Το ιπτάμενο Βελλίδειο

Οι ομιλίες των πολιτικών αρχηγών στο Βελλίδειο δεν μπορούν να διαφοροποιηθούν πολύ από όσα έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε. Ούτε από πλευράς περιεχομένου, ούτε από πλευράς σκηνοθεσίας. Είναι δεδομένος ο χρόνος, ο χώρος, οι προσκεκλημένοι, η βασική θεματολογία. Δεν θα μπορούσε λοιπόν να ξεφύγει από όλα αυτά ο Αλέξης Τσίπρας στην 15η εμφάνισή του στη Θεσσαλονίκη, κι όμως κατά κάποιον τρόπο ξέφυγε.

Πιθανώς να θυμήθηκε ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ το ντεμπούτο του στην Έκθεση τον Σεπτέμβριο του 2008, τότε που όντως αποτελούσε κάτι εντελώς καινούργιο στην πολιτική κονίστρα. Είναι, όμως, επίσης πιθανό να σκέφτηκε ότι αυτή ή συμμετοχή να είναι η τελευταία του ως πολιτικός αρχηγός, σε περίπτωση που το αποτέλεσμα των επόμενων εκλογών είναι αρνητικό για το κόμμα του.

Στο απευκταίο για τον ίδιο σενάριο, το οποίο είναι το επικρατέστερο σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις, μόνο οι καθήμενοι στις πρώτες σειρές των καθισμάτων θα μπορούσαν να τον διασώσουν, ώστε να βρίσκεται και στη ΔΕΘ του 2023 ως Πρόεδρος κόμματος. Έτσι, υπήρχαν στιγμές που έδειχνε να ανατρέπει τη γενική αρχή της Έκθεσης, ότι ο πολιτικός αρχηγός δεν απευθύνεται στους παρισταμένους, αλλά σε όλη την ελληνική κοινωνία.

Ο Αλέξης Τσίπρας έδειχνε να απευθύνεται στα ηγετικά στελέχη του κόμματος, οι οποίοι ταύτισαν την πολιτική τους διαδρομή μαζί του είτε παραμένοντας είτε προσχωρώντας στον ΣΥΡΙΖΑ. Κατά τη διάρκεια της ομιλίας οι παριστάμενοι συμμετέχουν σε ένα νοσταλγικό ταξίδι μετάβασης προς στο παρελθόν. Το Βελλίδειο άρχισε να απογειώνεται και να μεταμορφώνεται σε μια χρονοκάψουλα που γυρίζει προς τα πίσω.

Ήδη από τις πρώτες λέξεις της ομιλίας ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ γύρισε 4 χρόνια πίσω για να υποστηρίξει ότι στο μεσοδιάστημα τα πράγματα έγιναν χειρότερα στην Ελλάδα. Και στη συνέχεια επέστρεψε ακόμη πιο πίσω, στο 2009, για να επιτεθεί σε αυτούς που μας χρεοκόπησαν. Όσο η χρονοκάψουλα ταξίδευε προς τα πίσω κρατικοποιούντο η ΔΕΗ, αλλά και η Εθνική Τράπεζα, ενώ άλλαζε ο τρόπος εκλογής της ηγεσίας της δικαιοσύνης όπως περιέγραφε ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ και παράλληλα θύμιζε την ΑΤΑ της πρώτης κυβερνητικής θητείας Ανδρέα Παπανδρέου.

Μικρή σημασία έχει η κοστολόγηση των προτάσεων. Θα είχε μόνο αν οι προτάσεις ήταν προσαρμοσμένες στις ανάγκες του τόπου και της εποχής ή αν ήταν εφικτές στην υλοποίησή τους. Επειδή δεν είναι, ο καθένας από τους θεατές των πρώτων σειρών μπορούσε να ονειρευτεί και να ταξιδέψει όσο επιθυμούσε. Τα όνειρα άλλωστε είναι δωρεάν. Το κάθε στέλεχος μπορούσε να κάνει το δικό του. Τα ιστορικά στελέχη πιθανώς να έφτασαν με κλειστά τα μάτια στα προδικτατορικά χρόνια ή στο Πολυτεχνείο, οι πασοκογενείς στην εποχή του «Τσοβόλα δώστα όλα», η γενιά του Αλέξη, γνωστή και ως δρακογενιά, στις καταλήψεις ή στην Πρώτη Φορά Αριστερά.

Κάπως έτσι πέρασε η ώρα και το ιπτάμενο Βελλίδειο έπρεπε να προσγειωθεί, να ανοίξουν τα μάτια και να βγουν τα πρωτοκλασάτα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ για να δειπνήσουν στα φημισμένα εστιατόρια της συμπρωτεύουσας. Άλλωστε το κτίριο έπρεπε να είναι στη θέση του γιατί την επόμενη ημέρα ήταν προγραμματισμένη εκεί η συνέντευξη τύπου, όπου ο Αλέξης Τσίπρας αναμενόταν να επιχειρηματολογήσει για την εφικτότητα όσων ανέφερε στην ομιλία. Από τη στιγμή που δεν το έκανε πιθανότατα θα έχουμε και άλλα τέτοιες πτήσεις τους επόμενους μήνες.