– Αν προκύψει ανάγκη μετεκλογικής συνεργασίας με  ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ, και εφόσον έχουν γίνει όλες οι απαραίτητες συμφωνίες, γιατί αποκλείει εκ προοιμίου τους αρχηγούς των κομμάτων αυτών ως πρωθυπουργούς; (Το ότι δεν αισθάνεται την ανάγκη να μας εξηγήσει τους λόγους, είναι τουλάχιστον παράδοξο).

– Αν (εντελώς υποθετικά, φυσικά) έπαιρνε το κόμμα του ένα «πολύ ισχυρό διψήφιο ποσοστό» (για παράδειγμα γύρω στο 35% !!), θα δεχόταν να γίνει ο ίδιος πρωθυπουργός;

– Και αν ναι, γιατί; …

Και πάμε τώρα στο πιο ενδιαφέρον ερώτημα:

– Γιατί θα ψήφιζε κάποιος ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ και Ανδρουλάκη;

Α) «Γιατί συμφωνεί με το κυβερνητικό τους πρόγραμμα».

Το πρόγραμμα όμως αυτό αποτελείται από ένα σύνολο από «πρέπει» (σύμφωνα με την σοσιαλδημοκρατική άποψη πάντα) χωρίς να διευκρινίζεται σχεδόν πουθενά το «πώς» (π.χ. θα καταργήσουμε το 1,2,3 για τους 4,5,6 λόγους και στη θέση τους θα νομοθετήσουμε τα 7,8,9 για τους 10,11,12 λόγους, που στην Ελλάδα του σήμερα είναι εφικτά σύμφωνα με τα δεδομένα 13,14,15 που σας παραθέτουμε και θα είναι αποδοτικά, σύμφωνα με τα 16,17,18 δεδομένα από την διεθνή εμπειρία).

Μοιάζει περισσότερο με διακήρυξη αρχών και ευχολόγιο παρά με πρόγραμμα – χρονοδιάγραμμα συγκεκριμένων δράσεων.

Β) «Γιατί θεωρεί τα στελέχη του συγκεκριμένου κόμματος ικανά να σχεδιάσουν και να διεκπεραιώσουν με επιτυχία τις κυβερνητικές πρωτοβουλίες».

Για ποια όμως άξια και προβεβλημένα στελέχη μιλάμε; Με ποιο βιογραφικό, ποια εμπειρία και ποια επιτυχημένη κυβερνητική – διοικητική προϋπηρεσία;

Γ) «Γιατί μας καλύπτουν οι δηλώσεις – διακηρύξεις για κυβερνητικές συνεργασίες, που εξασφαλίζουν ένα σταθερό μετεκλογικό πλαίσιο, ώστε να προκύψει βιώσιμη κυβέρνηση».

Εδώ όμως υπάρχει το απόλυτο αδιέξοδο που προκύπτει κυρίως από την άρνηση του Ανδρουλάκη να αποδεχτεί τον Μητσοτάκη ή τον Τσίπρα ως πιθανούς αυριανούς πρωθυπουργούς.

Αφενός μεν θεωρούν τη Νέα Δημοκρατία εκπρόσωπο της «Δεξιάς συντήρησης», οπότε κάθε απόπειρα συνεργασίας υπονομεύεται ακόμα και αν αυτή (εντελώς υποθετικά πάντα) συμφωνούσε σε πρωθυπουργό που να μην είναι ο αρχηγός της (π.χ. Δένδιας, Πιερρακάκης, Χατζηδάκης…).

Με τον ΣΥΡΙΖΑ αφετέρου, τον οποίο ενδεχομένως να θεωρεί ότι ανήκει στο «προοδευτικό τόξο» (τρομάρα μας…) με ποιόν πρωθυπουργό θα συμφωνούσε; Με τον Τσακαλώτο μήπως, με τον Κατρούγκαλο ή με την Αχτσιόγλου;

(Εδώ φυσικά δικαιώνουμε απολύτως τον κ. Ανδρέα Λοβέρδο)

… …

…

Και επειδή απάντηση στα ερωτήματα μάλλον δεν πρόκειται να πάρουμε, θα περιμένουμε φυσικά να δοθεί η «απάντηση» σε όλα τα παραπάνω από τους πολίτες την ώρα της κάλπης.

Πολύ φοβάμαι όμως ότι αυτή δεν θα είναι αυτή που προσδοκά ο κ. Ανδρουλάκης.

Αυτός φαίνεται να κάνει ό,τι μπορεί ώστε το κόμμα του αντί για «ισχυρό διψήφιο ποσοστό» να καταλήξει σε … ανίσχυρο (και θνησιγενές) μονοψήφιο.

Πολύ κρίμα για τη σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα που εκπροσωπείται από το κόμμα του, που αποδεικνύεται εντελώς ασυνάρτητο σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες.

Και ακόμα μεγαλύτερο κρίμα όταν η κεντροαριστερά εν γένει αφήνεται να εκπροσωπείται (όσο εκπροσωπείται ως «συνιστώσα» …) από τον ακόμα πιο ασυνάρτητο και άκρως επικίνδυνο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ (τρομάρα μας, στην κυριολεξία όμως…)

Facebook Comments