Την Άνοιξη του 2001, όταν η γειτονική χώρα πρακτικώς χρεωκόπησε και προσέφυγε στο ΔΝΤ, ο Μπουλέντ Ετσεβίτ ζήτησε από τον αντιπρόεδρο της Παγκόσμιας Τράπεζας Κεμάλ Ντερβίς να επιστρέψει στην πατρίδα του για να συμβάλει στην ανόρθωσή της. Από την θέση του υπουργού τον Οικονομικών κατάφερε σε δύο μόλις χρόνια να εφαρμόσει βαθιές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που άλλαξαν τον τρόπο λειτουργίας της τουρκικής οικονομίας οδηγώντας την χώρα σε μια μακρά περίοδο οικονομικής ανάπτυξης, απεμπλεκοντάς την από τις πολιτικές του ΔΝΤ.
 
Αν νομίζετε ότι αναλύω παράδειγμα κυβέρνησης τεχνοκρατών, όμοια με την κυβέρνηση Παπαδήμου, κάνετε λάθος και θα καταλάβετε τι εννοώ.
 
Ο Κεμάλ Ντερβίς  κατάφερε με μυαλό πολιτικού (άρα καμία σχέση με την περίπτωση Παπαδήμου), όντας σοσιαλδημοκράτης,  να λάβει την στήριξη της τουρικής Εθνοσυνέλευσης αλλά και της κοινωνίας. Κατάφερε να μην υπάρξει σχεδόν καμία απεργία, απλά γιατί – όπως είχε πει ο ίδιος πέρυσι στον Αθ. Έλλις στην Καθημερινή – κατάφερε να πείσει τα συνδικάτα για την κρισιμότητα της κατάστασης και την αναγκαιότητα να σταθεί η κοινωνία ενωμένη. Όπως είχε πει, «από την πλευρά τους ήταν ρεαλιστές, ένα κύμα απεργιών εν μέσω της τουριστικής περιόδου θα είχε σκοτώσει το πρόγραμμα προσαρμογής, με τραγικές συνέπειες για όλους». Το αποτέλεσμα ήταν της ανοχής όλων, ήταν η οικονομία από ύφεση 8% τον πρώτο χρόνο να γυρίσει σε ανάπτυξη 8% τον δεύτερο.
 
Το κλειδί όμως ήταν και κάτι άλλο. Το 70% της επιτυχίας του εγχειρήματος ήταν η εμπιστοσύνη. Από την στιγμή που ο κόσμος επανέκτησε την εμπιστοσύνη τα πράγματα άλλαξαν γρήγορα και η Τουρκία εισήλθε σε περίοδο ταχείας ανάπτυξης.
 
Το τρίπτυχο που βασίστηκε ήταν: Δημοσιονομική πειθαρχεία, βαθιές μεταρρυθμίσεις και κοινωνική ειρήνη. Εγώ θα πρόσθετα και η παρουσία του ίδιου.
 
Τι έχουμε στην Ελλάδα; Κατά καιρούς μόνο το πρώτο. Αναζητούμε το τέταρτο, τον άνθρωπο που θα αποτελέσει την συγκολητική ουσία για να γίνουν πράξη οι μεταρρυθμίσεις με την στήριξη της κοινωνίας…  και αυτό το πρόσωπο δεν υπάρχει για την ώρα στο πολιτικό προσκήνιο…

Facebook Comments