Θα ζούμε εφεξής σε κάποιο ονειρικό πολιτικό σκηνικό;

Για να μην έχουμε ψευδαισθήσεις που θα διαψευστούν στο εγγύς μέλλον, μην σας μπει η ιδέα ότι με την αντικατάσταση του ΣΥΡΙΖΑ από το ΠΑΣΟΚ, ως κεντροαριστερού πυλώνα απέναντι στη ΝΔ, θα ζούμε εφεξής σε κάποιο ονειρικό πολιτικό σκηνικό.

Απλώς “τώρα” θα είναι μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον, είτε φωνάζει είτε δεν φωνάζει, θα περνά απαρατήρητος. Μια ιδέα εξάλλου πήραμε από την προχθεσινή συνεδρίαση της Βουλής, με το έντονο πινγκ-πονγκ Μητσοτάκη και Ανδρουλάκη.

Μα αν είναι έτσι, θα ρωτήσετε, τι φαγωθήκαμε όλοι εμείς της από δω πλευράς, να μικρύνουμε έως εξαφάνισης τον ΣΥΡΙΖΑ; Για να ξαναζούμε τις ίδιες αγριότητες, τις ίδιες μάχες και τις ίδιες κοκορομαχίες μέσα στην αίθουσα της Βουλής ή στα τηλεοπτικά τραπέζια ή πάνω από τα μπαλκόνια; Τότε ποιο το όφελος;

Μεγάλο το όφελος, αναγνώστες μου. Διότι η τοξικότητα του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν μόνο επικοινωνιακή ή έστω απλώς πολιτική. Αυτό που, λόγω και έργω, χαρακτήριζε τη ριζοσπαστική αριστερά, δεν ήταν η ένταση των εκφράσεών της αλλά το δηλητηριώδες των προθέσεων και των δράσεών της.

Το ΠΑΣΟΚ δεν θα ονειρευτεί ποτέ – πόσο μάλλον να αποπειραθεί – να διχάσει δημοψηφισματικά τον ελληνικό λαό, ούτε να βγάλει τη χώρα από την Ευρώπη, ούτε να «πειράξει» τους βασικούς θεσμούς της αστικής δημοκρατίας, ούτε να ελέγξει πραξικοπηματικά τα μέσα ενημέρωσης, ούτε να κατασκευάσει δικούς του δικαστές για να τους βάλει στη θέση εκείνων που θα διώξει με πογκρόμ.

Δεν εξωραΐζω κανέναν, αντιθέτως είμαι εξαιρετικά ρεαλιστής. Ξέρω ότι στα σπλάχνα οποιουδήποτε κόμματος εκκολάπτονται πρόσωπα με τέτοιες επιδιώξεις, είναι οι τύποι του «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», όμως αυτό που έχει σημασία είναι αν υπάρχει πιθανότητα να κυριαρχήσουν μέσα στους κομματικούς τους οργανισμούς. Διότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε δομηθεί πάνω σ’ αυτές τις αντιλήψεις. Κι αυτό πια το γλυτώσαμε.