Εκλογές θα κάνει στο τέλος της τετραετίας, και θα βγει.
Και μάλιστα θα βγει από την πρώτη Κυριακή.
Γιατί;
Γιατί θα τον ψηφίσουμε εμείς.
Ποιοι είμαστε εμείς;
Να σας πω ποιοι είμαστε εμείς.
– Εμείς, που λέτε, είμαστε όλοι αυτοί οι πάρα πάρα πολλοί, που σιχαθήκαμε κυριολεκτικά τα πράσινα τα κόκκινα ΚΑΙ τα μπλε καφενεία.
– Εμείς που μια ζωή την πληρώναμε την εφορία, χωρίς ανταλλάγματα μείωσης λόγω έγκαιρης υποβολής.
– Που δεν σπρώξαμε ποτέ κάδο σκουπιδιών και χρέπια μηχανάκια στην γειτονιά για να κατοχυρώσουμε το πάρκινγκ μας κάτω από το σπίτι, αλλά ψάχναμε υπομονετικά να βρούμε τιμώντας τον άγνωστο συμπολίτη μας.
– Που φοράγαμε πάντα ζώνη στο αυτοκίνητο και κράνος στην μηχανή.
– Που δεν κλέψαμε ποτέ τον συνάνθρωπο μας, είτε ήταν πελάτης μας, είτε εργοδότης μας, είτε ήταν όλοι μαζί με την έννοια του κράτους.
– Εμείς που δεν χλευάσαμε ποτέ ούτε κάναμε μπούλινγκ σε κανένα για τις πολιτικές του πεποιθήσεις.
– Που καθόμασταν προσοχή όταν ακουγόταν ο εθνικός ύμνος.
– Που πηγαίναμε στην εκκλησία όποτε μπορούσαμε και καθόμασταν πίσω πίσω σε μια γωνιά, χωρίς μεγάλους σταυρούς.
– Που όταν έγινε η πανδημία, δείξαμε εμπιστοσύνη στους επιστήμονες και κάναμε το εμβόλιο και δεν τους βρίζαμε, γιατί θυμόμασταν ότι αυτό προτρέπαμε να γίνουν τα παιδιά μας ( επιστήμονες) όταν τους συμβουλεύαμε να διαβάζουν.
– Που δεν πήραμε ποτέ εορτοδάνειο εκείνες τις εποχές των πράσινων χοντρών αγελάδων.
– Που δεν παίξαμε στο χρηματιστήριο ρουλέτα τις οικονομίες της οικογένειας μας.
– Που δεν λείψαμε ποτέ από τη δουλειά μας, αν δεν είμασταν άρρωστοι.
– Που δεν βάλαμε ποτέ στο διαπασών το στερεοφωνικό στο αμάξι ή στο σπίτι μας, γράφοντας στα παλιά μας τα παπούτσια τον συνάνθρωπο μας.
– Που δεν περάσαμε ποτέ με κόκκινο φανάρι, όχι για το πρόστιμο, αλλά γιατί ξέραμε ότι από τον άλλο δρόμο μπορεί εκείνη τη στιγμή να πέρναγε με πράσινο το παιδί μας.
– Εμείς που δεν κάτσαμε ποτέ στην ουρά καμίας τράπεζας, ΕΛΤΑ ή δημόσιας υπηρεσίας, βρίζοντας ασύστολα τους πάντες, έστω και αν αυτοί που κυβερνούσαν δεν τους είχαμε επιλέξει.
– Που δεν πετάξαμε ποτέ σκουπίδια ή αναμμένο τσιγάρο έξω από το παράθυρο στο ταξίδι μας.
– Που δεν αφήσαμε ποτέ απλήρωτο το νερό ή την ΔΕΗ ή τις υποχρεώσεις μας, και ταυτόχρονα να είμαστε ταξιδάκι στας Ευρώπας για να τραβάμε σέλφι με ύφος χιλίων καρδιναλίων.
– Που δεν αγοράσαμε κινητό στο παιδί μας στο δημοτικό, όσο και αν έκλαιγε επειδή είχαν οι συμμαθητές του, και όταν του πήραμε στο λύκειο, αυτό έκλεινε στο διάβασμα, είτε ήθελε είτε δεν ήθελε, με μάνα και πατέρα να έχουν ίδια κοινή φωνή και άποψη .
– Που δεν κλείσαμε ποτέ και κανένα δρόμο γιατί έπρεπε να διαδηλώσουμε για τα δικά μας θέλω, κάνοντας κόλαση τη ζωή των υπολοίπων ανθρώπων.
– Που δεν τρέχουμε σαν κανίβαλοι να μπούμε πρώτοι στο μετρό ή στο λεωφορείο ή στο ασανσέρ, πριν κατέβουν πρώτα οι συνάνθρωποι μας.
– Που δεν οδηγήσαμε ποτέ στην ΛΕΑ, όσο και αν βιαζόμαστε.
– Που δεν είπαμε ποτέ τον αστυνομικό, μπάτσο.
– Που δεν χτίσαμε ποτέ την πόρτα του γραφείου κανενός καθηγητή.
– Που δεν καίγαμε τα βιβλία μας, στο τέλος της σχολικής χρονιάς.
– Εμείς, που δεν φάγαμε ποτέ στο χωριό την πριμοδότηση στα μπαράκια αγοράζοντας κρύο τσάι σε βουλγάρες και Ρωσίδες με μεγάλα ντεκολτέ, αλλά κάτσαμε με την γυναίκα το βράδυ στο τραπέζι της κουζίνας ΜΑΖΙ με τα παιδιά για να εκτιμήσουν τον κόπο για οτι έχουν, και οργανώσαμε τα οικονομικά της οικογένειας για τον επόμενο χρόνο.
– Που δεν κλώτσησε κανείς μας ποτέ αδέσποτο, επειδή έτσι μας την έδωσε.
– Που δεν κοροιδέψαμε ποτέ τον εργαζόμενο στη δούλεψη μας, κλέβοντας του δώρα ή μεροκάματα.
– Που δεν πήραμε δάνειο, μεταφέροντας το από τράπεζα σε τράπεζα για να το πιστολιάζουμε.
– Που δεν συμβουλέψαμε ποτέ το παιδί μας, βάρα τον αφού σε βάρεσε.
– Που δεν πατήσαμε ποτέ τις φωνές στο δάσκαλο του παιδιού μας όταν μας ενημέρωνε για τα χάλια του κανακάρη μας και της μοσχαναθρεμένης μας κόρης, αλλά γυρίσαμε σπίτι και κουβεντιάσαμε όλοι μαζί ψάχνοντας λύσεις.
– Εμείς που δεν τρέξαμε ποτέ να παραγγείλουμε σουβλάκια, μια και τα μοσχαναθρεμένα μας δεν θέλανε τις φακές.
– Που δεν βάψαμε ποτέ κανένα τοίχο με σπρέι.
– Που δεν μπήκαμε ποτέ στο λεωφορείο ή το μετρό, χωρίς εισιτήριο.
– Εμείς, που λυπηθήκαμε για κάποια νεκρά παιδιά περισσότερο από όσο λυπήθηκαν ακόμα και κάποιοι γονείς τους, και που περιμένουμε με υπομονή την Δικαστική Εξουσία να μας πει την αλήθεια, χωρίς να στήνουμε κρεμάλες και στρατοδικεία στις πλατείες και μετά να αράζουμε για καφέ στην λιακάδα , δήθεν λυπημένοι.
Αυτοί είμαστε εμείς.
Και είμαστε πολλοί.
Πάρα πολλοί σου λέω.
Όσοι δεν φαντάζεσαι.
Αθόρυβοι, αλλά πολλοί.
Και θέλουμε αυτόν.
Ξέρεις γιατί;
Όχι γιατί είναι αλάνθαστος.
Αλάνθαστοι άνθρωποι δεν υπάρχουν, ούτε μάγοι υπάρχουν που με ένα ραβδάκι θα λύσουν τα πάντα.
Τους είδαμε και τους μάγους, από κοινού αριστεροί με ακροδεξιούς, όταν τους πιστέψαμε και καταλήξαμε σαν τους επαίτες έξω από τράπεζες να παρακαλάμε ένα 20αρακι, παραδίδοντας ταυτόχρονα μια ιστορία χιλιάδων χρόνων της Πατρίδας μας, στους δήθεν Μακεδόνες.
Αυτόν.
Γιατί προσπαθεί, και προσπαθεί μόνος του.
Μόνος του.
Απέναντι στους πάντες,
στην αριστερά,
στην ακροδεξιά,
στην αναρχία,
στους μεγαλοκαρχαρίες,
στις ξένες πρεσβείες και τις μυστικές υπηρεσίες τους,
στο ίδιο του το κόμμα.
Αυτόν θέλουμε.
Και να σου πω ένα μυστικούλι;
ΘΑ ΤΟΝ Ξ Α Ν Α Β Γ Α Λ Ο Υ Μ Ε.
Με την πρώτη Κυριακή.

Facebook Comments