Το τελευταίο διάστημα όλες οι δημοσκοπήσεις έχουν μια κοινή συνισταμένη, αφενός το μεγάλο προβληματισμό των πολιτών ως προς το μέτωπο της ακρίβειας και αφετέρου την ιδεολογική και πολιτική τοποθέτηση του ΠΑΣΟΚ στο χώρο του κέντρου ανάμεσα δηλαδή στην Κυβέρνηση και στην Αξιωματική Αντιπολίτευση.

Τα προηγούμενα χρόνια ο συγκεκριμένος χώρος αποτελούσε ιδεολογική ηγεμονία για τον Κυριάκο Μητσοτάκη και ουσιαστικά ήταν αυτός που του έδωσε και την ευκαιρία να γίνει Πρόεδρος της ΝΔ και μετέπειτα Πρωθυπουργός.

Ωστόσο στην πορεία εμφανίστηκαν οι μόνιμες παθογένειες της Νέας Δημοκρατίας που αφορούν σε μια ελιτίστική προσέγγιση των προβλημάτων της κοινωνίας.

Δηλώσεις υπουργών όπως «είναι ύβρις να διαμαρτύρονται οι Έλληνες για ακρίβεια» και περί «τζαμπατζήδων» με προεξέχοντα τον υπερεκτιμημένο, από το περιβάλλον του Πρωθυπουργού, «λαγού» της εσωκομματικής διαδικασίας είναι προσβλητικές προς τους πολίτες και δημιουργούν ένα δυσαναπλήρωτο ιδεολογικό χάσμα με τον πυρήνα του κοινωνικού ιστού της χώρας.

Επιπλέον η ανάγκη μια επίπλαστης όπως αποδεικνύεται μονοδιάστατης διεύρυνσης  με τα «ορφανά του Σημίτη» κατέληξε σε ένα ιδεολογικό συνονθύλευμα, χωρίς προσανατολισμό που μπερδεύει ακόμη περισσότερο τους πολίτες και κάνει τη ΝΔ «να χάνει τον χάνει τον εαυτό της» και «να ξεχνά τι εκπροσωπούν οι ιδέες της» όπως σωστά ανέφερε πρώην Πρωθυπουργός από το βήμα του Συνεδρίου.

Από την άλλη μεριά η αξιωματική αντιπολίτευση με τις μόνιμες αγκυλώσεις και τον απαρχαιωμένο καταγγελτικό της λόγο, δεν μπορεί να εκφράσει εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας, που δεν είναι εγκλωβισμένο σε ιδεοληψίες και έχει ξεπεράσει προ πολλού το δίπολο αριστερά και δεξιά.

Τα παραπάνω μαζί με το γεγονός της επανεμφάνιση του ΠΑΣΟΚ και της σταθεροποίησης των ποσοστών του στις δημοσκοπήσεις, που κάθε άλλο παρά συγκυριακές είναι, καταδεικνύουν ότι έχουν ωριμάσει οι πολιτικές συνθήκες για την αυθυπαρξία του πολιτικού κέντρου.

Του πολιτικού κέντρου που δε θα είναι προέκταση ούτε της δεξιάς ούτε της αριστεράς και θα σταματήσει να αποτελεί το ιδεολογικό λάφυρο μεταξύ των κομμάτων εξουσίας προκειμένου να καταλάβουν την εξουσία.

Του πολιτικού κέντρου που στο επίκεντρο των πολιτικών θα είναι ο πολίτης.

Του πολιτικού κέντρου που η ασφάλεια της πατρίδας θα είναι προτεραιότητα.

Του πολιτικού κέντρου που θα μπορεί να συνδυάσει φιλελεύθερες πολιτικές στην οικονομία με μια περισσότερο προοδευτική προσέγγιση στα κοινωνικά ζητήματα.

Του πολιτικού κέντρου που όχι μόνο θα διασφαλίσει το δημόσιο χαρακτήρα της υγείας και της παιδείας αλλά θα τους κάνει να λειτουργούν και ανταγωνιστικά σε σχέση με τον αντίστοιχο ιδιωτικό τομέα.

Του πολιτικού κέντρου που η δικαιοσύνη θα είναι πραγματικά «τυφλή» και δεν θα αποτελεί εργαλείο στα χέρια της εκάστοτε κυβέρνησης.

Του πολιτικού κέντρου που θα δώσει ξανά περιεχόμενο στις αρχές της ισότητας και της αξιοκρατίας.

Του πολιτικού κέντρου που το κράτος θα έχει μόνο κανόνες, χωρίς εξαιρέσεις.

Σίγουρα οι συνθήκες στη χώρα μας δεν είναι αυτές που θα μπορούσε να προκύψει ένας κεντρώος Μακρόν, όπως στη Γαλλία καθώς στην πλειοψηφία τους το πολιτικό προσωπικό της χώρας δεν μπορεί να υποδυθεί και να εκφράσει κάτι που στην πραγματικότητα δεν είναι.

Ωστόσο είναι δεδομένο πως την επόμενη μέρα πρωταγωνιστικό ρόλο θα έχουν εκείνοι που θα αντιληφθούν έγκαιρα τις ιδεολογικές και αξιακές διεργασίες, που συντελούνται στον κοινωνικό ιστό της χώρας και οι πολιτικές τους θα έχουν εφαρμογή στις απαιτήσεις και στις ανάγκες ιδιαίτερα της νέας γενιάς.

Σε αυτή τη διαδρομή αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν αλλάξει άμεσα στρατηγική και πρόσωπα, τη μικρότερη απόσταση θα έχει να διανύσει το ΠΑΣΟΚ.

Facebook Comments