Πώς θα μπορούσε να σώσει την άτυχη Κυριακή ο αστυνομικός, όταν απαγορεύεται η χρήση όπλου; Όταν δεν έχει ούτε καν taser; Με τα χέρια; Αλλάξτε τους κανόνες εμπλοκής, όπως φωνάζει 12 χρόνια τώρα η #ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, εκπαιδεύστε τους αστυνομικούς και σταματήστε να τους σέρνετε στα δικαστήρια, όταν κάνουν τη δουλειά τους. Διότι ακόμα και αν μπορούσε να χρησιμοποιήσει το όπλο του, ποια στιγμή θα το έκανε αυτό; Βλέποντας έναν άγνωστο άντρα να πλησιάζει το τμήμα, χωρίς να ξέρει τις προθέσεις του; Ο αστυνομικός δεν τον ήξερε προσωπικώς, άρα έπρεπε η κοπέλα να φωνάξει “αυτός είναι”. Αν αυτή δεν το έκανε, πώς να αναλάβει δράση ο αστυνομικός;

Ορμάει, λοιπόν, ο πρώην σύντροφος, την αιφνιδιάζει, και πέφτει πάνω της με το μαχαίρι. Τι θα μπορούσε να κάνει ο αστυνομικός; Νομίζετε ότι το να πυροβολήσεις κάποιον τη στιγμή που πέφτει πάνω σε ένα άλλο σώμα και παλεύουν είναι απλό πράγμα; Θέλει εξαιρετική ετοιμότητα και ικανότητα στόχευσης και, πάλι, δεν αποκλείεται η σφαίρα να βρει το λάθος σώμα. Τα έχει αυτά κάποιος/α που ρίχνει μια βολή τον χρόνο και αν; Αλλά, ας πούμε ότι η κοπέλα τον αντιλαμβανόταν και δευτερόλεπτα πριν της ορμήξει έλεγε στον φρουρό, “αυτός είναι”. Αν ο φρουρός πυροβολούσε και τον τραυμάτιζε ή τον σκότωνε, δεν θα ήταν πολλοί αυτοί που θα έλεγαν ότι “το έφαγε το παιδί”, ενώ ήθελε απλώς να της μιλήσει; Βέβαια, θα εύρισκαν το μαχαίρι πάνω του, αλλά όλα αυτά θα έπρεπε να τα κρίνει το δικαστήριο στο οποίο θα τραβολογιόταν ο αστυνομικός, με δικά του έξοδα, ποιος ξέρει για πόσα χρόνια, ενδεχομένως και προφυλακιζόμενος ως επικίνδυνος, για να ικανοποιηθεί το “κοινό αίσθημα”, που θα διαδήλωνε απαιτώντας «ΔΙΚΕΟΣΙΝΗ». Και, φυσικά, θα δεχόταν την κατακραυγή και τις κατάρες αυτών που σήμερα τον κατηγορούν γιατί δεν επενέβη. Βλέπετε, ο τύπος με τατουάζ στο μισό του σώμα, με σκουλαρίκια και στα δύο αυτιά, με piercing και στα δύο φρύδια, συν στο κάτω χείλος, συν στις δύο ρώγες του στήθους, με μπλουζάκια με το σήμα της αναρχίας και με ζωή μεταξύ παρανομίας και παρασιτισμού δεν είναι ο κυρ-Παντελής, ο φορέας της πατριαρχικής εξουσίας που τόσο θέλουν οι αριστεροί να ευθύνεται για τα πάντα. Δικός τους είναι, υποστηρικτής, φαντάζομαι, των δικαιωμάτων των γυναικών μέχρι να του πουν “όχι”. Όπως και ο άλλος αναρχικός, ο δολοφόνος της άτυχης Γαρυφαλλιάς στη Φολέγανδρο, για τον οποίο οι φεμιναζί δεν έβγαλαν «κιχ». Κι αν ο επιτιθέμενος ήταν Ρομά ή Λοάκτι+ δεν τον ξέπλενε τον αστυνομικό ούτε ο Νιαγάρας.

Το μεγάλο λάθος είναι ότι την άφησαν να φύγει από το Αστυνομικό Τμήμα. Όμως αυτό δεν είναι λάθος των αστυνομικών, αλλά των κανόνων που εφάρμοσαν. Από τη στιγμή που φτάνεις στο τμήμα για να καταγγείλεις απειλή, θα πρέπει ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ να τίθεσαι υπό την προστασία του νόμου. Δηλαδή: μένεις στο τμήμα, μέχρι ένα περιπολικό να σε πάει σε μια από τις δομές που υπάρχουν για γυναίκες θύματα ενδοοικογενειακής βίας και η αστυνομία αναλαμβάνει να καλέσει τον καταγγελλόμενο για να διερευνήσει το γεγονός και να πράξει τα δέοντα. Αν ίσχυε αυτό το πρωτόκολλο, κάποια (ή και κάποιος – δεν σκοτώνουν μόνο οι άντρες…) θα ήξερε ότι φτάνοντας στην Αστυνομία τα πράγματα πλέον θα ήταν πολύ σοβαρά και για την ίδια/ο. Αλλιώς θα κάναμε την Αστυνομία διαιτητή στους καβγάδες των ζευγαριών που έχουν αυτό που λέμε “τοξική σχέση” και, δυστυχώς, δεν είναι λίγα. Ή, η απειλή της καταγγελίας θα μπορούσε να γίνει όπλο στα χέρια εκβιαστριών. Είναι πρόσφατη η περίπτωση δυο αγοριών που καταγγέλθηκαν για ομαδικό βιασμό και έμειναν στη φυλακή 17 μήνες, για να αποδειχθεί στο δικαστήριο, ότι η νεαρά που τους μήνυσε, είχε κλείσει διαδικτυακό ραντεβού ακριβώς γι’ αυτόν τον σκοπό, είχε συμμετάσχει στο “τρίο” ασμένως και το καταφχαριστήθηκε, επεδίωξε επανάληψη, αλλά όταν ανακάλυψαν οι γονείς της τις “συμπεριληπτικές” της αντιλήψεις για το σεξ, αναγκάστηκε να το «βαφτίσει» βιασμό. Φυσικά, οι δύο νέοι αθωώθηκαν παμψηφεί, αλλά ποιος θα τους αποζημιώσει για την 17μηνη εμπειρία τους και τον διασυρμό που υπέστησαν; Χρειάζεται τεράστια προσοχή στο νομικό πλαίσιο και απαιτούνται δικαστές με σύνθετες ικανότητες όταν ανακύπτουν θέματα στην γκρίζα περιοχή μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου βίου.

Θα πω όμως και κάτι αντιδημοφιλές. Η άτυχη κοπέλα είχε μηνύσει τον σύντροφό της το 2020, για βιασμό και βιαιοπραγία. Μετά, όχι μόνο απέσυρε τη μήνυση, αλλά ανέβαζε στο προφίλ της εικόνες έρωτα και ευτυχίας, με αγκαλιές και φιλιά, από τα ταξίδια τους σε όλη την Ελλάδα. Σε μια από αυτές άφηνε να εννοηθεί ότι ετοιμάζονται για γάμο και οι φίλοι τής ευχόντουσαν “καλά στέφανα”. Ας πούμε, λοιπόν, ότι είσαι εσύ αστυνομικός και ξέρεις το παρελθόν αυτής της σχέσης. Και βλέπεις την κοπέλα που είχες δει και πριν 4 χρόνια, να σου λέει ότι ο (πρώην; νυν; δεν μπορείς να ξέρεις…) σύντροφός της, αυτός που μηνύθηκε αλλά τα ξαναβρήκαν, την απειλεί. Πόσο σοβαρά θα πάρεις την καταγγελία;

Θα το πω, αλλά θα πέσει στο κενό, διότι ο έρωτας (και η αυταπάτη που τον συνοδεύει) δεν ξέρει από λογική: κάποιος που έχει προδιαγραφές για κακοποιητική συμπεριφορά, φαίνεται πριν την εκδηλώσει χτυπώντας ή μαχαιρώνοντας. Συνήθως αυτοί οι άνθρωποι είναι διεκδικητικοί, κτητικοί, αυταρχικοί, χειριστικοί, ζηλιάρηδες, εγωπαθείς, νάρκισσοι. Όχι, κοπέλα μου δεν το κάνει γιατί σε “θέλει πολύ”. Να μην σε γοητεύει η επιμονή του. (Πόσες φορές δεν το έχουμε ακούσει αυτό, ε;) Το κάνει επειδή είναι συμπλεγματικός και ανασφαλής. Κι εσύ το ανέχεσαι επειδή είσαι το ίδιο. Λυπάμαι που το λέω, αλλά έτσι είναι. Μακριά από τέτοιες σχέσεις. Φύγε τρέχοντας, πριν καν σηκώσει χέρι. Διότι το χέρι από το μαχαίρι απέχουν μια συλλαβή.

Facebook Comments