Ζούμε πρωτοφανείς πολιτικά εποχές. Η απόλυτη επικράτηση της ΝΔ και του Κυριάκου Μητσοτάκη σε συνδυασμό με τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και τον πολυκερματισμό της αντιπολίτευσης.

Είναι η πρώτη φορά που κυβερνών κόμμα κερδίζει δεύτερη, διαδοχική  κυβερνητική θητεία, χωρίς να αντιμετωπίζει ισχυρή αντιπολίτευση, με μια πολυδιασπασμένη Βουλή, στην οποία συμμετέχουν επτά,  στην πραγματικότητα μικρομεσαία, κόμματα της αντιπολίτευσης. Τα οποία μάλιστα αυξήθηκαν σε οκτώ μετά τη φυγή της ομάδας Αχτσιόγλου- Τσακαλώτου- Χαρίτσης. Η νίκη της Νέας Δημοκρατίας και του κ. Μητσοτάκη στις εκλογές της 21 Μαΐου και μετά στις εκλογές της 25 Ιουνίου, είναι αναμφίβολα  στρατηγική νίκη και όχι μια απλή εκλογική επικράτηση. Ο Μητσοτάκης και η κυβέρνηση του καθίστανται κυρίαρχοι του πολιτικού σκηνικού, σε μια περίοδο μεγάλων παγκόσμιων αλλαγών και μεγάλων προκλήσεων. Αυτό δεν είχε συμβεί ποτέ ξανά από το 1974 και μετά. Ούτε καν το 1974 όταν η τότε Ν.Δ. του Κωσταντίνου Καραμανλή είχε φάση στο αστρονομικό ποσοστό του 54%. Αυτό βέβαια έχει και θετικές αλλά και αρνητικές συνέπειες. Οι θετικές είναι οτι η κυβέρνηση έχει την απόλυτη εμπιστοσύνη και του λαού και της Βουλής να εφαρμόσει πλήρως κι ανεμπόδιστα το πρόγραμμα της για την ανάπτυξη και την αναγέννηση της πατρίδας και της κοινωνίας μας, χωρίς να εμποδίζεται από την συχνά τοξική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων κομμάτων, όπως συνέβαινε στην πρώτη θητεία της.

Εχει όμως κι αρνητικές συνέπειες αν δεν προσέξει. Να αναπτυχθούν φαινόμενα αλαζονείας και εφησυχασμού, που μπορεί να την καταβαραθρώσουν. Λέγεται οτι υπάρχει μια «πολιτική κατάρα», που συνοδεύει μια κυβέρνηση στη δεύτερη θητεία της και δεν της επιτρέπει να διεκδικήσει αποτελεσματικά μια τρίτη εκλογή. Είναι χαρακτηριστικό οτι από το 1974, μόνο ένα κόμμα, το ΠΑΣΟΚ, κέρδισε τρεις διαδοχικές εκλογές. Αλλά με δύο διαφορετικούς αρχηγούς. Το 1993 με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Το 1996 και το 2000 (και μάλιστα πολύ οριακά), με τον Κώστα Σημίτη. Ανατρέχοντας στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας θα δούμε οτι κανένας πολιτικός ηγέτης δεν κέρδισε τρεις διαδοχικές εκλογές. Ούτε καν ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Οι λόγοι είναι κυρίως δύο. Ο σημαντικότερος κατά τη γνώμη μου είναι ότι το εκλογικό σώμα κουράζεται από τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα κι αναζητεί κάποια ανανέωση. Γιατί συνήθως καταψηφίζουμε όσους μας κουράζουν. Αυτό είναι λογικό σε μια δημοκρατία.

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι οι κυβερνήσεις της δεύτερης τετραετίας είναι συνήθως αναποτελεσματικότερες. Η κόπωση, η επανάπαυση, τα διογκωμένα προβλήματα, οι ανικανοποίητες προσδοκίες του κόσμου, συμβάλλουν σε αυτό. Θα αποτελέσει άραγε η δεύτερη κυβέρνηση του Κυριάκο Μητσοτάκη εξαίρεση. Είναι πολύ νωρίς ακόμα να πούμε αν όντως μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο. Είναι σαφές πως ο πρωθυπουργός προσπαθεί να εφαρμόσει πλήρως το προεκλογικό του πρόγραμμα. Και ότι ο ίδιος διακατέχεται από μεγάλο αίσθημα ευθύνης και καθήκοντος. Το οποίο συνοδεύει με σκληρή δουλειά, σωφροσύνη, άρτιο συντονισμό, σχεδιασμό και αποτελεσματικότητα. Θα τον ακολουθήσουν όμως οι συνεργάτες του; Ήδη κάποιοι σχολιάζουν τις ατυχείς δηλώσεις υπουργών. Τα «φάλτσα» αυτά δεν είναι ικανά για να αλλοιώσουν τη θετική εικόνα της κυβέρνησης και προσωπικά του πρωθυπουργού. Αλλά η επιτυχία τους στις επόμενες εκλογές δεν θα κριθεί μόνο από την διαφαινόμενη αποτυχία, και πάλι, της αντιπολίτευσης. Αλλά κυρίως από το έργο της κυβέρνησης και φυσικά από τον χειρισμό των έκτακτων καταστάσεων. Διότι, κακά τα ψέματα, τα γεγονότα, όπως έλεγε ο Μακμίλαν, διαμορφώνουν τις πολιτικές εξελίξεις!

Facebook Comments