«Πέμπτη βράδυ, η νύχτα γλυκιά, ένα ελαφρύ αεράκι εισβάλλει στο μισάνοικτο παράθυρο του αυτοκινήτου. Φλεβάρης, Απόκριες. Ούτε ένας χαρτοπόλεμος, ούτε μία σερπαντίνα δε στολίζει τους δρόμους. Οι μασκαράδες παρελάσουν καθημερινά απ’ τους τηλεοπτικούς δέκτες. Πλησιάζει η επέτειος δύο χρόνων πανδημίας. Θα τη γιορτάσουμε με rapid. Η λέξη « Εμβολιασμένος – Ανεμβολίαστος » συνώνυμο του τίτλου σπουδών, του ήθους, της ειλικρίνειας, της εμπιστοσύνης. Μια βόλτα στη νυχτερινή Αθήνα. Στο ραδιόφωνο παίζει Μητροπάνος. Ζεϊμπέκικο. Εδώ η μουσική επιτρέπεται; Τραγουδάω δυνατά. Και ταυτόχρονα κοιτάζω δεξιά αριστερά μήπως ενοχλώ κάποιον με τη γκαροφωνάρα μου. Μια παράξενη ενοχή κρύβεται από πίσω απ’ αυτή τη σκέψη. Μια ενοχή που μου τη φορέσανε. Έχω το δικαίωμα να διασκεδάσω; Έστω και μόνος; Γρήγορα το προσπερνώ και συνεχίζω. Η μουσική διαπασών. Περνάω από αλλοτινά στέκια. Κουκάκι, Ακρόπολη, Μετς, Παγκράτι. Οι σόμπες στα μαγαζιά καίνε. Οι μασκοφόροι σερβιτόροι πηγαινοέρχονται. Σερβίρουν τους άνευ μάσκας πελάτες τους. Αυτούς τους λίγους που κάθονται ακροβολισμένοι στα τραπέζια τους. Σ’ αυτά που δίπλα στο ρεσό και το λουλουδάκι, στέκει αγέρωχο και το μπουκαλάκι με το αντισηπτικό.  Κάποια μαγαζιά είναι σβηστά, κλειδαμπαρωμένα, μ’ ένα ξεθωριασμένο ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ στη πρόσοψή τους. Άλλα φυτοζωούν. Στο δρόμο συναντώ ελάχιστα αμάξια. Μου θυμίζει περίοδο Δεκαπενταύγουστου. Οι αθηναϊκοί δρόμοι, καρμανιόλες για τους επίδοξους λάτρεις της ταχύτητας. Κάθε τρίτο στενό καραδοκεί κι ένας αστυνόμος. Με τις μηχανές τους, τα νεοφερμένα περιπολικά τους, τις στολές τους. Φρουρούν την άδεια πόλη. Μαζί με τα άστεγα θύματα της κρίσης και των αναστολών. Τα ξωτικά αυτής της πόλης. Την ίδια στιγμή στα σπίτια αλληλοσφάζονται στο μαύρο κουτί οι ξεπεσμένοι αστέρες των 90s, οι εξαφανισμένοι και οι αστέρες της μιας νύχτας. Όλοι μαζί, θυσία για λίγα ευρώπουλα και μια συνέντευξη. Στα σήριαλ ένας νέος κύκλος αίματος αρχίζει. Προδοσίες, βεντέτες, φόνοι… Η αναπαραγωγή στο τσεπάκι. Στην αντίπερα όχθη μέχρι και η νεκρανάσταση του Αγίου επιστρατεύτηκε για λίγα επιπλέον νούμερα. Στα λίγα κρεβάτια που ο έρωτας χαίρεται ακόμα, επιτυγχάνεται η στιγμιαία αίσθηση της αθανασίας. Στις υπόλοιπες σχέσεις επικρατεί η απόσταση. Όχι φιλιά, όχι αγκαλιές, όχι χάδια, όχι χειραψίες. Κι όλα αυτά χωρίς lockdown. Να λέμε κι ευχαριστώ που δεν μας έχουν κλεισμένους.

Στο βάθος αχνοφαίνεται η οικονομική καταστροφή, η πτώχευση κι ο Τρίτος Παγκόσμιος.

Άλλη μια ευτυχισμένη μέρα άλα Μπέκετ φτάνει στο τέλος

Άλλη μια ελεύθερη μέρα »

Το χειρότερο καθεστώς όμως είναι η συνήθεια. Στο καθετί. Όταν η ψευδαίσθηση της υποτιθέμενης ζωής έχει εμποτιστεί τόσο καλά, που αισθάνεσαι ότι πράττεις το σωστό. Αυτό που εσύ αποφασίζεις και όχι αυτό που σου επιβάλλουν.

Αυτή είναι η παγίδα.

Κι όπως έλεγε και η Κατερίνα 40 χρόνια πίσω:

« Στο μυαλό είναι ο στόχος

Το νου σου ε; »

Facebook Comments