Το ΠΑΣΟΚ καταδικασμένο σε μια αέναη εσωστρέφεια;

Ο πραγματικός εσωτερικός διχασμός του ΠΑΣΟΚ δεν είναι ανάμεσα στις αποκλίνουσες στρατηγικές που έχουν στο μυαλό τους ο Γερουλάνος με τη Διαμαντοπούλου ή η Γιαννακοπούλου με τον Δούκα και πάει λέγοντας.

Το ουσιώδες και βαθύτερο πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ είναι ότι ο ίδιος ο κόσμος του είναι βαθύτατα διχασμένος ανάμεσα σε δυο στρατηγικές.

Ανάμεσα στην παλιά αντιδεξιά γραμμή που λέει «εγώ με τη Δεξιά και τον Μητσοτάκη δε θα πάω ποτέ», και στην μπολιασμένη από το δράμα του 2010-20 αντίληψη που ξεκαθαρίζει ότι «με κείνους που μας κυνήγησαν, μας έδερναν στους δρόμους, μας συκοφάντησαν, μας σύλησαν και κόντεψαν να καταστρέψουν τη χώρα, δε θα γίνω ποτέ συνέταιρος».

Οι δυο αυτές πολιτικές θεωρήσεις που χωρίζουν σε δυο στρατόπεδα τους φίλους, του οπαδούς αλλά και τους δυνητικούς μελλοντικούς ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ.

Μπορεί να γεφυρωθεί αυτό το χάσμα που τους διαπερνά από τη βάση ως τα υψηλότατα κλιμάκια τους; Όχι, αποκλείεται. 

Άρα είναι το ΠΑΣΟΚ καταδικασμένο σε μια αέναη εσωστρέφεια; Όχι υποχρεωτικά. Διότι καμιά φορά, τα χάσματα δε γεφυρώνονται, αλλά ξεπερνιούνται ιστορικά, παύοντας έτσι να είναι κυρίαρχα στη σκέψη και στη δράση των ατόμων ή των ομάδων. Τι λοιπόν χρειάζεται το ΠΑΣΟΚ για να πάψουν να το ρωτάνε αν θα πάει με τη ΝΔ ή τους ΣΥΡΙΖΑίους, με αποτέλεσμα να γίνεται μονίμως δυο κομμάτια; Χρειάζεται έναν ηγέτη που θα του δώσει προοπτική τέτοιας ανόδου, ώστε να μην έχει ανάγκη να απαντά ως δεκανίκι άλλων. Ο Ανδρουλάκης δε δείχνει ικανός να κάνει κάτι τέτοιο.

Το σκηνικό για το ΠΑΣΟΚ επιδεινώνεται διότι ο Μητσοτάκης δείχνει μια συχνά παράλογη αντοχή σε αναταράξεις. Ό,τι κι αν βγαίνει μπροστά του, από τις τρικλοποδιές Σαμαρά μέχρι τα ασανσέρ στα νοσοκομεία και την προεδρική εκλογή, καταφέρνει να τα γυρίζει υπέρ του. Η κατοχυρωμένη ηγεμονία του, δεν αφήνει χώρο για άλλον ηγέτη, πόσο μάλλον αν έχει προβληματική δυναμική σαν αυτή του Ανδρουλάκη.