Σε ένα τοπίο όπου η αντιπολίτευση συχνά θυμίζει καθρέφτη αντιστροφής της πραγματικότητας, η οποιαδήποτε κυβερνητική επιλογή μοιάζει προορισμένη να αποδομηθεί εκ προοιμίου.

Αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης έδινε 50% αύξηση στους συνταξιούχους, θα κατηγορούνταν ότι άφησε εκτός τους μισθωτούς. Αν μοίραζε το ίδιο ποσοστό σε όλους, θα ήταν ανεπαρκές για τους μεν και προσβλητικό για τους δε. Αν έδινε πέντε επιδοτήσεις ενοικίου, θα τον έλεγαν λαϊκιστή που μοιράζει ασπιρίνες αντί για πραγματικές λύσεις.

Και να έριχνε όλο το πλεόνασμα σε λαϊκές κατοικίες, πάλι λάθος θα ήταν. Θα του καταλόγιζαν ότι εγκαταλείπει τους συνταξιούχους και τους εργαζόμενους. Αν αύξανε δραματικά τους μισθούς, θα γινόταν στόχος γιατί «δεν ενισχύει την παραγωγή και την επιχειρηματικότητα». Αν επένδυε σε έργα και υποδομές, θα τον έλεγαν εργολάβο των ημετέρων.

Η ίδια παραδοξότητα συνεχίζεται: όταν δεν υπήρχε σύνδεση POS με ταμειακές, μιλούσαν για ανικανότητα. Τώρα που εφαρμόστηκε, κάνουν λόγο για φοροληστεία. Αν μειωθούν οι έμμεσοι φόροι, φωνάζουν για άμεσους. Αν πέσουν οι άμεσοι, φωνάζουν για τους ΦΠΑ που «πνίγουν τον λαό». Αν δώσει στην υγεία, μέμφονται για την παιδεία, κι αν ενισχύσει την παιδεία, ουρλιάζουν για την πρόνοια. Ένας φαύλος κύκλος που ποτέ δεν κλείνει.

Η δημόσια συζήτηση έχει πλέον μετατραπεί σε μια μόνιμη άσκηση μιζέριας και υπεραντίδρασης. Για κάποιους, καμία απόφαση δεν είναι αρκετή, κανένα μέτρο δεν είναι σωστό, καμία πρόθεση δεν είναι ειλικρινής. Όλα είναι λάθος εκτός κι αν έρχονται από τους ίδιους. Αλλά έτσι δεν γίνεται πολιτική. Γίνεται πείσμα – και το πείσμα δεν είναι στρατηγική εξουσίας.

Γιατί όσο προβλέψιμη είναι αυτή η στάση, άλλο τόσο εξαντλεί την απήχησή της. Και τελικά, αυτή η εμμονική άρνηση το μόνο που πετυχαίνει… είναι να τους κρατά εκτός διακυβέρνησης.

Facebook Comments