Στην πιο ταραχώδη περίοδο της Ιουδαίας ένας τυχαίος τύπος ο Brian που το μόνο που είχε κάνει στη ζωή του ήταν να γεννηθεί την ίδια μέρα στον παραδίπλα σταύλο από τον Ιησού, αποκτά φανατικούς οπαδούς που τον περνούν για τον Μεσσία. Καπως έτσι οι Monty Pythons είχαν περιγράψει στην ταινιάρα τους, Life of Brain, την άποψη τους για τον φανατισμό κάθε είδους. 
 
Ο νέος Μεσσίας των απανταχού ψεκασμένων του εκλογικού μας σώματος, ακούει στο όνομα Βασίλης Λεβέντης. Και σε αντίθεση με τον Brain γουστάρει για το μπερδεμα που έχει γίνει. 
 
Το τελευταίο του κατόρθωμα που οι πιστοί του –  και δυστυχώς και κάποιοι δημοσιογραφοι – αποθεώνουν, είναι μια υπεύθυνη δήλωση που εβαλε τους υποψήφιους βουλευτές του να υπογράψουν, όπου αφενός θα δίνουν ολόκληρη την βουλευτική τους αποζημίωση στο κόμμα και αφετέρου στους 6 μήνες θητεία θα παραιτούνται για να πάρει ο πρώτος επιλαχών την βουλευτική τους έδρα. 
 
Κάποιοι το έχουν βρει ανατρεπτικό, σπουδαίο, δημοκρατικό και άλλα όμορφα. Ας δούμε όμως τι λέει η πραγματικότητα. 
 
1) Ο μισθός στο κόμμα
 
Αρχικά, δεν είναι και καμιά πρωτότυπη ιδέα. Ήδη δυο κόμματα το κάνουν αυτό στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Το ΚΚΕ και η ΧΑ. Η δαιμονοποίηση της βουλευτικής αποζημίωσης είναι ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που έχουμε κάνει στην Ελλάδα. Οι βουλευτές πρέπει να πληρώνονται για τις υπηρεσίες τους στη χώρα. Και πρέπει να πληρώνονται καλά. Για να μπορούν από τη μια να κάνουν απερίσπαστοι την δουλειά που τους εκλέξαμε να κάνουν και από την άλλη να μειώνεται ο κίνδυνος να γλυκοκοιτάξουν κάποιο οικονομικό δωράκι από κάποιον επιχειρηματία. Ναι ξέρω, έχετε πολλές ενστάσεις για τον τρόπο που γίνεται, για το ύψος του ποσού, την αδιαφάνεια και πάει λέγοντας. Η λύση όμως, σίγουρα, δεν είναι να μην πληρώνονται ούτε ευρώ και να ζουν με επίδομα από το κόμμα τους. Εκτός και αν αποφασίσουμε ότι έχουμε Κομμουνισμό ή Εθνικοσοσιαλισμό σε αυτή τη χώρα. 
 
2) Φύγε εσύ, έλα εσύ
 
Πρόσφατα ένα φίλος εκλέχθηκε για πρώτη φορά βουλευτής τον Γενάρη του 2015. Μου έλεγε λοιπόν ότι το πρώτο τετράμηνο το αφιέρωσε αποκλειστικά στο να μάθει πως λειτουργεί αυτό το ρημάδι – κανονισμοί, διαδικασίες – και να ξεμπερδεύει με τα γραφειοκρατικά που αφορούν την πρόσληψη συνεργατών του, το γραφείο του και πάει λέγοντας. Φανταστείτε λοιπόν αφού τα είχε μάθει όλα αυτά να έκανε και την δουλειά του για ένα δίμηνο και μετά να του έλεγαν ότι πρέπει να παραιτηθεί για να πάρει κάποιος άλλος τη θέση του που θα του πάρει τέσσερις μήνες να μάθει τη Βουλή και θα κάνει έπειτα δυο μήνες τη δουλειά του πριν του πάρει κάποιος άλλος τη θέση. 
 
Ο μόνος κερδισμένος από τις δυο παραπάνω “φαεινές” ιδέες δεν είναι άλλος από τον – Μεσσία – Πρόεδρο του κόμματος που θα έχει συνεχώς βουλευτές άφραγκους, ζαλισμένους και ψαρωμένους γύρω του να μπορεί να τους κάνει ότι αυτός θέλει και να τους ελέγχει απόλυτα. 
 
Ο ψεκασμός στην ελληνική πολιτική σκηνή έχει περάσει από τα ρουθούνια, στον εγκέφαλο πλέον. Τόσο που όταν ένας γραφικός τύπος, που κάποιοι τον έφεραν ξανά στο προσκήνιο, αποφασίζει να εφαρμόσει τακτικές ολοκληρωτικού καθεστώτος με περιτύλιγμα φιλελευθερισμού και γραφικότητας, αποκτά φανατικούς οπαδούς. Follow the shoe καλύτερα. Μίλα και εσύ ρε Brian!
 

Facebook Comments