μάλιστα είναι τυφλός όποιος δεν διακρίνει την ποιοτική ανωτερότητα προσώπων που στοιχίζονται με τον Τσακαλώτο, απέναντι σε «προεδροφρουρούς» με χαμηλό επίπεδο κατάρτισης.

Κυρίως όμως ο Τσίπρας μπορεί να βρει στελέχη, συνεργάτες και  υποψήφιους υπουργούς σε ενδεχομένη κυβέρνηση του, στην κοινωνία: πρόσωπα με δημοκρατική κουλτούρα, ήθος, επαγγελματική αποκατάσταση,  ισχυρά βιογραφικά, εξωστρεφείς αντιλήψεις και αγωνιστική διάθεση.

Δεν έχει παρά να τους καλέσει, αφού απαλλαγεί από τα βαρίδια. Ο στόχος του δεν μπορεί να είναι η επιστροφή του παλιού ΣΥΡΙΖΑ ως μπουλούκι, αλλά να αποκτήσει η χώρα προοδευτική κυβέρνηση, ανοιχτή στις προκλήσεις τις εποχής. Με τη γραφειοκρατία της Κουμουνδούρου δεν γίνεται.

Ποια «δεύτερη φορά Αριστερά»; Προοδευτική κυβέρνηση Τσίπρα είναι ο στόχος

Το διαστροφικό και προβοκατόρικο σύνθημα, «θα ξανάρθουμε και θα είναι αλλιώς» και οι εμμονές στελεχών σαν τον Φίλη και των ιδεοληπτικών για » δεύτερη φορά Αριστερά » απλώς επαναφέρουν τον ΣΥΡΙΖΑ στο ισχνό εκλογικό παρελθόν του. Ίσως κερδίσει έτσι την επουράνιο βασιλεία, αλλά θα απωλέσει την επίγειο.

Κανείς δεν προτίθεται να παρέμβει στα εσωτερικά του. Αν θέλει ως κ΄όμμα να εκπροσωπείται από τον Πολάκη και τα λοιπά βαρίδια γούστο του και καπέλο του.  

Κάποια στελέχη μπορούν να απειλούν απειλούν ή να υπόσχονται ότι θα  θέσουν υπό έλεγχο τους «αρμούς» της εξουσίας, που λέει και ο Τζανακόπουλος.

Προφανώς δεν αντιλαμβάνονται ότι στην κοινοβουλευτική δημοκρατία οι εκλογές δεν γίνονται για την εξουσία, αλλά για την κυβέρνηση.

Αλλά η μεγάλη πλειοψηφία που διαμόρφωσε τα κυβερνητικά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ, και μπορεί να τα διαμορφώσει εκ νέου, δεν ενδιαφέρεται για  την κομματική γραφειοκρατία του.

Αναφέρεται στον Αλέξη Τσίπρα. Σ’ αυτόν έδωσε την εντολή το 2015 και το 2019 και από αυτόν θα ζητήσει λογαριασμό στο τέλος.

Ως ηγεσία αναγνωρίζει τον Τσίπρα και την πλειοψηφία των  οργάνων του  ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Όχι  τις φράξιες.

Όσοι θα παρακολουθήσουν τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στην πορεία του   περιμένουν να τους πει τα εξής απλά:

–Επιδιώκω να κυβερνήσω τη χώρα για τη χώρα – και όχι για τον ΣΥΡΙΖΑ. Θα το κάνω με αυτό το πρόγραμμα και με συνεργάτες που διακρίνονται για το ήθος, τις ικανότητες, την επαγγελματική τους  επιτυχία,  την εμπροσθοβαρή κουλτούρα, τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό.

Από εκεί και πέρα ας εξειδικεύσει το σχέδιο του όπως νομίζει. Θα πάρουν το μήνυμα.  Ειδικά αν αποκαθηλώσει από αξιώματα όσους προκαλούν την κοινωνία. Το κόμμα και η παράταξη  έχουν στελέχη για να τους αντικαταστήσει.

Σίγουρα  πάντως οι πολίτες δεν περιμένουν να τους πει  ότι θέλει την  ψήφο τους για να «σκίσει», τους άλλους, και για «να είναι αλλιώς».

Ούτε για να αποκατασταθούν όσοι έχουν εκτεθεί στην προηγουμένη κυβέρνηση. Και βέβαια ούτε για να βάλει «σε όλους τους θεσμούς του κράτους δικούς μας ανθρώπους», κατά το πρότυπο των «πρασινοφρουρών» το 1981, όπως «είχε καθίσει και έχει σκεφτεί  «η Χριστοδουλοπούλου.

Στην «πορεία στο λαό» ο Τσίπρας θα βρει  κάποιους να κραυγάζουν «επάνω τους Αλέξη»  για να ξανάρθουν σαν τιμωροί. Αλλά θα είναι αισχρές μειοψηφίες στις τοπικές κοινωνίες.

Αν ρίξει μια ματιά στο απέναντι πεζοδρόμιο θα δει ποιους εμπόδισαν οι  κομματικοί γραφειοκράτες να ενταχθούν στις κομματικές οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και να τις αερίσουν.

Θα οδηγήσει το κόμμα του σε ανάκαμψη, αν μεταφέρει το μήνυμα της  ανανέωσης, της προοδευτικής πολιτικής, της  μαχητικής ευπρέπειας. Όχι τις  ιαχές των βανδάλων της Αριστεράς και της Δημοκρατική Παράταξης.

Η επιστροφή του ΠΑΣΟΚ και η παλιννόστηση ως απειλή για τον Τσίπρα

Σε κάθε περίπτωση η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ πρέπει να λάβει υπόψη ότι εν τω μεταξύ κάτι άλλαξε:  οι αρχαιρεσίες στο ΚΙΝΑΛ έφεραν καινούργιο παίκτη  στην παρτίδα.

Ως τώρα όσοι μετακινήθηκαν από το 2012 από το ΠΑΣΟΚ στον Τσίπρα -και όσοι νεότεροι έχουν τις ίδιες αντιλήψεις για την πολιτική και την πορεία της χώρας-,  μπορεί να απογοητεύτηκαν από τον μετεκλογικό ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ , αλλά δεν είχαν πολλές επιλογές.

Ή θα πήγαιναν στο σπίτι τους και δεν θα ξαναπλησίαζαν κάλπη – το έκαναν ήδη πολλοί- ή θα έκαναν υπομονή και θα περίμεναν μήπως και ο Τσίπρας υλοποίησε την εντολή για ανανέωση, διεύρυνση και μετεξέλιξη.

Χτυπώντας ενδεχομένως το κεφάλι τους στον τοίχο κάθε φορά που έβλεπαν  το κόμμα που ψήφισαν, και θέλουν να ξαναψηφίσουν, να εμφανίζεται τρία χρόνια μετά τις εκλογές με την ίδια ηγετική ομάδα που ευθύνεται για τα λάθη και την ήττα.

Πλέον όμως έχουν, ή μπορούν να έχουν, εναλλακτική.  Ως νέος πολιτικός αρχηγός ο Νίκος Ανδρουλάκης μπορεί να διεισδύσει τους ψηφοφόρους της Δημοκρατικής Παράταξης, εφόσον κάνει τρία απλά πράγματα:

-Πρώτο, να επαναφέρει το όνομα και τον ήλιο του ΠΑΣΟΚ, μαζί με τα  ιδρυτικά πολιτικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά του. Χωρίς ΚΙΝΑΛ και κουραφέξαλα.

Δεύτερο, να σκληρύνει τη θέση του απέναντι τη κυβερνητική πολιτική και να δείξει στον Μητσοτάκη ότι δεν είναι δυνητικός εταίρος, αλλά αντίπαλός του.

Τρίτο, να μεταφέρει στα πίσω καθίσματα όλους τους παλιούς – Παπανδρέου, Λοβέρδο, Σκανδαλίδη- και να στελεχώσει όλον τον κομματικό μηχανισμό του μόνο με νέα πρόσωπα με προσόντα και δημοκρατική κουλτούρα.

Ένα τέτοιο κόμμα θα αλλάξει τα δεδομένα και για τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ». Γιατί  οι ψηφοφόροι που του έδιναν ως τώρα υψηλά ποσοστά θα βρεθούν στο δίλημμα: «Με τον Πολάκη ή με τον Ανδρουλάκη;».

Πηγή: anoixtoparathyro.gr