Προκαλεί κατάπληξη… (αν και τίποτα πλέον δεν πρέπει να προκαλεί κατάπληξη με όσα καθημερινά βλέπουν το φως της δημοσιότητας)…

… το ότι ασχολούμαστε τόσο πολύ με το εάν και κατά πόσον ευθύνονται όσοι φρόντισαν να υπηρετεί ο ψυχανώμαλος διεστραμμένος σαδιστής «αστυνομικός» στη βουλή έως τώρα και μάλιστα να αναζητούνται ή να καταγγέλλονται πολιτικές ευθύνες για το ανούσιο αυτό ζήτημα.

Λες και αυτό είναι το πιο σημαντικό και όχι τα όσα φρικιαστικά συνέβαιναν επί χρόνια στη συγκεκριμένη οικογένεια σε βάρος των παιδιών με θύτη το εν λόγω άτομο και με βαρύτατη ευθύνη και της μητέρας.

Λες και θα ήταν λιγότερο σοβαρό το ζήτημα αν ο πα-τέρας ήταν (για παράδειγμα) αγρότης ή ιδιοκτήτης μίνι-μάρκετ.

…

Αντί λοιπόν να αναρωτηθούμε τί πάει εντελώς στραβά στην κοινωνία μας και αφήνει εντελώς απροστάτευτα τα παιδιά και τις γυναίκες από την ακραία ενδο-οικογενειακή βία και να αναζητήσουμε συγκεκριμένες λύσεις για τους επίδοξους θύτες και ασφαλείς διεξόδους για να υποψήφια θύματα, αποστρέφουμε το βλέμμα από το πρωτεύον και ασχολούμαστε με το εντελώς δευτερεύον, που είναι τελικά …τριτεύον.

…

Γιατί το πραγματικό δευτερεύον είναι άλλο:

Αν κάποιος που υπηρετεί στην αστυνομία διαπιστωθεί ανά πάσα στιγμή και φάση της σταδιοδρομίας του ότι έχει σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα που μπορεί να τον οδηγήσουν σε ανεξέλεγκτη βίαιη συμπεριφορά, πρέπει να αποτάσσεται κατευθείαν ως ακατάλληλος για το δύσκολο και απαιτητικό επάγγελμα – λειτούργημα αυτό και όχι να περιμένουμε «οριστική καταδίκη», που άλλωστε δεν καταλαβαίνουμε από ποιον θα απαγγελθεί: Μήπως από κάποιο δικαστήριο, όπως στην περίπτωση του αστυνομικού Κορκονέα που δολοφόνησε τον άτυχο δεκαπεντάχρονο Γρηγορόπουλο;

Η «λύση» να του αφαιρείται το όπλο είναι εντελώς γελοία. Ένας αστυνομικός χωρίς όπλο είναι κατάλληλος μόνο για να κόβει κλήσεις για παράνομο παρκάρισμα ή για τραπεζοκαθίσματα χωρίς άδεια ως μέλος δημοτικής αστυνομίας και μόνο.

Η φρουρά της Βουλής χρειάζεται κατ’ εξοχήν αστυνομικούς που να φέρουν όπλο για λόγους τόσο προφανείς που θεωρώ περιττό να αναφέρω.

…

Σε ότι αφορά το πρωτεύον, που είναι και το πιο δύσκολο και ΔΕΝ αντιμετωπίζεται με πρόχειρα ημίμετρα και «λύσεις» χωρίς μελέτη και προτάσεις από ειδικούς (ψυχολόγους, ψυχιάτρους, κοινωνιολόγους κλπ), δηλώνω προφανώς αναρμόδιος.

Στο μόνο που θα είχα να διατυπώσω άποψη, καθόλου πρωτότυπη ευτυχώς, γιατί την έχω ακούσει και από άλλους, είναι:

Το (αναποτελεσματικό και ανάπηρο) σύστημα «παιδείας» της χώρας, να περιλάβει – και μάλιστα το ταχύτερο δυνατόν – αφενός μεν την συστηματική και από μικρές ηλικίες διαπαιδαγώγηση για το πόσο φρικτή, ασυγχώρητη και τελικά αντιδημοφιλής (κάτι που για πολλούς είναι και το μόνο σημαντικό…) είναι η χρήση βίας, αφετέρου δε την ενθάρρυνση όσων υφίστανται την βία από οπουδήποτε να την καταγγέλλουν, ή τουλάχιστον να την αποκαλύπτουν.

Facebook Comments