Η επιστροφή της πολιτικής

Δεν γνωρίζω πόσο έχουμε συνειδητοποιήσει ως κοινωνία, ότι  αυτές οι εκλογές, αποτελούν ένα μικρό σημείο καμπής στην πρόσφατη ιστορία μας. Είναι οι πρώτες εκλογές της περιόδου της κρίσεως ή της «μνημονιακής» περιόδου, αν θέλετε, όπου δεν έχουμε πλέον σοβαρή αντιμνημονιακή παράταξη  που θα διεκδικεί  με αξιώσεις την εξουσία. Τουναντίον, όλα τα κυρίαρχα κόμματα του πολιτικού συστήματος, με δυσθυμία ή ενθουσιασμό, καλούνται να εφαρμόσουν ένα νέο, μεγάλο μνημόνιο.

Ο ύστερος εθνικός διχασμός λοιπόν , πλέον έχει αποδυναμωθεί δραματικά. Φυσικά οι πληγές θα μείνουν για καιρό ανοικτές, και «αντιμνημονιακά» μικροκόμματα, θα υπάρχουν για ένα διάστημα ακόμα, όπου θα προσπαθούν να «τσιμπήσουν» ψήφους, με τη  χρήση καταγγελτικών ρητορικών. Θα μπορούσε λοιπόν να ειπωθεί ότι δεν υφίσταται ένα μεγάλο ερώτημα, σε αυτές τις εκλογές.  Ούτε καν διακύβευμα ίσως, αφού όλες οι σημαντικές πολιτικές δυνάμεις βρίσκονται κάτω από το ίδιο πλαίσιο κυβερνητικών επιλογών. Και όμως, αυτή είναι κατά την γνώμη μου μια λάθος σκέψη, το μεγάλο διακύβευμα υπάρχει και είναι η επιστροφή της πραγματικής Πολιτικής.

Ως τώρα ζούσαμε έναν διάλογο στον οποίο διάφορες δυνάμεις,  αποζητούσαν την ψήφο του λαού, προσφέροντας εύκολες αντιμνημονιακές λύσεις, οι οποίες λίγο ως πολύ, έταζαν πως από την επόμενη ημέρα της ανάληψης της εξουσίας,  θα μας έκαναν να ζούμε καλύτερα. Σε καμία περίπτωση δεν γινόταν σοβαρή συζήτηση περί ιδεών, πολιτικών και τεχνοκρατικών χειρισμών, για την διαχείριση της χώρας. Η ισοπεδωτική αντιμνημονιακή ρητορική, δημιουργούσε παράλυση στον πολιτικό διάλογο και σε ένα βαθμό,  «εξανάγκαζε» την «άλλη πλευρά», να προχωρά σε μια «μηχανιστική» , εκτέλεση του αντιδημοφιλούς μνημονίου, συχνά ισοπεδωτική και άδικη,  μέχρι την τελική εξάντληση των όποιων πολιτικών δυνάμεων της.

Το τελευταίο επτάμηνο αναδείχτηκε  με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο το γεγονός ότι η πολιτική δεν είναι απλώς η εκφορά διαπιστώσεων, πεποιθήσεων και θεατρινισμού. Η χώρα υπέστη τεράστιες οικονομικές ζημιές, και παραλίγο να χάσει ιστορικές γεωπολιτικές επιλογές και να βρεθεί εκτός των ορίων του δυτικού κόσμου.

Αν τουλάχιστον σε κάτι ωφέλησε αυτή  η αχρείαστη περιπέτεια ήταν στο να καταρριφθούν οι μύθοι περί εύκολων λύσεων του «ενός νόμου και ενός άρθρου». Αν και βλέπουμε ότι έχουμε την απόπειρα για έναν νέο, μη πολιτικό διχασμό, ο οποίος περιγράφεται ως το «παλιό εναντίον του νέου», όμως θεωρώ ότι δεν θα περάσει όπως ο προηγούμενος στην κοινωνία και ότι είναι πιο πολύ ένας «μαρκετινίστικος» διαχωρισμός.

Η επόμενη μέρα, μετά από την περίοδο του μνημονιακού διχασμού,  δεν μπορεί να στέκεται πάνω σε νέα επίπλαστα διλλήματα λοιπόν που δεν έχουν και καμία πρακτική αξία για την κοινωνία. Αυτό που πρέπει επιτέλους να δούμε είναι την επιστροφή της πραγματικής πολιτικής και των αληθινών πολιτικών ιδεών.

Η χώρα λόγω της κρίσης και του διχασμού που πέρασε, βρισκόταν σε μια συνεχή κατάσταση φθοράς, η οποία δεν αντιμετώπιζε στα σοβαρά τις παθογένειες που προκάλεσαν τα προβλήματα σε πρώτη φάση. Το δε τελευταίο επτάμηνο από την αγγίξαμε στο  της σημείο πραγματικής δομικής αποσάθρωσης. Όπου τα χειρότερα αποφεύχθηκαν κυρίως χάρη στον «πατριωτισμό» της δημόσιας διοίκησης και των πολιτών της χώρας μας.

 Η Ελλάδα, πρέπει σε πρώτο στάδιο να περιέλθει σε μια κατάσταση στοιχειώδους κανονικότητας και ουσιαστικής διακυβέρνησης. Αλλά αυτό είναι το πρώτο βήμα. Στην ουσία θα πρέπει να τεθεί από τώρα το θέμα ενός πραγματικού αναπροσανατολισμού. Συχνά λέμε για το νέο «παραγωγικό μοντέλο», αλλά αυτό δεν επαρκεί, χρειάζεται μια πορεία προς την συνολική ισχυροποίηση της χώρας. Και όταν λέω ισχυροποίηση, εννοώ στους θεσμούς, στις παραγωγικές δομές, στην κοινωνική συνοχή στο κοινωνικό κράτος και γενικότερα σε όλους τους στρατηγικούς πυλώνες ενός σύγχρονου κράτους. Ειδάλλως κινδυνεύουμε να μεταμορφωθούμε σε μια χέρσα περιφέρεια του ευρωπαϊκού και του παγκόσμιου συστήματος.

Η επιστροφή της πολιτικής είναι το ζητούμενο. Αλλά όχι με όρους του παρελθόντος. Η επιστροφή θα αφορά το ουσιαστικό όραμα για το μέλλον, το οποίο θα ξεπερνάει τις διαχειριστικές, στατικές λογικές.  .

Σε αυτές τις εκλογές λοιπόν το διακύβευμα, είναι να επιστρέψει η πολιτική ως διαλεκτική και να ενισχυθούν οι δυνάμεις οι οποίες θα μπορέσουν να διαχειριστούν σε ένα βαθμό τις τύχες της πατρίδας μας. Όμως αυτό, θα είναι μόνο το πρώτο βήμα, με το τέλος της ρητορείας μνημόνιο – αντιμνημόνιο, θα πρέπει να  ξεκινήσει ο πραγματικός διάλογος για μια καθολικά διαφορετική πορεία για την χώρα.