Ανήμερα της 25ης Μαρτίου, αυτής της ημέρας που τόσο χαροποιεί όσους αγαπάμε την Ελλάδα και τις ιδέες της Ελευθερίας, έμαθα για την ιστορία του Σαϊντού Καμαρά,ο οποίος παρέλασε με χαρά, ως αριστούχος μαθητής του 1ου Γενικού Λυκείου (ΓΕΛ) Αγίου Δημητρίου.

Ποιος είναι όμως αυτός ο άνθρωπος; Ο 18χρονος σήμερα Σαϊντού Καμαρά γεννήθηκε στη Γουινέα, μεγάλωσε υπό πολύ δύσκολες συνθήκες, που περιελάμβαναν και ενδοοικογενειακή βία και μετά από ένα δύσκολο ταξίδι ανάμεσα από πολλές χώρες βρέθηκε τον Νοέμβριο του 2019 στην Ελλάδα. Ύστερα από ένα διάστημα βρέθηκε να φοιτά στο 1ο ΓΕΛ Αγίου Δημητρίου. Εκεί, με πολλή και σκληρή δουλειά έμαθε καλά ελληνικά και είναι πλέον αριστούχος μαθητής. Το αίτημά του για χορήγηση ασύλου απορρίφθηκε πρωτοδίκως και στις 30 Μαρτίου θα εξεταστεί από την αρμόδια Ανεξάρτητη Αρχή Προσφυγών το αίτημά του σε δεύτερο βαθμό. Ο Δήμος και το Δημοτικό Συμβούλιο Αγίου Δημητρίου, ο διευθυντής, οι συμμαθητές και οι γονείς τους, καθώς και οι καθηγητές του 1ου ΓΕΛ έχουν όλοι τοποθετηθεί δημόσια υπέρ του μιλώντας με τα καλύτερα λόγια για τον χαρακτήρα του και το πώς έχει προσαρμοστεί κι ονειρεύεται το μέλλον του στην Ελλάδα. Αυτή είναι, με λίγα λόγια, η ιστορία του.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να είμαι απολύτως σαφής για ένα πράγμα. Δε γνωρίζω τη νομοθεσία σχετικά με τα άτομα που αιτούνται άσυλο, ούτε τον φάκελο με τα στοιχεία που προσκομίστηκαν για το αίτημα ασύλου του Σαϊντού. Μπορεί, με βάση την ισχύουσα νομοθεσία, να μην το δικαιούται. Σε αυτή την περίπτωση ορθά θα απορριφθεί. Μπορεί, επίσης, να έχει γίνει λάθος και να το δικαιούται, οπότε το λάθος αυτό να διορθωθεί. Μπορεί, τέλος, να είναι σε μια γκρίζα νομικά ζώνη, όπου το αίτημα θα κριθεί σε έναν βαθμό από τους αρμόδιους. Οι νόμοι πρέπει να είναι σεβαστοί και όταν θεωρούμε ότι είναι λάθος, να κινητοποιουμαστε πολίτες και πολιτικοί, εντός κι εκτός Κοινοβουλίου, για να ζητήσουμε την τροποποίησή τους. Το να επιλέγουμε να εφαρμόζουμε νόμους α λα καρτ είναι μια επικίνδυνη διαδικασία, που μακροπρόθεσμα βλάπτει τη Δημοκρατία και θέτει αρνητικά προηγούμενα.

Σε αυτό το σημείο, λοιπόν, χωρίς να αναφέρω ονόματα και καταστάσεις, θα ήθελα να σας ρωτήσω, καθεμία και καθέναν που διαβάζετε αυτές τις γραμμές: ποια θα ήταν η αντίδρασή σας αν σας έλεγα ότι ένας 18χρονος αριστούχος μαθητής Λυκείου, με όνειρα για σπουδές και σταδιοδρομία στην Ελλάδα, που περήφανα παρέλασε με το σχολείο του για την 25η Μαρτίου, εγκαταλείπει τη χώρα; Υποθέτω ότι όλες κι όλοι θα αναφωνούσατε απογοητευμένοι “Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της”… Βάλτε τώρα στη θέση αυτού του 18χρονου μαθητή τον Σαϊντού…

Η χώρα έχει σοβαρό πρόβλημα υπογεννητικότητας, όλες οι προβλέψεις δείχνουν ότι σε μερικές δεκαετίες θα είμαστε λιγότεροι και γηραιότεροι, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ικανότητα των επιχειρήσεων να βρίσκουν προσωπικό και τις προοπτικές της οικονομίας. Και αυτό είναι αναμενόμενο να συμβεί από τη στιγμή που, όπως μάθαμε πρόσφατα από τη Eurostat, είμαστε η χώρα με το δεύτερο χαμηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, πίσω μόνο από τη Βουλγαρία. Δεν περιμέναμε φυσικά τη Eurostat να μας το πει αυτό. Όλοι όσοι βρισκόμαστε στην αγορά εργασίας γνωρίζουμε τους μισθούς που μας προσφέρονται. Γνωρίζουμε το χαμηλό επίπεδο των κοινωνικών υπηρεσιών, παρότι κατευθύνονται εκεί σημαντικά ποσά, λόγω της ανεπαρκέστατης κρατικής διαχείρισης και του ξεπερασμένου πλαισίου λειτουργίας. Ένα παιδί έχει έξοδα και απαιτεί ένα ικανό επίπεδο κοινωνικών υπηρεσιών (νηπιαγωγεία, περίθαλψη κ.ο.κ.). Και φυσικά, ακόμα κι αν αυτοί οι λόγοι εξαλείφονταν θαυματουργά μέσα σε μια νύχτα (κι όχι φυσικά με τον περιορισμό του δικαιώματος των γυναικών στην άμβλωση, όπως τεχνηέντως προσπαθούν να μας πείσουν τελευταία διάφοροι ακροδεξιοί κύκλοι), θα χρειάζονταν χρόνια μέχρι τα παιδιά αυτά να γίνουν ενήλικες. Να κλείσω αναφέροντας απλά ότι η πορεία των μισθών στη χώρα είναι αναμενόμενη, από τη στιγμή που η Ελλάδα σε όλες τις διεθνείς μετρήσεις οικονομικής ελευθερίας κατατάσσεται εδώ και χρόνια στις σχετικά ανελεύθερες χώρες.

Έχοντας στο νου μας όλα τα παραπάνω, ας επιστρέψουμε στον αριστούχο 18χρονο Σαϊντού που επιθυμεί να σπουδάσει και να δουλέψει στην Ελλάδα. Αν τελικά αποφασιστεί ότι δε δικαιούται άσυλο, θα πρέπει να απελαθεί, δεν υπάρχει κάποια άλλη νόμιμη διέξοδος. Και με την αύξηση των μεταναστευτικών/προσφυγικών ροών τα τελευταία χρόνια, υπάρχουν χιλιάδες ακόμα νέοι άνθρωποι όπως ο Σαϊντού, που μιλάνε ελληνικά, θεωρούν την Ελλάδα μια δεύτερη πατρίδα και θέλουν να μείνουν σε αυτή. Γιατί να στερηθούμε αυτούς τους ανθρώπους, που μας θέλουν και τους χρειαζόμαστε; Γιατί να στερηθούμε τους σημερινούς αλλά και αυριανούς τεχνίτες, υπαλλήλους, καθηγητές; Γιατί να στερηθούμε καινούργιους φίλους και γείτονες; Δε μιλάω προφανώς για μια άνευ όρων παραμονή όλων των ατόμων που παράτυπα διαμένουν στην Ελλάδα, όχι. Πιστεύω, όμως, ακράδαντα ότι πρέπει να ξεκινήσουμε το συντομότερο δυνατό τις διαδικασίες για τη δημιουργία ενός αξιόπιστου και γρήγορου νομικού πλαισίου, που θα επιτρέπει σε άτομα που έχουν προσαρμοστεί στην Ελλάδα και επιθυμούν να μείνουν και να δουλέψουν, να μπορούν να το κάνουν νόμιμα, όπως ακριβώς κι ο Σαϊντού.

Προσωπικά, έχω κουραστεί να βλέπω την Ελλάδα να τρώει τα παιδιά της, είτε είναι γεννημένα εδώ είτε είναι γεννημένα αλλού. Εσείς;
 

Facebook Comments