Σ’ έναν κόσμο γεμάτο πλαστικά χείλη, στήθη, μάγουλα, αλλοιωμένα μυαλά και ψυχές, εσύ είχες τη μαγκιά να βγαίνεις φόρα παρτίδα με το σκαμμένο σου πρόσωπο, τα ροζιασμένα σου χέρια που πρόδιδαν την ηλικία σου και με την σχεδόν αμόλυντη ψυχή σου να καταθέτεις κομμάτια απο σένα. Αληθινά δικά σου, χωρίς το φλύαρο εγώ. Και κατάφερνες ακόμα κι εκείνο τον κόσμο, τον άλλον, να τον κάνεις να λυγίζει, να σπάει, να σιωπά.

Ήσουν ερμηνεύτρια. Από το πρώτο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο. Όλα τα βιώματα, πικρά και γλυκά κούμπωναν σε κάθε νότα, σε κάθε στίχο και λέξη, τόσο  ανεπιτήδευτα, που σε ακινητοποιούσαν.

Ήσουν άνθρωπος. Εντός κι εκτός σκηνής. Ήσουν η ίδια. Απογυμνωμένη. Με τα λάθη, τα πάθη, τα πιστεύω, τις αρχές, το ήθος.

Με ελάχιστη δισκογραφία κι αυτή προς το τέλος του βίου σου, κατάφερες να κολυμπήσεις στα βρώμικα νερά του συστήματος, της μαρκίζας, των κασέ, του γλειψίματος,  απαλλαγμένη από κανόνες και μάνατζερ. Έγινες ευρέως γνωστή και στις νεότερες ηλικίες.

Ακόμη κι όταν σε ανακάλυψε η τηλεόραση και σε ενέταξε στις εκπομπές της, πλασάροντας το διαφορετικό, το εναλλακτικό, ούτε εκεί μάσησες. Έδινες αυτά που έδινες και πριν, χωρίς να ξεπουλιέσαι για λίγη προβολή και δημοσιότητα.

Σ’ έναν κόσμο τόσο διεφθαρμένο και ψεύτικο, μας δίδαξες τι θα πει: παλεύω με το κεφάλι ψηλά, προχωράω στο δρόμο μου, μαθαίνω κι όταν πέφτω στη λάσπη, να σηκώνομαι να ξεσκονίζομαι και να συνεχίζω.

Σ’ ευχαριστούμε γιατί μέσα από τη διαδρομή που επέλεξες, είδαμε στην άκρη το φως, την ελπίδα, ερέθισμα και για μας να συνεχίζουμε τη δική μας.

Facebook Comments