Ένας από τους λόγους που παρά τις απανωτές οχλήσεις ποτέ δεν αποφάσισα να βάλω υποψηφιότητα για βουλευτής, ήταν αυτό που έπαθε η Καϊλή. Ή μάλλον -λάθος έκφραση- αυτό που έκανε στον εαυτό της η Καϊλή. Παρά το γεγονός ότι είχα καλές πιθανότητες να εκλεγώ λόγω τηλεοπτικής αναγνωρισιμότητας, πάντα στην άκρη του μυαλού μου παραμόνευε μια βαριά υποψία για τις εσωτερικές μου άμυνες.

Θα μου πείτε, «μα είσαι σοβαρός; Δεν έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, στην ηθική σου ή έστω στο ένστικτο αυτοσυντήρησης σου;» Τώρα κι από μακριά, απαντώ εύκολα. «Ναι έχω.» 

Ξέρετε ποιο είναι το θέμα, για να το πούμε λαϊκά; Ότι όλοι είναι άτεγκτοι και απούλητοι όσο δεν έχει βρεθεί υποψήφιος αγοραστής της συνείδησης τους, πλην το πράγμα ζορίζεται μόλις εμφανιστεί κάποιος να τους κουνήσει μια σακούλα με άκοπο μετρητό μπροστά στα μάτια τους. Εκεί χρειάζεται πραγματικό σθένος που κανένας δεν είναι βέβαιος ότι το διαθέτει εκ των προτέρων.

Αν λοιπόν ο άλλος κουνήσει μπροστά στο μούτρο μου όχι δέκα χιλιάρικα (τα οποία εύκολα θα αρνηθώ) αλλά δέκα εκατομμύρια (με τα οποία θα λύσω δια παντός το πρόβλημα της ζωής μου), θα μπορέσω να πω «όχι» ή θα την κάνω τη βουτιά στα σκατά κι έπειτα δεν θα υπάρχει σωσμός; Οπότε –λέω στον εαυτό μου- κάτσε χριστιανέ μου εκεί που κάθεσαι, να πουλάς εντιμότητα εκ του ασφαλούς και να φωνάζεις «εγώ δεν πουλιέμαι ρε».

Facebook Comments