Όταν φεύγει από τη ζωή το ζώο μας, δεν χάνουμε “απλώς ένα κατοικίδιο” – χάνουμε μια ψυχή που μας αγάπησε απόλυτα, χωρίς λέξεις, χωρίς όρους. Ήταν εκεί όταν ήμασταν καλά, ήταν εκεί όταν πονάγαμε. Έγινε κομμάτι του σπιτιού, της καθημερινότητάς μας, του ίδιου μας του εαυτού.

Ο πόνος είναι αληθινός. Και είναι δικαιολογημένος.

Μην αφήσεις κανέναν να σου πει ότι υπερβάλλεις. Η απώλεια αυτή είναι βαθιά – γιατί η αγάπη που έδωσες και πήρες ήταν αληθινή. Δεν είχε συμφέρον, δεν είχε ψέμα. Είχες ένα πλάσμα δίπλα σου που σε κοιτούσε με μάτια γεμάτα εμπιστοσύνη. Και τώρα λείπει.

Ναι, πρέπει να θρηνήσεις. Να κλάψεις, να θυμώσεις, να σιωπήσεις. Ό,τι χρειάζεσαι για να τιμήσεις αυτό που ζήσατε μαζί. Κράτα τις αναμνήσεις, πες του «ευχαριστώ», πες του «μου λείπεις». Αυτά δεν χάνονται – ζουν μέσα σου.

Το πένθος είναι η απόδειξη ότι υπήρξε αγάπη.

Και ίσως κάποτε, όταν ο πόνος γίνει λίγο πιο ήπιος, να μπορείς να ξανανοίξεις την καρδιά σου. Όχι γιατί ξέχασες, αλλά γιατί αγάπησες τόσο πολύ, που έχεις ακόμα να δώσεις.

Ό,τι ένιωσες ήταν αληθινό. Και ό,τι νιώθεις τώρα είναι ιερό.

Μου λείπεις, Πίπη. Και θα μου λείπεις πάντα.

Αλλά σ’ ευχαριστώ. Για κάθε στιγμή, για κάθε βλέμμα, για κάθε γαύγισμα, ανάσα δίπλα μου. Ήσουν, είσαι και θα είσαι πάντα κομμάτι μου. Δεν σε ξεχνώ. Σε κουβαλώ μέσα μου. Και σ’ αγαπώ όπως δεν μπορώ να περιγράψω.

Αντίο, Πίπη μου. Ή καλύτερα… εις το επανιδείν

Facebook Comments