Να σας πω τώρα ότι τους λυπάμαι, έτσι που κατάντησαν; Θα πω ψέματα. Να πω ότι δεν χαμογέλασα ακούγοντας τον Κούλογλου να μιλά στην εκπομπή μου ή παρακολουθώντας τον Φίλη να μιλά στον Παπαδάκη; Χαμογέλασα πλατιά, σας το ομολογώ. Αλλά αν πω ότι αυτή η εκφυλιστική διαδικασία που κατατρώει τον Σύριζα δεν μου αφήνει μια γλυκιά επίγευση στο στόμα, θα πω ψέματα.

Γενικά αυτό δεν είναι σωστό για έναν δημοσιογράφο. Ούτε καν για ένα πολιτικό αναλυτή, καθώς το συναίσθημα επηρεάζει την κρίση του ανθρώπου και στρεβλώνει τις αναλυτικές του δυνατότητες. Πλην όμως η περίπτωση του Σύριζα όσον αφορά τους δημοσιογράφους ήταν πάντοτε ειδική. Επί πολλά χρόνια ο Σύριζα μας έβαλε εν σώματι απέναντι και μας άλλαξε τα φώτα. Ουδέποτε μας υπολόγισε ως λειτουργούς, που η δουλειά τους είναι να βρίσκουν την είδηση και να τη μεταδίδουν. Πάντα μας αντιμετώπιζε ως εχθρούς που είτε πρέπει να εξημερωθούν και να γίνουν πειθήνιοι, είτε πρέπει να εξοντωθούν.

Δεν ήμασταν εμείς που ανοίξαμε πόλεμο στον Σύριζα, εκείνος τον άνοιξε εναντίον μας από την πρώτη στιγμή της ύπαρξης του ως ριζοσπαστικό κόμμα.

Δεν γράφω για τον Πολάκη και τις επιθέσεις του, αν και δικαιούμαι καθότι τώρα με Κασσελάκη αυτός είναι που κάνει κουμάντο εκεί μέσα. Γράφω για όλους τους, που το ‘χαν πάντα πολύ εύκολο να κατακεραυνώσουν όποιον λειτουργό του τύπου είχαν απέναντι, παρά να κάτσουν να σκεφτούν μήπως αυτά που λέει ή ρωτά έχουν μια κάποια αξία. Και τους τα γράφαμε εμείς, τους τα λέγαμε. «Έτσι που πάτε και με το μυαλό που κουβαλάτε, μόλις ξεπεραστεί η κρίση που σας γέννησε, θα εξαφανιστείτε.»

Τίποτα αυτοί. Με τις ιδεολογικές παρωπίδες στα μάτια τους, το δήθεν ηθικό τους πλεονέκτημα φορεμένο σαν φωτοστέφανο γύρω απ’ το κεφάλι τους.

Ε, τώρα λοιπόν που αλληλοσκοτώνονται όπως σκότωναν κάποτε εμάς, ας μην διαμαρτύρονται που μας βλέπουν να καθόμαστε σε μια γωνιά και τους χαζεύουμε χαμογελώντας…

Facebook Comments