Ο Κώστας Σημίτης δεν συγκαταλέγεται στην ολιγομελή ομάδα των λαμπρών πρωθυπουργών που άλλαξαν τον ρου της ελληνικής ιστορίας και διαμόρφωσαν σε μεγάλο βαθμό αυτό που είναι η Ελλάδα σήμερα, όπως υπήρξαν για παράδειγμα ο Χαρίλαος Τρικούπης, ο Ελευθέριος Βενιζέλος ή ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (ο πρεσβύτερος).

Υπήρξε όμως ένας σοβαρός, μετριοπαθής, αλλά εξαιρετικά δραστήριος και συνεπής πρωθυπουργός που άφησε σαφέστατο θετικό αποτύπωμα στη χώρα.

Οι ιδιότητες που τον έκαναν να ξεχωρίζει ως πολιτικός και πρωθυπουργός που μου έρχονται στο μυαλό ήταν:

-Η μακροπρόθεσμη θεώρηση των πραγμάτων και, ιδιαίτερα, των οικονομικών δεδομένων: Ήθελε και κατάφερε μέχρις ενός σημείου να περιορίσει το σπάταλο κράτος του ΠΑΣΟΚ και την ασυγκράτητη και ασυνάρτητη παροχολογία του Ανδρέα Παπανδρέου, όσο ήταν υπουργός του.

– Η συνέπεια και ο αυτοσεβασμός που τον χαρακτήριζαν: Όταν ο τότε πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου ακύρωσε μια δική του πρωτοβουλία για μεταρρύθμιση και συμμάζεμα των οικονομικών (π.χ. σε ό,τι αφορούσε το συνταξιοδοτικό) ο Κώστας Σημίτης υπέβαλε παραίτηση (1987).

– Όταν έγινε αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και διαδέχθηκε στην πρωθυπουργία τον Ανδρέα Παπανδρέου, στις δύο επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις που ακολούθησαν υποσχόταν μόνο αυτά που πίστευε ότι μπορεί να επιτελέσει στο ακέραιο και τίποτα παραπάνω.

– Επί της δικής του θητείας αναβαθμίστηκε η διεθνής εικόνα της χώρας, κυρίως σε ευρωπαϊκό επίπεδο, με κύρια «απτά» αποτελέσματα: την συμπερίληψη της χώρας μας στη συνθήκη του Σένγκεν (2000), στη ζώνη του Ευρώ (2001), καθώς και την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση (2004).

– Και τελευταίο, αλλά ιδιαίτερα σημαντικό: Επί της δικής του θητείας ως πρωθυπουργού τα πάθη και ο διχασμός που χαρακτήριζαν τις θητείες του προκατόχου του (αλλά και των προαναφερομένων λαμπρών πρωθυπουργών) βρίσκονταν σε ιδιαίτερα χαμηλό επίπεδο. Εξ ου και ο σεβασμός που κέρδισε ακόμα και ανάμεσα στους αντιπάλους του.

… …

…

Στα αρνητικά του, μπορούμε να συμπεριλάβουμε το ότι δεν κατάφερε, είτε γιατί δεν μπορούσε, είτε γιατί δεν ήθελε, να έρθει σε σύγκρουση με το «βαθύ ΠΑΣΟΚ» της διαπλοκής και της ρεμούλας και να εξαφανίσει (όσο υποθέτω ότι θα επιθυμούσε) τα φαινόμενα αυτά, που είχαν διαποτίσει την τότε ελληνική κοινωνία.

Και αυτό μολονότι ο ίδιος προσωπικά δεν (φαίνεται να) είχε καμία συμμετοχή στα φαινόμενα αυτά. Εξ ού και το γεγονός ότι ο απαξιωτικός χαρακτηρισμός του από τον τότε πολιτικό του αντίπαλο Κώστα Καραμανλή (τον νεώτερο) ως «αρχιερέα της διαπλοκής» ήταν άτοπος, άδικος και τελικά δεν έπεισε, μιας και ο Σημίτης κέρδισε τελικά τις εκλογές του 2000.

Για τον ίδιο λόγο, ο «εκσυγχρονισμός», που σίγουρα επιθυμούσε και επεδίωκε για την Ελλάδα, έμεινε σε μεγάλο βαθμό «ευσεβής πόθος».

Φυσικά, έκανε και λάθη. Το σημαντικότερο που θυμάμαι υπήρξε η αφαίρεση της αρμοδιότητας για κατάσβεση των δασικών πυρκαγιών από την δασική υπηρεσία και ανάθεσή της στην πυροσβεστική. Αυτό το λάθος πληρώνουμε ακόμη και σήμερα, μιας και ουδείς εκ των διαδόχων του φρόντισε να διορθώσει (!).

… …

…

Τελειώνοντας, θα ήθελα να υπενθυμίσω κάτι που ίσως δεν θα ακουστεί πολύ αυτές τις μέρες, αλλά σε μένα είχε κάνει μεγάλη εντύπωση:

Πριν τις εκλογές του 1996, είχε κάνει την ακόλουθη δήλωση:

«Αυτό που θα επιδιώξω προεκλογικά είναι να πείσω και όχι να παρασύρω!»

Αυτό και μόνο δείχνει ότι για τον Κώστα Σημίτη, η πολιτική υπήρξε μέσο για να πετύχει αυτά που πίστευε καλά για την χώρα και όχι αυτοσκοπός.

Και αυτό, για λίγους έως ελάχιστους πολιτικούς μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι ισχύει…

Facebook Comments