Δεν γνωρίζω από δομές παιδικής προστασίας -είχα μία πολύ κακή εμπειρία από το Χαμόγελο του Παιδιού κι όταν προσπάθησα να τη γνωστοποιήσω έπεσαν να με φάνε- και δεν είμαι ειδήμων για να κάνω μακροσκελείς αναλύσεις ή να ξεκινάω τους αφορισμούς.

Γνωρίζω όμως πολύ καλά από δομές προστασίας ζώων και σας διαβεβαιώ ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι προβληματικές και συχνά ακόμη και μαρτυρικές. Γενικά οι δομές φιλοξενούν πάντα τους πιο αδύναμους μιας κοινωνίας, από παιδιά και σκυλιά μέχρι ηλικιωμένους και ΑΜΕΑ. Πλάσματα δηλαδή σε απόλυτη ανάγκη. Σε αυτή ακριβώς πατάνε κάποιοι. Πατάνε πάνω στις πλάτες των πιο αδύναμων και βρίσκουν υπόσταση. Όχι όλοι αλλά αρκετοί.

Όσο καλή κι αν είναι η πρόθεση, όσο φανταχτερό κι αν είναι το περιτύλιγμα, όσο ιδανική κι αν μοιάζει η βιτρίνα συχνά η πραγματικότητα μας ξεβολεύει φρικτά. Αλλά ας μην πέφτει το κράτος από τα σύννεφα, το κράτος που έχει βολευτεί αφήνοντας τη δίκη του δουλειά σε ιδιωτικές πρωτοβουλίες σχεδόν τελείως ανεξέλεγκτες. Βέβαια όταν για πρώτη φορά ήρθε νόμος που προωθούσε την αποϊδρυματοποίηση καλό θα ήταν να δούμε ποιοι έβγαιναν και ούρλιαζαν στα κανάλια και στοχοποιούσαν όποιον πήγαινε να βάλει μία τάξη στο χάος.

Η αλήθεια είναι σαν την εκδίκηση, είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο και σου παγώνει τα σωθικά και σου κόβει το αίμα. Αλλά προς θεού, μην ψάχνετε όλοι σύννεφο για να πέσετε.

Facebook Comments