Να διατηρούμε τις μνήμες μας και την ικανότητα μας για σύγκριση στο διάβα των χρόνων

Ότι όλοι μας σε τούτη τη χώρα ζούμε μέσα σε μια συλλογική πολιτική παρανόηση, δεν υπάρχει αμφιβολία.

Ξεχνούμε ότι τα τελευταία σαράντα χρόνια, μπορεί και παραπάνω, ζήσαμε έναν δικομματισμό στον οποίον μια διαφορά τριών – τεσσάρων μονάδων ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο κόμμα θεωρούνταν κραταιή πολιτική ηγεμονία του πρώτου.

Ξεχνούμε ότι ζήσαμε εκλογές που κρίθηκαν στη μονάδα (το 2000), οι οποίες έβγαλαν ακλόνητη κυβέρνηση τετραετίας. Σήμερα, 20 μονάδες διαφορά θεωρούνται πτώση του πρώτου.

Ξεχνούμε ότι το 2015, ο ένας ιστορικός πόλος του συστήματος μας σχεδόν εξαϋλώθηκε (το ΠΑΣΟΚ στο 4,6% και έβδομο στην κατάταξη), ενώ ο δεύτερος πόλος έφτασε στα μεταπολιτευτικά του χαμηλά (η ΝΔ στο 27,8%), χάνοντας το ένα τρίτο της πάγιας δύναμης του.

Ξεχνούμε ότι μόλις πριν δύο τετραετίες, οι λεγόμενες αντισυστημικές πολιτικές δυνάμεις, όχι μόνο κυβερνούσαν αλλά άθροιζαν άνω του 50% του συνολικού εκλογικού μας σώματος. Σήμερα οι αντισυστημικοί με το ζόρι αθροίζουν 10% αν τους βάλουμε παρέα με τους θρησκόληπτους.

Ξεχνούμε ότι μόλις πριν μια πενταετία, αν έλεγε κανείς ότι θα εισάγαμε εργαζόμενους από άλλες χώρες διότι εδώ δεν υπάρχουν εργατικά χέρια ή ότι το ελληνικό χρηματιστήριο θα είναι το ελκυστικότερο της Ευρώπης ή ότι θα είχαμε υπεροπλία έναντι της Τουρκίας, θα μας φορούσαν ζουρλομανδύα και θα μας έστελναν στο Δρομοκαΐτειο.

Ξεχνούμε ότι ουδέποτε άλλοτε στα μεταπολιτευτικά χρόνια, υπήρξε κυβέρνηση δεύτερης τετραετίας που να μην έχει βαλτώσει από το εναρκτήριο σφύριγμα της θητείας της. Οι κυβερνήσεις που πήραν δεύτερη θητεία ήταν πάντα (και το 1977-81 και το 1985-89 και το 2000-04) παρακμιακές, φοβικές σε μεταρρυθμίσεις, διεφθαρμένες και θνησιγενείς. Μόνο στις μέρες μας βλέπουμε μια κυβέρνηση δεύτερης τετραετίας που διατηρεί και τον μεταρρυθμιστικό της οίστρο (ανεξάρτητα αν συμφωνούμε ή όχι με τις επιλογές της) και την πολιτική της κυριαρχία και τη λαϊκή της αποδοχή.

Βεβαίως, τα προβλήματα του έθνους μας, του κράτους μας, του λαού μας, των κοινωνικών μας ομάδων, των ατόμων γύρω μας, του εαυτού μας εν τέλει, δεν θα τελειώσουν ποτέ. Ο παράδεισος δεν δόθηκε στο ανθρώπινο είδος, πόσο μάλλον στο ελληνικό του υποσύνολο. Αλλά να διατηρούμε τις μνήμες μας και την ικανότητα μας για σύγκριση στο διάβα των χρόνων.