Τα τρένα διπλής τροχιάς θεωρούνται τα ασφαλέστερα μεταφορικά μέσα ακριβώς γιατί αποκλείεται η μετωπική σύγκρουση, απλούστατα γιατί αλλού κινείται το τρένο που πηγαίνει και αλλού αυτό που έρχεται.

Όταν όμως κινούνται με αντίθετες κατευθύνσεις σε μία μόνο γραμμή καθίστανται αυτομάτως τα πιο επικίνδυνα και ακόμη πιο επικίνδυνα όταν δεν το γνωρίζουν.

… …

Από την ασύλληπτη τραγωδία που συνέβη είμαστε φυσικά όλοι συγκλονισμένοι.

Ωστόσο, τα πώς και τα γιατί δεν μπορέσαμε να εμποδίσουμε να μας τριβελίζουν το κεφάλι, ήδη από την πρώτη στιγμή:

– Και καλά, ο σταθμάρχης της Λάρισας δεν ήξερε τί έκανε ή δεν κατάλαβε τί είχε κάνει, όταν έβαλε δύο τρένα να πηγαίνουν το ένα προς το άλλο και μάλιστα με μεγάλες ταχύτητες.

– Ο μηχανοδηγός όμως της επιβατικής αμαξοστοιχίας δεν είχε καταλάβει ότι πήγαινε στη λάθος γραμμή; Και αν το είχε καταλάβει, τί είδους συνεννόηση έκανε με τον αρμόδιο σταθμάρχη ή και με τον άλλο μηχανοδηγό;

– Και κανένας από τους εκατοντάδες επιβάτες δεν είχε καταλάβει ότι κάτι δεν πάει καλά;

Κανείς τους δεν είχε ξανακάνει το ίδιο δρομολόγιο, ώστε να δει ότι κάτι εντελώς διαφορετικό συνέβαινε από αυτό που ήξερε;

…

Για τα περίφημα συστήματα ασφαλείας που δεν είχαν προλάβει να τα θέσουν σε λειτουργία μετά από 15 χρόνια, ήδη μιλούν πολύ, οπότε δεν χρειάζεται να μιλήσουν οι μη ειδικοί όπως οι περισσότεροι από μας.

Μια μικρή παρατήρηση μόνο:

Ηλεκτρονικά συστήματα ασφαλείας προμηθεύεται κανείς για να αποφύγει τις μοιραίες συνέπειες ενός ανθρώπινου λάθους.

Και για να τα προμηθευτεί, υποθέτω ότι θα τα θεωρεί απαραίτητα, μιας και κάποιο ανθρώπινο λάθος κάποια στιγμή θα συμβεί, όπως έχουμε δει στο παρελθόν.

Και αφού τα θεωρεί απαραίτητα, επιδιώκει να τα θέσει σε λειτουργία το ταχύτερο δυνατόν, μιας και η ασφάλεια των επιβατών κατά την μετακίνησή τους είναι το πιο σημαντικό. Ακόμη σημαντικότερο και από την ίδια την μετακίνηση.

Με άλλα λόγια, αν δεν υπάρχουν σε πλήρη λειτουργία αρκετά συστήματα ασφαλείας που να εξουδετερώνουν ένα ενδεχόμενο ανθρώπινο λάθος, είναι προτιμότερο να μην κινούνται καθόλου τα τρένα. Τουλάχιστον τα επιβατικά.

… …

Σε κάθε περίπτωση όμως, το να υπάρχουν δύο γραμμές, αλλά να κινούνται δύο τρένα σε μία γραμμή με αντίθετη κατεύθυνση το ένα προς το άλλο επί 20 χιλιόμετρα και επί 12 λεπτά…

… είναι το πιο απίθανο από τα απίθανα και η μοιραία κατάληξη είναι το πιο τραγικό από τα τραγικά που θα μπορούσαν να συμβούν.

«Ποτέ ξανά» … ρουσφέτια και αναξιοκρατία

Πολύ καλά έκαναν και εξακολουθούν να κάνουν (όσο αυτό έχει φυσικά κάποιο νόημα) αυτοί που βγαίνουν στους δρόμους διαδηλώνοντας εναντίον όλων όσοι ευθύνονται για το τραγικό και πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη.

Όσο όμως μαθαίνουμε λεπτομέρειες, αντιλαμβανόμαστε ότι:

– Ο τραγικός στην ασχετοσύνη και ανεπάρκειά του ανεκδιήγητος σταθμάρχης τοποθετήθηκε στη θέση του με ρουσφέτι.

– Αυτός που κανόνισε να είναι ο συγκεκριμένος σταθμάρχης μόνος του στη βάρδια ενώ ήταν παντελώς ακατάλληλος, είχε επίσης τοποθετηθεί εντελώς αναξιοκρατικά στη δική του θέση, όπως αποδείχτηκε από τις ολέθριες επιλογές του.

… …

Συνεχίζοντας προς τα πάνω, θα συναντήσουμε και άλλα (ίσως και όλα τα…) πρόσωπα που δεν θα έπρεπε να βρίσκονται στη θέση που βρέθηκαν μέσα στον ΟΣΕ, αλλά επίσης τοποθετήθηκαν εκεί εντελώς αναξιοκρατικά, επιπόλαια και με ρουσφέτι.

Μπορεί έτσι να φθάσουμε ακόμη και στον υπουργό, στον οποίο δικαιολογημένα καταλογίζονται βαρύτατες ευθύνες.

… …

Πολλές λοιπόν διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις είναι απόλυτα δικαιολογημένες.

Το εάν όμως θα έχουν κάποιο θετικό νόημα, εξαρτάται από τη στάση όλων αυτών που μετέχουν σ’ αυτές, σε σχέση με τα αίτια που οδήγησαν στην τραγωδία και σε σχέση με το διαχρονικά πελατειακό, αναχρονιστικό και αναξιοκρατικό κράτος.

Για παράδειγμα:

– Αν προταθεί σε κάποιον από τους διαδηλωτές μια θέση στο δημόσιο με ρουσφέτι και χωρίς διαγωνισμό (ώστε να φανεί ποιος είναι πιο άξιος να την καταλάβει), θα την αρνηθεί;

Γιατί αν τελικά αποδέχονται το ρουσφέτι όταν αυτό θα γίνεται προς τους ίδιους, όλες οι διαμαρτυρίες τους είναι εντελώς χωρίς νόημα.

… …

Το σύνθημα – ευχή «ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ» θα πρέπει να περιλαμβάνει το ρουσφέτι και την αναξιοκρατία, αν θέλουμε να είμαστε στοιχειωδώς σοβαροί, συνεπείς και αξιόπιστοι.

Ναι ή όχι στην αξιολόγηση των υπαλλήλων του δημοσίου;

Με αφορμή τις πρόσφατες και επαναλαμβανόμενες «απεργιακές κινητοποιήσεις» των δημοσίων υπαλλήλων, θα σκεφτόταν κανείς ότι :

– Όταν διαμαρτύρεσαι για τα χάλια του κράτους, που μπορεί να οδηγήσει και σε πολύνεκρες τραγωδίες (βλ. Μάτι και Τέμπη), περιμένει κανείς να ζητάς να αλλάξει το αποτυχημένο κράτος

– Και για να αλλάξει το αποτυχημένο κράτος, θα πρέπει να υπάρξει κάποιου είδους αξιολόγηση, ώστε να διαπιστωθεί πού ακριβώς πάσχει και ποιες αλλαγές πρέπει να γίνουν.

Όταν όμως το κύριο ζήτημα που σε ενδιαφέρει είναι το συντεχνιακό συμφέρον των δημοσίων υπαλλήλων (που αποτελεί ένα από τους κύριους παράγοντες που συντελούν στα χάλια του κράτους), γιατί είσαι η ΑΔΕΔΥ… ένα από τα «αιτήματα» που προβάλλεις είναι το να μην υπάρχει αξιολόγηση.

Για τον μοιραίο σταθμάρχη της Λάρισας Βασίλη Σαμαρά, θα έπρεπε να έχει υπάρξει αξιολόγηση, ή όχι;

Η βλακεία σκοτώνει…

Είναι σχεδόν βέβαιο ότι τις αμέσως επόμενες μέρες και εβδομάδες θα φανεί σε όλη του την έκταση το μέγεθος της βλακείας – διανοητικής ανεπάρκειας πολλών (αν όχι των περισσοτέρων) από αυτούς που εμπλέκονται στο τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα, που θα στοιχειώνει τη ζωή όλων μας για πολύ καιρό ακόμη.

… …

Από την άλλη μεριά, στον ελληνικό στρατό εφαρμόζονται σε κάποιες κατηγορίες οπλιτών ή αξιωματικών τεστ ευφυίας, ήδη από τότε που είχα παρουσιαστεί ο ίδιος.

Τότε ήταν σε χρήση ένα “Matrix Test” από ό,τι θυμάμαι, το οποίο μάλλον χρησιμοποιούν ακόμη και τώρα.

Τότε το εφάρμοζαν σε όλους, ακόμα και στους κληρωτούς όπως εγώ. Τα αποτελέσματα δεν τα ανακοίνωναν επίσημα και δημόσια, αλλά μπορούσε κάποιος να ρωτήσει για τον εαυτό του.

Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί δεν τα εφαρμόζουν παντού πριν προσλάβουν ένα άτομο σε δημόσιο (ή και ιδιωτικό) φορέα και μάλιστα όταν πρόκειται να του αναθέσουν μία υπεύθυνη δουλειά, ένα λάθος στην οποία θα μπορούσε να έχει ακόμα και ολέθριες συνέπειες.

Θα μου πείτε ενδεχομένως:

– Αυτοί που αποφάσισαν ότι ένα τεστ ευφυίας δεν χρειάζεται πριν την πρόσληψη, έχουν κάνει οι ίδιοι τεστ ευφυίας ; (Γιατί αν δεν το έχουν κάνει, ίσως δικαιολογείται και η στάση τους)

– Αν πάλι μου πείτε ότι εδώ θα επέμβουν οι υπέρμαχοι της «πολιτικής ορθότητας» και αρχίσουν να μιλάνε για «ρατσιστική αντιμετώπιση της διανοητικής μειονεκτικότητας, κοκ», το ίδιο ερώτημα θα στραφεί και προς αυτούς.

… …

Αν κάποιοι τώρα θυμώσουν με αυτά που γράφω, τους προτείνω να σκεφτούν πώς ένοιωσαν λίγο πριν πεθάνουν αυτοί που τελικά πέθαναν και πώς νοιώθουν ακόμα και τί θα μπορεί να σκέφτονται όσα θύματα της φρικτής αυτής τραγωδίας επέζησαν, ή ζουν έχοντας χάσει αγαπημένα τους πρόσωπα…

Υποθέτω ότι έτσι θα τους περάσει αμέσως ο θυμός.

Ποιος θα έπρεπε να είναι ο ρόλος της Ρ.Α.Σ. ;

  • Η Ρυθμιστική Αρχή Σιδηροδρόμων δυνάμει του άρθρου 85 του ν.4199/2013 (Α’ 216) έχει ορισθεί στην Ελλάδα, από τον Οκτώβριο του 2013, ως η αρμόδια Εθνική Αρχή Ασφάλειας για τους Σιδηροδρόμους (Αρχή Ασφάλειας Σιδηροδρομικών Μεταφορών). Στο πλαίσιο αυτό εκτελεί, τουλάχιστον, τα καθήκοντα που αναφέρονται στο άρθρο 16 της Οδηγίας (ΕΕ) 2016/798, τα οποία προβλέπονται, αναλύονται και εξειδικεύονται περαιτέρω στην εθνική νομοθεσία. Τα καθήκοντα αυτά σχετίζονται κυρίως με την ασφάλεια των σιδηροδρόμων καθώς επίσης και με τη διαλειτουργικότητα του σιδηροδρομικού συστήματος.
  • Στην Ελλάδα, η ΡΑΣ ως αρχή αδειοδότησης, είναι υπεύθυνη τόσο για την έκδοση αδειών όσο και για τον έλεγχο της συνεχούς τήρησης των απαιτήσεων βάσει των οποίων εκδίδονται. Η άδεια που χορηγείται σε μία σιδηροδρομική επιχείρηση δεν δίνει από μόνη της πρόσβαση στη σιδηροδρομική υποδομή. Τα επόμενα βήματα που απαιτούνται είναι κατά σειρά τα εξής:

– η απόκτηση πιστοποιητικού ασφάλειας από την Εθνική Αρχή Ασφάλειας Σιδηροδρομικών Μεταφορών, τις αρμοδιότητες της οποίας ασκεί η Ρυθμιστική Αρχή Σιδηροδρόμων,

– η σύναψη σύμβασης με τον διαχειριστή της σιδηροδρομικής υποδομής για την πρόσβαση στην υποδομή.

Με βάση τα παραπάνω, θα σκεφτόταν κάποιος (αφελής ενδεχομένως…) ότι καθήκον της Ρ.Α.Σ. είναι να παρακολουθεί από κοντά και συνεχώς εάν και κατά πόσον τηρούνται οι προϋποθέσεις (εν προκειμένω της ασφάλειας), βάσει των οποίων είχε εκδοθεί η άδεια στον ΟΣΕ και αν διαπιστωθεί ότι δεν τηρούνται, να ανακαλέσει την άδεια.

Τις όποιες διαπιστώσεις περί έλλειψης επαρκούς ασφάλειας, που γίνονται μετά από μια πολύνεκρη τραγωδία λόγω σιδηροδρομικού δυστυχήματος, μπορούμε να τις κάνουμε όλοι εμείς και δεν έχουμε ανάγκη από την ΡΑΣ.

Αυτή θα έπρεπε να έχει ανακαλέσει προ πολλού την άδεια λειτουργίας των σιδηροδρόμων και δεν το έκανε.

Πιθανόν με το ίδιο «σκεπτικό» που είχε χρησιμοποιήσει ο Άδωνις Γεωργιάδης για να δικαιολογήσει τον Κώστα Καραμανλή:

«Μπορεί να σκέφτηκε ο υπουργός (Καραμανλής) ότι αν πει στη βουλή ότι υπάρχει πρόβλημα ασφαλείας στα τρένα δεν θα έμπαινε κανείς και δεν θα λειτουργούσαν τα τρένα στην Ελλάδα».

Ο Καραμανλής όμως παραιτήθηκε μετά την τραγωδία.

Η Ρ.Α.Σ. ;

Η «κατόπιν τραγωδίας» ενημέρωση – «αποκάλυψη»

Η φρίκη στα Τέμπη με τα τόσα αθώα και ανυποψίαστα θύματα μονοπωλεί (δικαιολογημένα μέχρις ενός σημείου) τους δημοσιογράφους των ΜΜΕ με την αντίστοιχη πληροφόρηση και αναλύσεις.

Έτσι λοιπόν μάθαμε ότι υπήρχαν συστήματα ασφαλείας, που προμηθευτήκαμε και αποφασίσαμε να εγκαταστήσουμε ήδη από το 2007, αλλά όλο και κάπου «σκάλωνε» η πλήρης εγκατάστασή τους στο (πολύ μικρό σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη) σιδηροδρομικό μας δίκτυο.

Στο διάστημα αυτό και για τις αδικαιολόγητες αβελτηρίες, αστοχίες και καθυστερήσεις υπήρχαν πολλές καταγγελίες έως και παραιτήσεις ανωτάτων στελεχών, αλλά και καταγγελίες των ίδιων των εργαζομένων στον ΟΣΕ μόλις λίγες μέρες πριν από την τραγωδία.

Τίποτα όμως από αυτές τις διαδικασίες δεν γνωρίζαμε, γιατί σχεδόν κανείς  δεν μας ενημέρωνε σχετικά με τις «εγκληματικές παραλείψεις – αβλεψίες – καθυστερήσεις …» στην υλοποίηση της έναρξης λειτουργίας των σύγχρονων – αποτελεσματικών συστημάτων ασφαλείας, που προλαβαίνουν – διορθώνουν το ανθρώπινο λάθος, αλλά και για την «εγκληματική επιπολαιότητα – αμέλεια – αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή…» που σχετιζόταν με την χρήση των ήδη «άχρηστων – λεηλατημένων – απαρχαιωμένων – δυσλειτουργικών – ελαττωματικών» συστημάτων προειδοποίησης που είχαμε (και ακόμα έχουμε) έως και σήμερα.

Όλα αυτά τα αυστηρά και καταγγελτικά, τα ακούμε μόνο τώρα και αφού το κακό και η συμφορά έχουν ήδη συντελεστεί.

… …

…

Το ερώτημα που τίθεται όμως είναι:

Αν δεν γνώριζαν ή δεν ενδιαφέρονταν να μάθουν για όλα τα παραπάνω «εγκλήματα» από το 2007 μέχρι τώρα, τί είδους δημοσιογράφοι είναι;

Αν πάλι τα γνώριζαν και επιμελώς μας τα έκρυβαν, τί είδους αντίληψη είχαν για το ρόλο τους τους απέναντι στην κοινωνία, την οποία υποτίθεται ότι έχουν καθήκον να ενημερώνουν ;

Αν μας ενημέρωναν τόσα χρόνια για τα χάλια των ελληνικών σιδηροδρόμων με τα ανύπαρκτα συστήματα ασφαλείας και για τον θανάσιμο κίνδυνο που διατρέχουν οι επιβάτες τους…

– … αφενός μεν, θα ασκούσαν πίεση στους καθ’ ύλην υπευθύνους ώστε να επισπεύσουν την ολοκλήρωση της εγκατάστασης των σύγχρονων συστημάτων ασφαλείας

– … αφ’ ετέρου δε, θα έκαναν τους πολίτες να αποφεύγουν τα ελληνικά τρένα, κάτι που σε τελευταία ανάλυση θα ασκούσε επίσης ισχυρότατη πίεση για τον εκσυγχρονισμό τους.

…

Η έγκαιρη προειδοποίηση μπορεί να συνεπάγεται σύγκρουση με το εκάστοτε κατεστημένο και κόστος για τον δημοσιογράφο, αλλά παράλληλα μπορεί να προσφέρει τεράστιο όφελος για τη χώρα μας και τους πολίτες της. Η εκ των υστέρων (και εκ του ασφαλούς θα προσέθετα) ενημέρωση, «αποκάλυψη» και ανάλυση ελάχιστα πρακτικά αποτελέσματα προσφέρουν.

Οι δημοσιογράφοι έχουν και αυτοί δυστυχώς ένα διόλου ευκαταφρόνητο μερίδιο ευθύνης.

Επίλογος χωρίς κανένα αισιόδοξο μήνυμα

Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν την έκταση και το βάθος αυτής της απίστευτης τραγωδίας, όπου τόσοι άνθρωποι (ιδίως νέοι) χάθηκαν ή έμειναν ανάπηροι, τόσες οικογένειες ξεκληρίστηκαν, τόσες ζωές καταστράφηκαν…

Δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς… δεν υπάρχει δυνατότητα παρηγοριάς…

Δυστυχώς δεν είναι ένας εφιάλτης, που ξυπνάμε και λέμε ότι «ευτυχώς δεν ήταν παρά ένα κακό όνειρο».

Συνέβη στην πραγματικότητα και μ’ αυτή την πραγματικότητα θα πρέπει να ζήσουμε από δω και πέρα.

…

Η αρχαία τραγωδία βασίζεται στη «σύγκρουση του Δικαίου προς το Δίκαιο».

Η σύγχρονη τραγωδία όμως έχει σχεδόν πάντα τις ρίζες και τις αιτίες της στη σύγκρουση της ασυνειδησίας με τα φρικτά και ολέθρια επακόλουθά της όπως αυτά που προήλθαν από την φρικτή και ολέθρια σύγκρουση των δύο τρένων.

 Ένα τεράστιο ποσοστό (πάνω από 90%) από τραγωδίες διαφόρων τύπων και μεγεθών θα είχαν αποφευχθεί αν όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς έκαναν απλά με ευσυνειδησία και επάρκεια το καθήκον τους.

Κάτι τέτοιο όμως, στην Ελλάδα του σήμερα, παραμένει δυστυχώς και για άγνωστο ακόμα χρονικό διάστημα… ακόμα ζητούμενο.

Facebook Comments