Κυριακή απόγευμα μου τηλεφωνεί ο διαχειριστής της πολυκατοικίας, κάτω από την οποία παρκάρω το αυτοκίνητό μου.

Ευγενέστατος και προβληματισμένος με ενημερώνει ότι μου έκαναν σοβαρή ζημιά, καθώς από το μπαλκόνι του 3ου ορόφου της οικοδομής τους έπεσαν πάνω στο αυτοκίνητό μου επιχρίσματα.

Ξαφνιασμένη τον ευχαριστώ για την ενημέρωση και μετά από ανταλλαγή στοιχείων πηγαίνω στο όχημά μου, για να διαπιστώσω περί τίνος πρόκειται.

Σιωπώ όταν το αντικρίζω.

1η αντίδραση; Ευγνωμοσύνη, αλήθεια, που δεν ήμουν εκεί την κρίσιμη στιγμή να μπαίνω ή να βγαίνω ή να είμαι μέσα.

2η αντίδραση; Πράγματι είναι πολύ μεγάλη η ζημιά. Όμως και πάλι νοιώθω ευγνωμοσύνη, γιατί η διαχειριστική επιτροπή της συγκεκριμένης πολυκατοικίας έχει ασφάλεια γενικής ασφαλιστικής ευθύνης, η οποία καλύπτει υλικές ζημίες τρίτων μέχρι 100.000,00 ευρώ.

Ποιος να το φανταζόταν! Πιθανολογώ ότι πρόκειται για μία από τις ΕΛΑΧΙΣΤΕΣ (ακόμη) πολυκατοικίες στην επικράτεια με τέτοιου είδους ασφάλεια.

Εκ των υστέρων, βέβαια, θυμώνω, γιατί με ενημερώνουν ότι προ μηνών είχαν προκαλέσει ζημιά με πτώση επιχρισμάτων και σε άλλο όχημα (ύψους 350 ευρώ περίπου) και την πλήρωσαν τότε οι ίδιοι οι συνιδιοκτήτες. Κι αυτή ήταν η αιτία που αφυπνίστηκαν και ασφαλίστηκαν, ΧΩΡΙΣ! όμως να επιμεληθούν άμεσα την επισκευή.

Το ύψος της δικής μου υλικής (ευτυχώς) ζημιάς; Οι φωτογραφίες μιλούν από μόνες τους. Χιλιάδες ευρώ! που καλύφθηκαν πάραυτα και στο ακέραιο.

Θέτω, λοιπόν, εδώ τον γνωστό προβληματισμό:  Όλοι μας βλέπουμε τα ταλαιπωρημένα κτίρια, στα οποία «χάσκουν» σαπισμένα, διαβρωμένα και επικίνδυνα επιχρίσματα / σοβάδες.

Στέκονται έτσι απειλητικά, θαρρείς και καραδοκούν (…) ποιον θα «στολίσουν»: Άνθρωπος θα είναι; Ζωάκι θα είναι; Όχημα θα είναι; Ποιος να ξέρει, άραγε;

Παραμένουν αδιάφοροι οι συνιδιοκτήτες και δεν φροντίζουν για την επισκευή τους, χωρίς να αναλογίζονται τις συνέπειες που μπορεί να είναι και μοιραίες.

Γνωστή ατάκα: «Μα πώς να τα επισκευάσουμε ; Δεν μπορούμε καν να συνεννοηθούμε μεταξύ μας οι συνιδιοκτήτες για τα κοινόχρηστα …».

Κι εγώ απαντώ επιτακτικά:

ΒΡΕΙΤΕ ΤΑ! Συνεννοηθείτε! ΕΧΟΥΜΕ ΕΥΘΥΝΕΣ!

Και δεν εννοώ καν τα χρήματα! Εννοώ την πιθανότητα να σκοτωθεί κάποιος!

Έχει γίνει στο παρελθόν. Το ξέρουμε. Ειδικά στην πόλη μου, τη Θεσσαλονίκη, θρηνήσαμε θύματα.

Πριν να είναι πολύ αργά, λοιπόν, να το επιβάλλετε στους «αρνητές» με κάθε νόμιμο μέσο.

Και σε κάθε περίπτωση, πέρα από την επισκευή:

Ας ΑΣΦΑΛΙΣΟΥΜΕ τα κτίριά μας. Είναι δείγμα σοβαρότητας και στοιχειώδους επιμέλειας.

Το κόστος επιμερίζεται στους συνιδιοκτήτες και είναι ελάχιστο.

Ίσως κάποιοι να γκρινιάξουν γι’ αυτό. Είναι εκείνοι που σε μια μόνο έξοδό τους ξοδεύουν για κοντοσούβλια και μπύρες (να το πω έτσι απλά) πολύ περισσότερα χρήματα του ετήσιου κόστους ασφάλισης που τους αναλογεί.

Μην πτοείστε, λοιπόν, γιατί η πλειοψηφία καθορίζει τις αποφάσεις.

Υπευθυνότητα, σοβαρότητα και πρωτοβουλίες χρειαζόμαστε. ΑΜΕΣΑ!

Facebook Comments