Η οδύσσεια των φιλελεύθερων στην Ελλάδα

Στο ελληνικό πολιτικό και κυρίως κομματικό σύστημα οι φιλελεύθεροι ενώ αποτελούν μια  μεγάλη μερίδα του ελληνικού πληθυσμού φαίνεται ότι πληρώνουν μεγάλο τίμημα τόσο σε εκλογικά ποσοστά όσο και σε ηθικό επίπεδο.

Όσον αφορά το «ηθικό» επίπεδο, η ευέλικτη μορφή του φιλελεύθερου πνεύματος και οι πολύμορφες πρακτικές του, κάνει τα αντίπαλα κόμματα με σαφείς (έστω επιδερμικά) κόκκινες γραμμές να επιτίθενται με την παραμικρή ευκαιρία σε εκπροσώπους και μέλη φιλελεύθερων κομμάτων.

Αρχικά, είναι χρήσιμο να αναφερθεί ότι ο φιλελευθερισμός έχει πολλά ρεύματα σκέψης και προσανατολισμούς οι οποίοι καλύπτουν ένα φάσμα που περιέχει ενδεικτικά : σοσιαλδημοκράτες, κεντρο-δεξιούς, ριζοσπάστες κεντρώους, κεντρο-αριστερούς και σε ακραίες μόνον μορφές τους νεο-φιλελεύθερους, οι οποίοι ασπάζονται πολιτικές ακραίου κοινωνικού δαρβινισμού μιμούμενοι πολιτικές της  Μ. Θάτσερ. Η συγκεκριμένη μορφή, η οποία έχει μεγάλη απήχηση στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας στην υπάρχουσα μορφή του, στην ουσία υποστηρίζει την ιδιωτικοποίηση σχεδόν όλων των δημόσιων αγαθών τα οποία αποτελούν κοινωνικά κεκτημένα στην χώρα από την περίοδο της μεταπολίτευσης.

Αναφορικά με τα εκλογικά ποσοστά, πλήθος πολιτικών φιλελεύθερων κομμάτων έχουν εμφανιστεί στο ελληνικό κομματικό σύστημα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, αποτελεί η Φιλελεύθερη Συμμαχία, η οποία  δημιουργήθηκε το 2007 με σκοπό να καλύψει την διαφορά ανάμεσα στα δύο μεγαλύτερο κόμματα τότε, στο ΠΑΣΟΚ και την Νέα Δημοκρατία.

Στο ίδιο πλαίσιο, το κόμμα Δράση του Στέφανου Μάνου και το κόμμα Δημιουργία Ξανά του Θ. Τζήμερου. Αντίστοιχα, φιλελεύθερα κόμματα θεωρούνται και το Ποτάμι, το ΔΗΚΚΙ, αλλά και σε μεγάλο βαθμό ακόμα και το Μέρα 25 με τις δικές του ωστόσο ιδιοτροπίες και ιδιαιτερότητες λόγω του σοσιαλιστικού υποβάθρου πολλών εκ των στελεχών του και τα ριζοσπαστικά του αιτήματα.

Όλα τα παραπάνω πολιτικά κόμματα, με εξαίρεση Το Ποτάμι, την Ένωση Κεντρώων και το Μέρα 25, δεν κατάφεραν να εκπροσωπηθούν στο ελληνικό κοινοβούλιο αυτόνομα. Το πλέον οξύμωρο σχήμα είναι ότι σύμφωνα με τους περισσότερους δημοσκόπους, φιλελεύθεροι αυτο-προσδιορίζονται τουλάχιστον ένα 30-40 % του ελληνικού εκλογικού σώματος στην λεγόμενη αδιευκρίνιστη ψήφο, με τις εκάστοτε φυσικά ιδιαιτερότητες τους. Η αιτία αυτής της ασυμφωνίας φαίνεται να εντοπίζεται κυρίως στο γεγονός ότι πλέον τα περισσότερα (αν όχι όλα) ελληνικά κόμματα είναι πολυσυλλεκτικά.

Ως εκ τούτου, απορροφούν τους φιλελεύθερους πολίτες-ψηφοφόρους, αφήνοντας στα «καθαρά» φιλελεύθερα κόμματα μόνο τους ένθερμους ή πολύ συνειδητοποιημένους πολίτες και στελέχη.